Monografia jest próbą rekonstrukcji dziejów infrastruktury sportowej w międzywojennej Warszawie. Sport w Polsce tego okresu był dynamicznie rozwijającą się sferą życia społecznego. Powstawały kluby, sekcje i organizacje sportowe zrzeszające coraz więcej ludzi pragnących w wolnym czasie realizować się w fizycznej rywalizacji. Generowało to potrzebę rozwoju specjalistycznej infrastruktury: boisk, bieżni, kortów, lodowisk, torów kolarskich, przystani wioślarskich. W latach 1918–1939 w Warszawie powstały setki nowych urządzeń sportowych – od imponujących kompleksów Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego czy toru wyścigów konnych na Służewcu po osiedlowe boiska, szkolne pływalnie i przyzakładowe strzelnice.