TVP Kultura Czwartek, 03.01.2019 08:15 STUDIO KULTURA - ROZMOWY - PAWEŁ MIŚKIEWICZ Dysk./wywiad/debata, 9 min, Polska, 2018 Wykonawcy: Andrzej Rossa (prowadzący) W Teatrze Narodowym wystawił "Burzę" Williama Szekspira. Spektakl o kryzysie humanistycznego myślenia o człowieku. Gościem Andrzeja Rossy jest reżyser, aktor i pedagog teatralny Paweł Miśkiewicz. 08:30 ENGAGEMENT Thriller psychologiczny, 56 min, Polska 1984 Scenariusz i reżyseria: Filip Bajon Zdjęcia: Wit Dąbal Muzyka: Zdzisław Szostak Występują: Iga Cembrzyńska, Sława Kwaśniewska, Marek Barbasiewicz, Andrzej Żarnecki, Danuta Kisiel, Mirosława Marcheluk, Lena Wilczyńska i inni Filip Bajon (ur. 1947) jest reżyserem, scenarzystą i pisarzem. Od roku 1970 publikuje utwory literackie, jest autorem kilku powieści (m.in. "Białe niedźwiedzie nie lubią słonecznej pogody", "Serial pod tytułem"). Od 1976 roku realizuje filmy krótkometrażowe. "Aria dla atlety" to jego debiut fabularny. Kolejne filmy to m.in.: "Wizja lokalna 1901", "Limuzyna Daimler - Benz", "Wahadełko", "Sauna", "Przedwiośnie", "Śluby panieńskie". Pewnego zimowego dnia do starej, położonej na uboczu willi przybywa pani w średnim wieku mająca podjąć pracę gosposi u bogatych państwa. Na progu wita ją kobieta o wzbudzającej zainteresowanie urodzie i zaprasza do środka. Podaje się za poprzednią gosposię, która właśnie odchodzi na własne życzenie. Dorobiła się niezłej sumki i wymawia państwu. Teraz może sobie pozwolić na rozpoczęcie własnego życia. Przedstawiająca się jako Krycha kobieta wprowadza nową gosposię Ewkę w zwyczaje domu. Na początek częstuje herbatą i alkoholem, by lepiej im się gawędziło. Wywiązuje się przyjacielska rozmowa. Krycha z łatwością zdobywa zaufanie Ewki, skłania ją do zwierzeń i podstępem poznaje życiorys nowej gosposi, między innymi dowiaduje się, że porwała ona kiedyś dziecko swojej poprzedniej chlebodawczyni i że podkradała jej forsę. Okazuje się, że kradzieże ma na sumieniu także Krycha, która zdradza, gdzie jej pani trzyma pieniądze. Kobiety zbliżają się do siebie, opowiadają sobie o swoim trudnym życiu, odkrywają swoje kompleksy i obsesje. W końcu Krycha ujawnia swoją prawdziwą tożsamość i zaczyna szantażować Ewkę. Atmosfera stopniowo zagęszcza się, prowadząc do nieoczekiwanego finału. 09:40 CZŁOWIEK Z KAMERĄ (CZELOWIEK S KINOAPPARATOM / MAN WITH A MOVIE CAMERA) Film dokumentalny, 65 min, ZSRR, 1929 Reżyseria: Dziga Wiertow Scenariusz: Dziga Wiertow Muzyka: Michael Nyman Obraz jest filmowym portretem Moskwy - portretem metropolii nowoczesnej i zmechanizowanej - pełnej zgrzytów, pisków i energii. Wiertow przedstawia struktury miasta, jego zwyczaje i mechanizmy. Umiejscawia człowieka w dżungli mechanizmów, powtarzalnych czynności, w arteriach życia miejskiego jako zaledwie mały trybik tej machiny... Ten filmowy portret jednego dnia miasta jest równocześnie eksperymentalnym manifestem-wizją. Kontrowersyjny już w czasach, gdy został nakręcony, film ten ciągle pulsuje niepokorną energią i innowacją geniuszu Wiertowa. 11:00 DOM - ODC. 2/25 - ZAPOMNIJ O MNIE Serial obyczajowy, 85 min, Polska 1980 Reżyseria: Jan Łomnicki Scenariusz: Jerzy Janicki, Andrzej Mularczyk Zdjęcia: Bogusław Lambach Muzyka: Waldemar Kazanecki Aktorzy: Tomasz Borkowy, Jolanta Żółkowska, Wacław Kowalski, Tadeusz Janczar, Bożena Dykiel, Anna Ciepielewska, Stanisław Zaczyk, Joanna Szczepkowska, Wirgiliusz Gryń, Jan Englert, Henryk Bista, Hanna Lachman, Jerzy Michotek, Józef Nowak, Barbara Sołtysik, Barbara Rachwalska, Ewa Błaszczyk, Mirosław Konarowski i inni Basia Lawinówna nadal poszukuje Łukasza. Po aresztowaniu matki dziewczyna jeszcze bardziej pogardliwie i wrogo traktuje zakochanego w niej Andrzeja. Ale właśnie interwencja Talara sprawia, że pani Lawinowa zostaje zwolniona. Wraca wreszcie ze stalagu znany przed wojną piłkarz, Kostek Bawolik. Jest zazdrosny o kinooperatora Rajmunda Wrotka, żyją z żoną obok siebie. Na Złotej przybywa lokatorów i rodzą się nowe konflikty między nimi. Życie toczy się wartko, a codzienne problemy jednoczą nowych i starych mieszkańców. Tworzy się nowa społeczność. 12:35 DAMA KAMELIOWA Melodramat, 103 min, Polska 1994 Reżyseria: Jerzy Antczak Scenariusz: Jadwiga Barańska Zdjęcia: Tomasz Dobrowolski, Adam Sikora Muzyka: Eugeniusz Rudnik Aktorzy: Anna Radwan, Jan Frycz, Stanisława Celińska, Anna Dymna, Jerzy Kamas, Jan Englert, Henryk Machalica, Artur Dziurman, Zofia Merle i inni "To kameralna, ubrana w stroje z epoki opowieść o miłości. W czasie absolutnej znieczulicy i chamstwa przelewających się na ekranach, roztrzaskujących się mózgów, brutalności i krwi, myślę, że nasz film znajdzie swojego odbiorcę. Takiego, któremu brakuje we współczesnym kinie wielkich uczuć" - mówiła w jednym z wywiadów Jadwiga Barańska, asystentka reżysera i scenarzystka "Damy Kameliowej", prywatnie żona realizatora filmu, Jerzego Antczaka, twórcy pamiętnych, nominowanych do Oscara "Nocy i dni" oraz miniserialu "Hrabina Cosel" (w obu produkcjach Barańska kapitalnie zagrała główne role). "Damę Kameliową" (początkowo planowaną jako spektakl Teatru TV) Antczak nakręcił w urokliwych plenerach stołecznych Łazienek i Starówki. Sceny we wnętrzach realizowano zaś w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie. Adaptacja głośnej powieści Aleksandra Dumasa syna w ujęciu Antczaka i Barańskiej różni się nieco od swych słynnych poprzedniczek, w tym filmu George'a Cukora z 1936 z Gretą Garbo, Robertem Taylorem i Lionelem Barrymorem w rolach głównych. Polscy twórcy podjęli próbę pogodzenia książkowego oryginału z duchem współczesności - bezwzględnej i wyrachowanej. Dlatego "Dama Kameliowa" anno domini 1994 to nie tyle opowieść o romantycznej i niespełnionej miłości, co historia tragedii dwojga ludzi, którzy nie potrafili się zrozumieć. To realistyczny zapis tragedii jednostek bezbronnych wobec okrucieństwa świata, skazanych na cierpienie i samotność. Akcja filmu toczy się w połowie XIX wieku. Główną bohaterką "Damy..." jest Małgorzata Gautier, luksusowa paryska kurtyzana, znana z tego, że pojawia się na spektaklach operowych z bukietem białych lub czerwonych kamelii. Po śmierci kobiety odbywa się licytacja jej majątku. Pisarz Aleksander Dumas kupuje książkę, ale niespełna kilka dni potem zjawia się u niego niejaki Armand Duval, dla którego nabytek literata stanowi niezmiernie cenną pamiątkę. Okazuje się, że Duval był kochankiem Małgorzaty, jednak ich związek zakończył się tragedią. Niezwykły gość postanawia opowiedzieć pisarzowi dramatyczne dzieje swej miłości. 14:30 MAŁA SPRAWA Film społeczno - obyczajowy, 42 min, Polska 1975 Reżyseria: Janusz Kondratiuk Scenariusz: Jerzy Grzymkowski Zdjęcia: Andrzej Myszkowski Muzyka: Helmut Nadolski Występują: Jerzy Łapiński, Jan Stawarz, Wojciech Alaborski, Zbigniew Buczkowski, Włodzimierz Bednarski, Stanisław Michalik, Lech Sołuba, Ewa Pielach, Zbigniew Skowroński i inni Zrealizowany w 1975 r. film Janusza Kondratiuka doczekał się premiery dopiero we wrześniu 1980 r. , kiedy to robotnicy mówili już innym głosem i władza musiała się zacząć liczyć z ich zdaniem. Ale pięć lat wcześniej, gdy film powstawał, w najlepsze trwała gra pozorów, wzajemne oszukiwanie się, przemilczanie problemów, kolorowanie sprawozdawczości, doraźność i prowizorka. Tak się dzieje właśnie w "Małej sprawie", której akcja rozgrywa się w pewnej fabryce. Do dyrekcji zakładu dociera poufna wiadomość o spodziewanej wizycie partyjnego dygnitarza. Na przygotowanie się do "niespodziewanej" wizyty dyrekcja i załoga mają tylko parę godzin, od razu więc zaczyna się gorączkowa krzątanina: robotnicy "pokazowego" działu dostają z magazynu nowe kombinezony, inni malują świeże pasy na trasach przejazdu wózków, trwa nerwowa naprawa zepsutych od dawna kranów i pryszniców w łaźni, sprzątanie szatni itp. Grupa zaufanych pracowników pracuje nad tekstem stosownego powitania, które w imieniu załogi ma wygłosić najstarszy robotnik w zakładzie, Wasiak. Zaskoczony tym niepotrzebnym jego zdaniem wyróżnieniem mężczyzna na próżno usiłuje się bronić, ale klamka już zapadła: ma nauczyć się na pamięć drętwego tekstu i "spontanicznie" go wygłosić, gdy stanie przed szacownym gościem. Wszyscy inni, jeśli zostaną zapytani, mają chwalić osiągnięcia zakładu. Na razie, jeszcze rozluźnieni i doskonale wyczuwający absurd całej sytuacji, podśmiewają się na boku z zażenowaniem albo urządzają sobie rewię mody w nowych, "artystycznie" przybrudzonych drelichach. Kierownik jednego z działów, młody inżynier, chce wykorzystać przyjazd gościa do opowiedzenia mu o bolączkach fabryki: problemach z kooperantami, nieterminowych dostawach, nieracjonalnym wykorzystaniu maszyn itp. Podobny zamiar ma jeden z robotników, który chce wreszcie wygarnąć dygnitarzowi, co mu leży na sercu. Ale dyrektor stanowczo się temu sprzeciwia: zakład ma niebawem rozpocząć produkcję eksportową, a tu same narzekania. Gość może jeszcze pomyśleć, że zakład nie podoła eksportowemu wyzwaniu, a - co gorsza - że on, dyrektor, nie nadaje się do kierowania tak ważną fabryką. Lepiej słuchać, klaskać, potakiwać. Wydaje się, że tak właśnie wszystko przebiegnie. Nie do końca. 15:25 ARIA DLA ATLETY Film psychologiczny, 99 min, Polska 1979 Scenariusz i reżyseria: Filip Bajon Zdjęcia: Jerzy Zieliński Muzyka: Zdzisław Szostak Występują: Krzysztof Majchrzak, Pola Raksa, Roman Wilhelmi, Bogusz Bilewski, Wojciech Pszoniak, Ryszard Pietruski, Zdzisław Wardejn, Czesław Magnowski, Andrzej Wasilewicz, Witold Dederko, Witold Gruca, Emil Karewicz, Wirgiliusz Gryń, Bogumił Antczak, Ryszard Dembiński, Teodor Gendera, Elżbieta Goetel "Zazwyczaj, jeśli debiutant nie grzeszy zbytnio przeciwko zasadom filmowej narracji i potrafi jeszcze zaznaczyć swoją ludzką i artystyczną wrażliwość, uznawany jest za rewelację. Dla tego filmu recenzenci szukali innej skali. Debiut Bajona nie był skromną przymiarką do późniejszych szaleństw, ale właśnie"szaleństwem". Luźno potraktowana historia słynnego zapaśnika Zbyszka Cyganiewicza (w filmie Góralewicza) posłużyła za pretekst dla kina kreacyjnego, o którym sążniste artykuły wypisywali wyrafinowani znawcy wszelkich sztuk" - tak podsumowywał znaczenie "Arii dla atlety" miesięcznik "Film" szesnaście lat po premierze Bajonowego debiutu. Również i dziś trudno pozostać obojętnym wobec tego niezwykłego, ekranowego dzieła. Akcja filmu zaczyna się w chwili, gdy Władysław Góralewicz, były mistrz świata modnych u progu XX wieku zapasów w stylu francuskim i wolnoamerykańskim, przekazuje operze swą imponującą kolekcję nagród. Przy tej okazji udziela wywiadu i wspomina własne życie. U schyłku XIX wieku jako młody galicyjski wieśniak zaczyna występować w budach jarmarcznych oraz podrzędnych cyrkach. Jego niesamowita siła i zaskakująca elegancja walki sprawiają, że pnie się coraz wyżej po szczeblach zapaśniczej hierarchii. Nieprzejednanymi wrogami Góralewicza są bracia Abs, których szuka po całej Europie, powiększając przy okazji zbiór sportowych trofeów - posążków mitycznego Atlasa dźwigającego kulę ziemską. Liczne podróże i wciąż rosnąca sława zwracają nań uwagę pięknych kobiet, a także wybitnych osobistości przełomu wieków. W noc sylwestrową 1900 roku specjalnie dla niego śpiewa wybitny tenor Messalini. Dla Góralewicza ma to szczególne znaczenie, gdyż jest niemal obsesyjnym wielbicielem opery. Arię zaś uważa za synonim artystycznej doskonałości. Mocarz z Galicji to bowiem niezwykły zapaśnik niezłomnie wierny kilku podstawowym zasadom: niezależności, skromności, uczciwości. Marzący, by nadać swym cyrkowym wyczynom rangę prawdziwej sztuki, chcący tworzyć piękno, kreować na nowo świat. Czy jednak jest to możliwe? Choć temat filmu dawał liczne preteksty do ukłonów w stronę tzw. masowego widza, Filip Bajon nie skupił się bynajmniej na akcentowaniu dramatyzmu kolejnych walk, czy efektownych zbliżeniach umięśnionych męskich ciał. Zrealizował film o niecodziennej urodzie plastycznej, w poszczególnych scenach nawiązujący m.in. do płócien Toulouse - Lautreca, grafik Beardsleya i litografii Feliciena Ropsa. Wizualny i kolorystyczny rozmach "Arii..." skłaniał krytyków także do porównań z filmami Federico Felliniego i Kena Russella. W historii Góralewicza, rewelacyjnie zagranego przez Krzysztofa Majchrzaka, dopatrzono się również odwołań do ważnych prądów filozoficznych epoki modernizmu. Słynny zapaśnik uosabia z jednej strony nietzscheański kult siły, walki, witalności; z drugiej zaś tak typowe dla fine de siecle'u duchowe rozdarcie i upatrywanie sensu egzystencji w uprawianiu oraz kontemplacji sztuki. Nagrody za debiut reżyserski i zdjęcia na FPFF w Gdańsku - Gdyni (1979), nagroda dziennikarzy za najlepszy debiut reżyserski i "Jantar" na KSF "Młodzi i Film" (1979), nagroda im. Zbyszka Cybulskiego dla Krzysztofa Majchrzaka (1980), nagroda za debiut reżyserski na MFF Autorskich w San Remo (1980) i wyróżnienie w sekcji nowych realizatorów na MFF 17:20 DROGI WOLNOŚCI - ODC. 1 - GRZECHY MŁODOŚCI Serial historyczny, 51 min, Polska, 2018 Reżyseria: Maciej Migas Scenariusz: Joanna Wojdowicz Aktorzy: Paulina Gałązka, Katarzyna Zawadzka, Julia Rosnowska, Adam Cywka, Izabela Kuna W ostatnich dniach lipca 1914 roku na usta całego Krakowa ciśnie się jedno słowo wojna. Ignacy Biernacki (Adam Cywka), właściciel wydawnictwa Panorama i fotograf w jednej osobie, cieszy się z zamówienia na druk urzędowych afiszy z magistratu. Jest przekonany, że nieźle się na tym dorobi. Pozorny spokój jego rodziny przerywa zniknięcie psa. Na naszych oczach Biernacki wpada w sidła mężczyzny, któremu ćwierć wieku wcześniej uwiódł żonę. Interesy, jakie chciał zrobić dzięki wybuchowi wojny, okażą się mrzonką. Z krakowskich Oleandrów wyruszają pierwsze oddziały legionistów, a wśród nich Jerzyk Raczek (Damian Kret), syn piekarza i gosposi Biernackich (Maria Maj). W młodym chłopaku durzy się Lala (Julia Rosnowska), najmłodsza córka Ignacego. Jej siostrze Maryni (Paulina Gałązka) wpada w oko w czasie zbiórki pieniędzy na wojsko polskie przystojny Szymon Hasefer (Adrian Zaremba). Najstarsza z sióstr, Alina (Katarzyna Zawadzka) kulejąca i nadrabiająca kompleksy inteligencją z sentymentem przygląda się starszemu dżentelmenowi, któremu daje lekcje języka polskiego. Nie domyśla się prawdziwego powodu przyjazdu schorowanego Austriaka do Krakowa. Przy dźwiękach toastów za przyszłość wznoszonych na przyjęciu urodzinowym stary świat zmierza ku katastrofie. Nie przeczuwają jej ani żona Ignacego, zaglądająca do kieliszka Anna (Bernadetta Machała - Krzemińska), ani jego siostra, właścicielka apteki i stara panna Janina (Iza Kuna). Tajemnica rodziny Biernackich po latach odbija się dramatycznym echem, choć Emilia (Anna Polony), matka Ignacego zrobiłaby wszystko, by temu zapobiec. Zrobiłaby jeszcze więcej, by namówić Ignacego do uwiecznienia na fotografii prawdziwych mężczyzn - żołnierzy zgrupowanych na Oleandrach pod wodzą Piłsudskiego. Jej życzenia nigdy się jednak nie spełnią. 18:20 BALETOWNIK ODC. 9 Magazyn, 3 min, Polska, 2018 Reżyseria: Claudia Carlos Wykonawcy: Eliza Trausol - Walaszczyk Odcinek 9: W tym odcinku Baletownika o pas glissade en tournant opowie Renata Smukała, solistka Teatru Wielkiego w Warszawie. 18:30 DROGI WOLNOŚCI - ODC. 2 - NIEŚMIERTELNIK Serial historyczny, 52 min, Polska, 2018 Reżyseria: Maciej Migas Scenariusz: Joanna Wojdowicz Aktorzy: Paulina Gałązka, Katarzyna Zawadzka, Julia Rosnowska, Adam Cywka, Izabela Kuna Kraków pod zaborem austro - węgierskim, tuż przed świętami Bożego Narodzenia 1917 r. Ostatni rok Wielkiej Wojny. Kiedy mężczyźni walczą o nowy, wspaniały świat, kobiety pozostawione w domach biorą sprawy w swoje ręce. Firma Ignacego Biernackiego "Panorama" ma pójść pod młotek, mimo nieobecności właściciela. Trzy siostry Biernackie chcą uratować to, co najcenniejsze. Ukrywają też wiadomość o bankructwie ojca, żeby tylko święta były spokojne. Ale Wigilia na Sławkowskiej i tak upływa w ponurej atmosferze. Wojciechowa opłakuje śmierć Jerzyka, a sparaliżowana po ataku apopleksji babka Emilia na wspomnienie swojego syna demonstracyjnie zmienia temat. Wbrew wszystkiemu, siostry wpadają na pomysł założenia gazety. W pierwszy dzień Bożego Narodzenia losy rodziny Biernackich krzyżują się z losami Ludwiga Grasnicka, lotnika austriackiego. Jedno spotkanie między Ludwigiem i Lalą wywraca ich dotychczasowe życie do góry nogami. 20:20 SENSACYJNA ZIMA - MARATOŃCZYK (MARATHON MAN, THE) Dramat sensacyjny, 125 min, USA 1976 Reżyseria: John Schlesinger Scenariusz na podstawie własnej powieści: William Goldman Zdjęcia: Conrad Hall Muzyka: Michael Small Występują: Dustin Hoffman, Laurence Olivier, Roy Scheider, William Devane, Marthe Keller, Fritz Weaver, Richard Bright, Marc Lawrence i inni "Maratończyk" Johna Schlesingera jest przede wszystkim filmem sensacyjnym, choć na tej kanwie reżyser połączył kilka motywów znacznie głębszych i istotniejszych: problem reperkusji i odradzania się faszyzmu, oskarżenie międzynarodowej mafii agentów tajnych służb, gotowych sprzymierzyć się z wrogiem dla obrony wspólnych interesów oraz gorzki obraz powszechnej obojętności, umożliwiającej przestępcom swobodę działania. Za podstawę filmu posłużyła bestsellerowa powieść pisarza i scenarzysty amerykańskiego Williama Goldmana, który ma w swoim dorobku scenariusze m.in. do takich głośnych dzieł, jak "Butch Cassidy i Sundance Kid", "Wszyscy ludzie prezydenta" czy "Iluzjonista". W przypadku "Maratończyka" amerykańscy krytycy dopatrywali się w powieści i w jej ekranizacji "metafizycznej głębi". Recenzenci europejscy byli mniej entuzjastyczni: potraktowali dzieło Schlesingera przede wszystkim jako znakomite kino akcji: perfekcyjne warsztatowo, świetnie zagrane, fotografowane w naturalnej, wielkomiejskiej scenerii, z kilkoma scenami budzącymi prawdziwą grozę, jak choćby wizyta jednego z bohaterów, nazistowskiego zbrodniarza Christiana Szella, w żydowskiej dzielnicy w Nowym Jorku, gdzie obozowy oprawca zostaje rozpoznany przez swe dawne ofiary. W wypadku samochodowym na Manhattanie ginie Klaus Szell, emigrant niemiecki, brat poszukiwanego zbrodniarza hitlerowskiego Christiana Szella. Świadkiem wypadku jest student Babe Levy trenujący biegi maratońskie. Tymczasem starszy brata Babe'a, Doc, przebywa w Paryżu, gdzie prowadzi podejrzane interesy, przysparzające mu dużo pieniędzy i jeszcze więcej wrogów. Cudem uchodzi cało z serii zamachów na jego życie dokonywanych przez niejakiego Chena, a w końcu pokonuje go w morderczym pojedynku. Babe poznaje w uniwersyteckiej bibliotece młodą Szwajcarkę, Elsę, w której się zakochuje. Pewnego wieczoru w Central Parku oboje zostają napadnięci przez nieznanych mężczyzn. Kilka dni później w Nowym Jorku zjawia się Doc. Podczas wspólnego obiadu zarzuca Elsie, że okłamuje Babe'a co do prawdziwego celu jej spotkań z nim. Między braćmi dochodzi do scysji, Elsa ucieka. Na wieść o śmierci Klausa przebywający w Urugwaju Christian Szell postanawia przyjechać do USA, aby podjąć zdeponowane w banku diamenty. Do tej pory robił to jego brat, poza nim Szell nikomu nie dowierza. Na lotnisku w Nowym Jorku witają go dwaj mężczyźni, którzy wcześniej napadli na Babe'a i Elsę. Wieczorem Szell spotyka się z Dokiem i rani go śmiertelnie bagnetem. Doc ostatkiem sił dociera do mieszkania brata i tam umiera, nie zdążywszy wypowiedzieć ani słowa. Agent policji, Janeway, wyjaśnia Babe'owi, że jego brat był agentem wywiadu i tropił hitlerowskich przestępców. Tej samej nocy Babe zostaje porwany przez ludzi Szella, którzy torturują go w wymyślny sposób usiłując się dowiedzieć, co Doc powiedział mu przed śmiercią. Babe'owi udaje się uciec. Wkrótce odkrywa, że Janeway pracuje na dwie strony: dla rządu i dla Szella. Ale nie tylko on jest na usługach demonicznego zbrodniarza. 22:40 PORTRETY - JONASZ W BRZUCHU LEWIATANA Film dokumentalny, 54 min, Polska, 2014 Reżyseria: Krzysztof Wierzbicki Scenariusz: Krzysztof Wierzbicki Zdjęcia: Andrzej Wojciechowski Opowieść o życiu Jonasza Kofty w PRL - u. O tym, jak w tym systemie znajdował sobie enklawy wolności i jaką cenę za to płacił. O jego wiecznej wędrówce, o sukcesach i dramatach, o chwilach buntu wobec zniewolenia i momentach godzenia się z losem, o chorobie, którą przewalczył i o śmierci, która przyszła niespodziewanie i za wcześnie. Ale i o radości życia, dowcipie i pogodzie ducha. Film nie jest wyliczanką piosenek autorstwa bohatera. Niektóre utwory Jonasza Kofty stały się wręcz komentarzem do kolejnych epizodów z życia poety. Film wzbogacają materiały archiwalne, które odtworzą atmosferę PRL - u w latach 60. , '70. i 80. Kontrapunkt stanowi piosenka Kofty "Radość o poranku". Z tego okresu pojawi się pięć obszarów działalności Jonasza: Kabaret pod Egidą, Klub Studencki Hybrydy, Polskie Radio, knajpa Estrada. Jonasza Koftę wspominają jego najbliżsi: żona Jaga i syn Piotr oraz aktorzy, kompozytorzy, wykonawcy jego tekstów, koledzy po piórze, m.in.: Jan Pietrzak, Stefan Friedmann, Wojciech Młynarski, Andrzej Dudziński, Ewa Dałkowska, Irena Karel, Hanna Banaszak, a także inni koledzy, towarzysze biesiad i wędrówek Jonasza po mieście. Współcześnie realizowane sceny (wspomnienia) zostały zilustrowane licznymi materiałami archiwalnymi. Na epilog złoży się opowieść przyjaciół o chorobie Jonasza i o jego niespodziewanej śmierci, oraz symboliczna scena w dawnym barze Przechodnim (naprzeciwko starych Hybryd). 23:45 SCENA KLASYCZNA - (12) MICHAŁ PEPOL Koncert, 39 min, Polska, 2017 Wykonawcy: Barbara Schabowska (prowadzący) Michał Pepol to wiolonczelista na co dzień związany z Royal String Quartet. Występuje też jako solista w scenie koncertu w przedstawieniu "Francuzów" wg Prousta w reż. Krzysztofa Warlikowskiego. W programie zobaczymy fragment recitalu "Dźwięk odnaleziony", który jest próbą odnajdywania dźwięku na różnych poziomach, m.in. przez dotyk instrumentu, poszukiwania wibracji i interferencji poza nią, granie klasyczne, ucieczkę do wyobrażeń prawie filmowych, wsłuchiwanie się w elektronikę. Wreszcie odnajdując swój własny głos. Ponadto Michał Pepol wykona kompozycje: Wojtek Blecharz - "The Map of Tenderness" Arvo Pärt - "Spiegel im Spiegel" Paweł Mykietyn - "Kartka z albumu" Kate Bush - "Among Angels" w aranżacji Michała Pepola Oprawa wizualna: Paweł Bownik 00:40 NA WSCHÓD OD HOLLYWOOD - SAMBA (SAMBA) Komediodramat, 113 min, Francja, 2014 Reżyseria: Olivier Nakache, Eric Toledano Scenariusz: Olivier Nakache, Eric Toledano Aktorzy: Omar Sy, Charlotte Gainsbourg, Tahar Rahim, Izia Higelin "Sambę" nakręcił duet Eric Toledano i Olivier Nakache, który trzy lata wcześniej podbił filmowy świat komediodramatem "Nietykalni", okrzykniętym przez krytykę arcydziełem. Głównego bohatera zagrał wówczas czarnoskóry Omar Sy, który za znakomitą rolę chłopaka z kryminalną przeszłością, opiekującego się niepełnosprawnym milionerem, otrzymał prestiżową francuską nagrodę Cezara, w kategorii najlepszy aktor. Omar Sy odtwarza głównego bohatera również w "Sambie". Tym razem wcielił się w tytułowego nielegalnego imigranta z Senegalu, który zyskuje sympatię i pomoc francuskiej wolontariuszki, próbującej za wszelką cenę uchronić go przed deportacją. Choć pochodzą z różnych światów połączy ich wyjątkowa przyjaźń, którą jednak każda ze stron postrzega zupełnie inaczej. Samba przyjechał do Francji przed 10 laty. Chcąc się utrzymać, musiał podejmować różne dorywcze roboty. Teraz zmywa naczynia w restauracyjnej kuchni i cały czas marzy o uregulowaniu swojego statusu. Jest sumienny i pracowity, nie wchodzi w konflikt z prawem. Ma duże szanse na zdobycie pozwolenia na stały pobyt i pracę. Sen o stabilizacji pryska, gdy wskutek fatalnego zbiegu okoliczności zostaje zatrzymany i trafia do aresztu na paryskim lotnisku, skąd czeka go deportacja. Jedną z wolontariuszek odwiedzających Sambę w ośrodku jest Alice, która po latach pracy na kierowniczych stanowiskach w korporacji, czuła się wypalona. Przeszła załamanie nerwowe i teraz znajduje swój prawdziwy cel w życiu, pomagając innym. Zaprzyjaźnia się z Sambą i wspiera go z całych sił, mimo ostrzeżeń innej wolontariuszki, doświadczonej Manu, która radzi jej, by nie angażowała się w sprawy podopiecznych. Alice nie chce jednak słuchać, podąża za głosem serca. Uznaje, że jedynym wyjściem z trudnej sytuacji jest ślub z Sambą. 03:00 KINO NOCNE - PSY 2. OSTATNIA KREW Dramat sensacyjny, 98 min, Polska 1994 Scenariusz i reżyseria: Władysław Pasikowski Zdjęcia: Paweł Edelman Muzyka: Michał Lorenc Aktorzy: Bogusław Linda, Cezary Pazura, Magdalena Dandourian, Artur Żmijewski, Walerij Prijomychow, Siergiej Szakurow, Edward Lubaszenko, Jan Machulski, Jerzy Zelnik, Aleksander Bednarz, Marek Barbasiewicz O tym, że "Psy 2" mogą stać się kinowym przebojem, wiadomo było już w chwili rozpoczęcia zdjęć. Sensacyjny scenariusz, znani z części pierwszej realizatorzy i oczywiście aktorzy z Bogusławem Lindą i Cezarym Pazurą na czele gwarantowali kasowy sukces. Rzeczywistość spełniła oczekiwania. W pierwszych tygodniach wyświetlania frekwencja była mniej więcej taka, jak na "Liście Schindlera". Cezary Pazura na MFF w Valenciennes we Francji w 1995 r. otrzymał nagrodę za rolę drugoplanową. Akcja "Psów 2" rozpoczyna się w momencie, gdy po czterech latach spędzonych za kratkami Franc Maurer wychodzi na wolność. Zostaje zaangażowany przez Radosława Wolfa, handlarza bronią, który właśnie wrócił z Serbii. Maurer wciąga do gangu swego dawnego kolegę z policji, "Nowego". Nie wie, że "Nowy" przez cały czas utrzymuje kontakt z majorem Bieniem z policji. Maurer, Wolf i "Nowy" jadą na Ukrainę, by odebrać pieniądze od Rosjan. W końcu muszą ich zabić, a podczas walki "Nowy" traci kciuk. Następne zadanie to ogromny transport broni do Sarajewa. Tu Maurer nie wytrzymuje i zawiadamia o planowanej akcji policję. W ostatniej chwili szefowie gangu zmieniają plany i Franz musi sam powstrzymać odjazd wyładowanego bronią pociągu. W walce zabija Wolfa. Przed gangiem i policją ucieka na egzotyczne wyspy. Trzeci film Pasikowskiego (to już chyba reguła) spotkał się z rozbieżnymi opiniami. Przeważały jednak głosy pochlebne. "Amerykanizm" twórcy "Krolla" nie wydaje się bowiem czystym naśladownictwem. Szybki montaż, dużo przemocy i krwi, "męski" język to tylko sztafaż. Głębiej tkwi coś istotniejszego - pesymistyczna diagnoza polskiej współczesności, prawie sentymentalna tęsknota za prawdziwą miłością, przyjaźnią, lojalnością. Poetyka Pasikowskiego zbliża się tym samym do twórczości Marka Hłaski, Rafała Wojaczka i innych "kaskaderów" naszej literatury, których pozorny cynizm i brutalne obrazoburstwo kryły w rzeczywistości nostalgię za pięknem i prawdą. Nie przypadkiem Bogusław Linda - niekwestionowana gwiazda obu "Psów" - to zarazem niemal symbol schyłkowej fazy kina moralnego niepokoju, aktor, który wystąpił we wszystkich filmach odesłanych "na półkę" w stanie wojennym. W licznych wywiadach podkreślał, że motywy przyjęcia roli Franca były podobne, jak w przypadku kreacji dotychczasowych - bunt i nienawiść do otaczającej rzeczywistości, tym razem rzeczywistości początku lat dziewięćdziesiątych. W "Ostatniej krwi" bohater Lindy chowa maskę bezwzględnego twardziela częściej niż w pierwszych "Psach". Objawia się za to jako okrutny moralista z własnym kodeksem etycznym, a nawet swoistą misją, którą jest "wyrywanie ludzkich chwastów". A że według Maurera cel ciągle jeszcze uświęca środki - to już zupełnie inna sprawa.