TVP Kultura Czwartek, 07.03.2019 08:30 MONOLOG TRĘBACZA Groteska filmowa, 21 min, Polska, 1965 Reżyseria: Andrzej Kondratiuk Scenariusz: Andrzej Kondratiuk Zdjęcia: Antoni Wójtowicz Muzyka: Krzysztof Komeda - Trzciński Aktorzy: Michał Żołnierkiewicz Zrealizowana w 1965 roku na czarno - białej taśmie groteska filmowa, ukazująca szare, zamglone ulice Warszawy tamtych lat i zwykłych ludzi, równie bezbarwnych i mających obojętny stosunek do wszystkiego, co się wokół nich dzieje. Kamera koncentruje się na jednym człowieku spośród tłumu - bezradnym, zagubionym, którego nikt nie zauważa. Bo i nie wyróżnia się niczym szczególnym, z wyglądu przypomina skromnego urzędniczynę. Nosi lichy prochowiec i zwykły kapelusz, do tego ma starą skórzaną teczkę. Idący ulicą bezimienny bohater filmu dostrzega plakat zapraszający na występy artystyczne do restauracji "Melodia". Zagląda do lokalu i stojąc przy stoliku, próbuje przywołać kogoś z obsługi. Ale żaden z kelnerów kompletnie nie zwraca na niego uwagi, bo któż chciałby obsługiwać klienta, który nie śmierdzi groszem. Zrezygnowany gość wychodzi z restauracji i na ulicy spotyka dyrektora. Kłania mu się nisko, ale i w tym wypadku skromny urzędnik zostaje zignorowany. Chwilę później swoją wyższość nad nim demonstracyjnie pokazuje także kierowca autobusu, który zamyka mu drzwi przed nosem i odjeżdża. Na domiar złego nieomal rozjeżdża bohatera furgonetka, kiedy ten próbuje przejść na drugą stronę ulicy. Lekceważony, ignorowany urzędnik czuje się zupełnie wyobcowany w swoim mieście. Nie wie co począć ze sobą. Gdy dostrzega na wystawie sklepu muzycznego trąbkę, przelicza gotówkę w portmonetce i decyduje się na kupno. Ale ekspedientka chce mu wcisnąć całkiem inne instrumenty, byle nie trąbkę, bo to ekspozycja stała. Wreszcie odsyła go do swojej siostry, prowadzącej - jak się okazuje - kiosk z drobiazgami. Uzbrojony w trąbkę zabawkę bohater kontynuuje swoją wędrówkę po mieście, grając i wciąż próbując zwrócić na siebie uwagę, ale wszyscy przechodzą obok niego obojętnie, jakby w ogóle nie istniał. Wdrapuje się nawet po rusztowaniu na dach domu, ale ten akt rozpaczy kończy się jedynie interwencją straży pożarnej. W końcu dostrzega maszerującą ulicą orkiestrę dętą i zapragnie dołączyć do klaskiwanych przez tłumy muzyków. 09:00 PAMIĘTNIK ZNALEZIONY W GARBIE (PAMIĘTNIK ZNALEZIONY W GARBIE) Tragikomedia, 104 min, Polska/Kanada 1992 Reżyseria: Jan Kidawa - Błoński Scenariusz: Jacek Kondracki, Jan Kidawa - Błoński, Zenon Olejniczak Zdjęcia: Zdzisław Najda Muzyka: Michał Lorenc Wykonawcy: Maciej Biront Występują: Olaf Lubaszenko, Edward Linde - Lubaszenko, Katarzyna Skrzynecka, Marzena Trybała, Bogusław Linda, Andrzej Grabarczyk, Olga Kabo, Siergiej Jurski, Anna Majcher, Aleksander Miedwiediew, Bernard Krawczyk i inni Tragikomiczna historia pewnej rodziny, składająca się z czterech sekwencji: "Poczęcie", "Dzieciństwo", "Wiek męski" i "Epilog". Akcja filmu obejmuje kilkadziesiąt lat; rozpoczyna się w roku 1939, a kończy w latach dziewięćdziesiątych. Opowieść o życiu kobiety, dwóch mężczyzn jej życia, oraz jej syna, Janka Garbusa, oglądamy oczami tego ostatniego - "poczętego przez stryja enkawudzistę w noc po wkroczeniu armii radzieckiej". Poczęcie. Jest rok 1939. Marię odwiedza rodzony brat jej męża Ewalda, Antoni, w mundurze oficera NKWD i brutalnie ją gwałci. Dzieciństwo. Pierwsze lata po wojnie. Marię, Ewalda i garbatego Janka znowu odwiedza Antoni, teraz ważny działacz partyjny. Proponuje Ewaldowi pomoc materialną w zamian za ukorzenie się przed władzą ludową. Ewald odmawia. Po jego śmierci Maria zaczyna żyć z Antonim. Młodość. Koniec lat sześćdziesiątych. Janek wyjeżdża na studia do Moskwy i zakochuje się w Żydówce Nadii Akselbaum. Antoni żąda, by syn zerwał z dziewczyną, gdyż małżeństwo z nią przeszkodzi mu w karierze partyjnej i zawodowej. Na uroczystości wręczenia legitymacji partyjnych Janek wygłasza przemówienie. W pewnym momencie załamuje się i ze słowami "mam was w dupie" wybiega z sali. Wraca do kraju. Wiek męski. Lata osiemdziesiąte. Francik, który przed laty wyemigrował do Niemiec, namawia Janka i jego żonę, by także wyjechali, a on pomoże im w urządzeniu się. Janek zwleka z podjęciem decyzji, w końcu ulega presji żony i 13 grudnia 1981 roku jadą do Niemiec. Tuż przed granicą psuje im się samochód. Żona Janka pieszo zmierza ku granicy, on mimo ponagleń zostaje. Epilog. Lata dziewięćdziesiąte. Antoni i Maria, bogaci biznesmeni mieszkający od lat w Niemczech, odwiedzają ojczyznę. Ojciec proponuje synowi, by razem "rozkręcili" interes związany z przeróbką śmieci. Gdy Antoni idzie po szampana, żeby uczcić przyszłe zyski, Janek odchodzi. Ojca Antoniego i syna Janka grają także ojciec i syn - Edward Linde - Lubaszenko i Olaf Lubaszenko. Jan Kidawa - Błoński debiutował filmem "Trzy stopy nad ziemią", który otrzymał Nagrodę Kinematografii za debiut 85. 11:00 Z BIEGIEM LAT, Z BIEGIEM DNI - KRAKÓW 1907 Serial historyczno - obyczajowy, 91 min, Polska, 1980 Reżyseria: Andrzej Wajda, Edward Kłosiński, Anna Polony, Krystyna Grochowicz Scenariusz: Joanna Ronikier Zdjęcia: Edward Kłosiński, Witold Adamek Wykonawcy: Józef Radwan, Wielka Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach Aktorzy: Monika Niemczyk, Jerzy Trela, Anna Polony, Izabella Olszewska, Jerzy Bińczycki, Leszek Piskorz, Renata Kretówna, Ewa Ciepiela, Magdalena Jarosz, Grażyna Laszczyk, Halina Wojtacha, Elżbieta Karkoszka Pani Aniela Dulska, pomna swoich doświadczeń, postanowiła za wszelką cenę zapewnić swoim dzieciom niezależność, której sama była pozbawiona. W dążeniu do tego celu jest bezwzględna, chciwa i wręcz chorobliwie skąpa. Ciuła grosz do grosza, by do połowy otrzymanej w spadku kamienicy dokupić drugą połowę od swej mniej zaradnej siostry. Wreszcie wprowadza się do luksusowych salonów. Zdaje sobie sprawę, że Zbyszek romansuje ze służącą Hanką, ale nie protestuje przeciw temu. Jest nawet zadowolona, że syn nie traci zdrowia i pieniędzy po knajpach. Gdy jednak dowiaduje się, że Hanka spodziewa się dziecka, bez skrupułów wyrzuca ją na bruk. Zbyszko milczy. Ale kiedy wychodzi na jaw, że matka po cichu aprobowała jego romans, nawet on ma dość tej hipokryzji. Oznajmia, że ożeni się teraz z Hanką. Tego pani Dulska nie może ścierpieć, podejmuje energiczne działania. Zbyszko daje się łatwo przekonać o absurdalności swego zamiaru, Hanka godzi się odejść, sowicie opłacona przez panią domu. "Wreszcie będzie można znowu żyć po bożemu" - oświadcza pani Dulska. 12:45 Z BIEGIEM LAT, Z BIEGIEM DNI - KRAKÓW 1914 Serial historyczno - obyczajowy, 83 min, Polska 1980 Reżyseria: Andrzej Wajda i Edward Kłosiński Scenariusz: Joanna Olczak - Ronikier Zdjęcia: Edward Kłosiński, Witold Adamek Muzyka: Stanisław Radwan Scenografia: Teresa Smus - Barska i Allan Starski Aktorzy: Izabella Olszewska, Bolesław Nowak, Anna Polony, Jerzy Binczycki, Roman Stankiewicz, Jerzy Stuhr, Wiktor Sadecki, Jerzy Grzegorzewski, Halina Wojtacha, Halina Kuźniakówna, Wanda Kruszewska, Urszula Kiebzak, Anna Halcewicz, Maria Bujas, Bogna Gębik, Halina Smolska, Anna Chudzikiewicz, Dorota Pomykała, Melania Sadecka, Zbigniew Szpecht, Zbigniew Kosowski, Edward Dobrzański, Ryszard Bromowicz, Leszek Świgoń, Henryk Majcherek, Krzysztof Heliasz, Ryszard Wojnarowicz, Wiesław Olejniczak i inni Nadchodzi rok 1914. Wszyscy mówią o zbliżającej się wojnie między mocarstwami, która może przynieść Polsce wyzwolenie. Młodzież zapisuje się gromadnie do organizacji wojskowej, która przygotowuje do walki przyszłych polskich żołnierzy. Panie Chomińska i Dulska nie mogą zrozumieć, dlaczego ich dzieci tak daleko odeszły od nich i nie czują się zobowiązane do wdzięczności za to, co matki starały się dla nich robić. Wreszcie wybucha wojna. 6 sierpnia z Krakowa wymaszerowują na front oddziały żołnierzy, zalążek przyszłego wojska polskiego. Idzie z nimi najmłodszy syn Chomińskiej - Fredzio. W salonie Dulskich jeszcze raz gromadzi się cała rodzina, pretekstem jest choroba Felicjana Dulskiego. Każdy kogoś żegna, nie wiadomo, jaki będzie los odchodzących na wojnę. Jedynie pani Dulska nie traci energii, jeszcze raz rządzi wszystkimi. I dopiero kiedy za ścianą umrze niekochany, poszturchiwany, milczący mąż, z którym przeżyła smutne 40 lat, zda sobie sprawę z tego, że wśród dziejowego chaosu została sama i nikomu niepotrzebna. 15:10 AWATAR, CZYLI ZAMIANA DUSZ Film fantastyczny, 60 min, Polska 1964 Autor: Theophile Gautier Scenariusz i reżyseria: Janusz Majewski Zdjęcia: Kurt Weber Muzyka: Lucjan Kaszycki Aktorzy: Wanda Koczeska, Jan Machulski, Henryk Boukołowski, Gustaw Holoubek, Kazimierz Rudzki, Krzysztof Litwin, Lucjan Zitrig, Ryszard Kotys, Stefania Kołodziejczyk, Bronisław Broński i inni Znakomita adaptacja opowiadania Teofila Gautiera (1811 - 72), wybitnego pisarza francuskiego, autora m.in. cenionych poezji ("Emalie i kamee") oraz powieści "Panna de Maupin" i "Kapitan Fracasse". "Awatar, czyli zamianę dusz" zrealizował Janusz Majewski w ramach popularnego w latach sześćdziesiątych telewizyjnego cyklu "Opowieści niesamowite". Jest to zresztą bodaj najwyżej oceniony przez krytykę odcinek serii. Świetnie skonstruowany scenariusz, przekonująca stylizacja na XIX wiek, wyborne aktorstwo (Holoubek, Boukołowski, Machulski, Koczeska) oraz humor, który wytrzymał próbę czasu, to główne atuty tego filmu. Walory "Awataru..." doceniono również za granicą. Film Majewskiego otrzymał nagrodę FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Telewizyjnych w Monte Carlo (1966) oraz Złoty Asteroid na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Fantastycznych w Trieście (1967). XIX wiek, Paryż. W pałacu Faubourg Saint Honore mieszka szczerze kochające się hrabiowskie małżeństwo Magdaleny Natalii i Olgierda Łabińskich. Codziennie, niczym tajemne miłosne zaklęcie, cytują sobie werset z Mickiewicza: "Zawsze i wszędzie będę ja przy tobie..." Hrabina wspomina swój pobyt we Florencji i upartego adoratora, niejakiego Oktawiusza de Saville, którego wszakże pozbawiła wszelkich złudzeń. Młodzieniec nie potrafi jednak zapomnieć hrabiny i trawiony niespełnioną namiętnością coraz mocniej zapada na zdrowiu. Po powrocie do Paryża wzywa słynnego doktora Cherbonneau, zwanego "braminem" z racji znajomości arkanów tajemnej wiedzy indyjskiej. Medyk, cieszący się dwuznaczną sławą szarlatana, proponuje znękanemu młodzieńcowi "awatar", czyli zamianę dusz. Wkrótce dusza zadurzonego Oktawiusza przyobleka się w ciało hrabiego Łabińskieggo i odwrotnie. Mimo to kłopoty zakochanego młodzieńca wcale się nie kończą. Hrabina, zorientowawszy się, że jej "mąż" nie pamięta mickiewiczowskich wersetów, zamyka przed nim drzwi do sypialni. Decyzję swą uzasadnia miłością do ojczyzny: "Jestem zbyt wielką patriotką, żeby przyjmować kosmopolitycznych profanów..." Na domiar złego dusza hrabiego zdecydowanie nie może pogodzić się ze swą nową cielesną powłoką. 16:20 CHŁOPCY Komediodramat, 80 min, Polska 1973 Reżyseria: Ryszard Ber Scenariusz: Stanisław Grochowiak Zdjęcia: Wiesław Rutowicz, Jerzy Łukaszewicz Muzyka: Jerzy Matuszkiewicz Aktorzy: Kazimierz Opaliński, Zofia Mrozowska, Zdzisław Mrożewski, Aleksander Dzwonkowski, Ignacy Machowski, Wacław Kowalski, Barbara Ludwiżanka, Maja Komorowska, Zofia Małynicz, Joanna Poraska, Krystyna Kołodziejczyk, Alina Szpakówna i inni "Kto z nas nie schodzi w kopalnie dzieciństwa? Kto z nas nie błądzi światłem po tych ścianach Gdzie w czarnych rzeźbach węgla kamiennego Pełno odcisków Paproci i zwierząt" - - pisał Stanisław Grochowiak w wierszu "Zejście", będącym swego rodzaju hołdem dla tego, co w człowieku jakże cenne - krainy dzieciństwa. Motyw powrotu do młodości, do czasu, kiedy kształtuje się ludzka osobowość, legł też u podstaw innego utworu autora "Ahaswera" - sztuki "Chłopcy", którą na ekran przeniósł Ryszard Ber. Głównymi bohaterami filmu są Kalmita, Pożarski, Jo - Jo, Smarkul, profesor Perlec i hrabina De Profundis - pensjonariusze domu starców, prowadzonego przez siostry zakonne. Jedna z nich, Maria, pragnie wprowadzić w życie ośrodka rządy silnej ręki i żelazną dyscyplinę. Czeka ją wszakże trudne zadanie. Mimo zaawansowanego wieku, jej podopieczni robią wszystko, by zachować jak największą niezależność. Ich walka z zasadniczą siostrą staje się miejscami groteskowa i przypomina sztubackie wybryki. Staruszkowie chichoczą z uciechy, gdy komuś uda się w łazience narysować "świński" obrazek. Niczym grupa młokosów przemycają do pokoju alkohol i kieliszki. Duchowym przywódcą buntowników jest 75 - letni Kalmita, umieszczony niegdyś w pensjonacie przez znacznie młodszą żonę. Małżonka, która do tej pory odwiedzała go raz do roku, niespodziewanie postanawia zabrać Kalmitę do domu. Czy pozostali na placu boju kontestatorzy znajdą w sobie dość siły, by skutecznie przeciwstawić się zakusom siostry Marii? Film Ryszarda Bera to wzruszająca, poetycka, znakomicie sfotografowana historia o ludziach zamkniętych we własnym, izolowanym świecie, żyjących wspomnieniami z "dawnych, dobrych lat". Wielką siłą "Chłopców" jest rewelacyjne aktorstwo. Po premierze filmu byli nawet krytycy, którzy pisali, że jest ono "za dobre". "Chłopcy" stali się także jednym z ważniejszych dokonań w artystycznej biografii Bera, którego kilka lat wcześniej krytycy w zasadzie spisali na straty. Tym filmem reżyser udowodnił, że negatywne oceny jego możliwości twórczych były przedwczesne. Sukces "Chłopców" to wprawdzie w dużej mierze zasługa doskonałego scenariusza Grochowiaka, ale autonomiczność filmowej inscenizacji Bera nie podlega dyskusji. Nagroda dla Kazimierza Opalińskiego na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Telewizyjnych w Pradze w 1973 roku. 18:00 JAUJARD, CZŁOWIEK, KTÓRY OCALIŁ LUWR (THE MAN WHO SAVED THE LOUVRE) Film dokumentalny, 56 min, Francja, 2014 Reżyseria: Jean - Pierre Devillers, Pierre Pochard Zdjęcia: Stephane Bion, Emilie Auje, Pierre Camus Muzyka: Emmanuel D'Orlando Wykonawcy: Mathieu Amalric Na początku II wojny światowej francuski ruch oporu i kuratorzy inicjują niezwykłą operację, mającą na celu ratowanie paryskich dzieł sztuki przed nazistami. Organizatorem niebezpiecznego przedsięwzięcia jest Jacques Jaujard, dyrektor muzeum w Luwrze - człowiek wyróżniający się niezwykłą osobowością, miłością i pasją do sztuki. Jako wysoki rangą oficer i oddany patriota robi wszystko, by ocalić dziedzictwo narodowe Francji. 20:20 CZWARTKOWY KLUB FILMOWY - SZKOŁA PODSTAWOWA (OBECNA SKOLA) Komedia obyczajowa, 97 min, Czechy 1991 Reżyseria: Jan Sverak Scenariusz: Zdenek Sverak Występują: Jan Triska, Zdenek Sverak, Libuse Safrankova , Rudolf Hrusinsky, Daniela Kolarova, Irena Pavlaskova, Ondrej Vetchy, Boleslav Polivka i inni Urodzony w 1965 roku reżyser Jan Sverak jest synem bardzo popularnego w Czechach aktora i scenarzysty Zdenka Sveraka. Już jako dziecko realizował pierwsze amatorskie filmy ręczną kamerą Super-8. Ukończył słynną praską szkołę filmową FAMU, gdzie jeszcze podczas studiów zrealizował etiudę "Ropożerni" uhonorowaną Oscarem dla najlepszego zagranicznego filmu studenckiego. Jego debiutancka pełnometrażowa "Szkoła podstawowa" okazała się dziełem nad wyraz udanym i w 1992 r. otrzymała nominację do nagrody Akademii Filmowej w kategorii najlepszego filmu zagranicznego. Scenariusz "Szkoły" napisał Zdenek Sverak, który zagrał tam również jedną z ról. Od tamtej pory stale pisze dla syna i występuje u niego. Ich największym, jak dotąd, sukcesem okazał się nakręcony w 1996 r. "Kola", który zdobył Oscara, Złoty Glob oraz Grand Prix na festiwalu w Tokio. "Szkołę podstawową", która zapoczątkowała tak owocną współpracę rodzinnego duetu, osnuł Zdenek Sverak na wspomnieniach ze swego dzieciństwa, z czasów, gdy jako 10-letni chłopiec uczęszczał do szkoły podstawowej na przedmieściach stolicy. Były to lata tuż po zakończeniu wojny, gdy ludzie żyli złudzeniami i oczekiwali spełnienia marzeń, które nie mogły się spełnić. Powszechna wówczas wiara, że właśnie nadeszła pora budowania systemu sprawiedliwości społecznej, a Czechosłowacja stanie się pomostem łączącym Wschód i Zachód, kumulującym na swym terenie zalety obu systemów, miała się rozwiać dopiero w 1948 r. w konfrontacji z polityczną rzeczywistością. Na tle powojennej euforii Sverakovie pokazali długi łańcuch konsekwentnie uszeregowanych epizodów, z których każdy ma swego bohatera. W rezultacie powstała barwna, soczysta i pełna humoru opowieść o rozbrykanych dzieciach, nauczycielach i rodzicach z peryferyjnej dzielnicy Pragi. Mimo "wspomnieniowego" podłoża, film nie rozmywa się jednak w rzewnej nostalgii, zachowując obiektywizm i werwę. Niemała w tym zasługa świetnych aktorów, których wsparli na ekranie występujący w epizodach koledzy z branży reżyserskiej: Jiri Menzel, Karel Kachyĺa i Irena Pavlaskova . Praga, lata 1945-46. 10-letni Eda i jego kolega Tonda, uczniowie szkoły podstawowej, uczęszczają do klasy, w której kierownictwo szkoły zgromadziło największych łobuziaków i urwisów. Chłopcy prześcigają się w szalonych pomysłach i pewnego dnia doprowadzają swą nauczycielkę do rozstroju nerwowego. Znękaną niewiastę zastępuje nowy nauczyciel, Igor Hnizdo, który nadal chodzi w wojskowym trenczu i opowiada swym podopiecznym, że walczył na wszystkich frontach II wojny światowej. Surowy pedagog jest zwolennikiem żelaznej dyscypliny, często sięga po trzcinkę i ma wyjątkową słabość do płci pięknej. Choć trudno uwierzyć we wszystkie jego bohaterskie czyny, jego uczniowie jeszcze tego nie kwestionują. Przepadają za nauczycielem, podziwiają go, akceptują stosowane przez niego metody wychowawcze i nawet zaprzeczają, jakoby stosował kary cielesne. Hnizdo podkreśla zresztą, że pragnie przede wszystkim oddziaływać jako pozytywny przykład i nigdy nie twierdzi jednoznacznie, że opowieści o nim są najprawdziwszą prawdą. Eda obserwuje nauczyciela i porównuje go ze swym ojcem, który nie ma w sobie nic z bohatera, a przynajmniej tak się chłopcu zdaje. 23:20 SCENA KLASYCZNA - (45) ALINA MLECZKO Koncert, 39 min, Polska, 2018 Wykonawcy: Alina Mleczko, Hadrian Tabędzki, Piotr Malicki, Grzegorz Bożewicz Scena klasyczna to cykl TVP KULTURA, który prezentuje najciekawszych artystów związanych z muzyką klasyczną. W swojej twórczości nawiązują oni do klasycznych form: pieśni, preludiów, chorału, odczytując je współcześnie i na swój własny sposób. Nagrania odbyły się w studiu telewizyjnym w nowoczesnej oprawie graficznej. Bohaterką kolejnego odcinka Sceny klasycznej jest Alina Mleczko z zespołem w składzie: Alina Mleczko - saksofon sopranowy i altowy; Hadrian Tabędzki - fortepian; Piotr Malicki - gitara i Grzegorz Bożewicz - bandoneon. W programie utwory Carlosa Gardela (aranżacje - Dariusz Łapiński, Piotr Steczek, Piotr Wróbel) 1. Volver 2. El Dia Que me Quieras 3. Por una Cabeza 4. Lejana Tierra Mia 5. La ultima Copa 6. Palomita Blanca 02:20 KINO NOCNE - OBCE CIAŁO (OBCE CIAŁO) Dramat, 112 min, Polska/Włochy/Rosja, 2014 Reżyseria: Krzysztof Zanussi Scenariusz: Krzysztof Zanussi Zdjęcia: Piotr Niemyjski Muzyka: Wojciech Kilar Aktorzy: Riccardo Leonelli - Angelo, Agnieszka Grochowska - Kris Nilska, Agata Buzek - Katarzyna, Weronika Rosati - Mira Tkacz, Ewa Krasnodębska, Sławomir Orzechowski, Chulpan Khamatova, Stanisława Celińska, Bartłomiej Żmuda, Victoria Zinny, Mikhail Efremov, Janusz Chabior, Jacek Poniedziałek, Denis Balandin Podczas pobytu we Włoszech Kasia poznaje Angelo i zakochuje się w nim z wzajemnością. Wkrótce jednak odkrywa w sobie powołanie zakonne i wstępuje do klasztoru w Polsce. Angelo przyjeżdża do Warszawy, by odzyskać serce dziewczyny. Czy mu się uda? "To film dotyczący najważniejszych spraw kraju: etyki w korporacjach, miejsca religii w życiu tego katolickiego narodu, feminizmu i braku rozliczeń z komunizmem. Krzysztof Zanussi wziął głęboki oddech i wypalił, co o tym wszystkim myśli - pisał po premierze"Obcego ciała"jeden z krytyków. A myśli często w sposób daleki od tego, który jeszcze do niedawna dominował w tzw. głównym nurcie polskiej debaty publicznej. Daleki na tyle, że Zanussi po raz pierwszy w karierze miał poważne kłopoty z zebraniem funduszy na produkcję swojego filmu. A kiedy już pieniądze zgromadził i "Obce ciało" zrealizował, to owoc jego pracy nie został dopuszczony do konkursu na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, zaś podczas oficjalnego pokazu prasowego doszło do skandalu. Wtedy grupka nieprzychylnych reżyserowi recenzentów skutecznie zakłócała projekcję głośnymi śmiechami i komentarzami. Już samo to świadczy, że ostatnie jak dotąd dzieło Zanussiego skutecznie wsadza kij w mrowisko, mówiąc otwarcie o sprawach, których publiczne poruszanie jeszcze do niedawna stanowiło tabu. Publicystyczna swada, z którą reżyser opowiada w"Obcym ciele"o bezdusznym świecie korporacji i nihilizmie luksusowych, nadwiślańskich feministek ma jednak swoją cenę, którą są psychologiczne uproszczenia widoczne w kreacji postaci i konstrukcji fabuły. Wnikliwiej artysta portretuje duchowość współczesnych katolików, reprezentowanych w filmie przez dwoje młodych zakochanych Angela i Kasię. Wiara, którą wyznają nie tylko ich umacnia, tłumaczy im świat i pomaga odróżniać dobro od zła, ale też wystawia na cierpienie, szykany, walkę z pokusami oraz wymusza bardzo niekiedy trudne życiowe wybory. Należący do katolickiej grupy modlitewnej Kasia i Angelo przeżywają idylliczne chwile w słonecznej Italii. Kwitnącą między nimi miłość i marzenia o wspólnej przyszłości pewnego dnia przerywa Kasia, która odkrywa w sobie powołanie zakonne. Dziewczyna wraca do Polski, by wstąpić do nowicjatu w klasztorze. Zrozpaczony Angelo, przynaglany przez niezadowolonego z decyzji córki ojca Kasi, jedzie za ukochaną do jej ojczyzny. Ma nadzieję, że przez rok, dzielący Kasię o ślubów wieczystych, zdoła sprawić, by do niego wróciła. Chcąc zapewnić sobie środki utrzymania zatrudnia się w stołecznej korporacji, kierowanej przez młodą, atrakcyjną i pozbawioną hamulców moralnych bizneswoman Kris Nilską. Nilska oraz jej równie atrakcyjna i równie wyzwolona z etycznych"przesądów"zastępczyni Mira Tkacz są wyraźnie zafascynowane nowym pracownikiem i jego wiarą, którą manifestuje nosząc na palcu obrączkę z dziesięcioma paciorkami różańca. Dla przebojowej, nie znoszącej sprzeciwu Kris stanowi to swego rodzaju wyzwanie. Postanawia uwieść Angelo, zmuszając go tym samym do złamania zasad. Kiedy mężczyzna odtrąca jej zaloty, zaczyna z nim prowadzić coraz bardziej perfidną grę, w której chęć zbrukania Angelo zaczyna po pewnym czasie sąsiadować z nieśmiałym pragnieniem nawrócenia. 04:45 TAŚMY KULTURY - PAMIĘĆ KRÓTKOTRWAŁA Artystyczne/estradowe (widowisko), 12 min, Polska, 2018 Pamięć może być zawodna, odtwórcza i twórcza. Może być dobra, ale krótka, a najczęściej jest i krótka, i zła. Taka pamięć to szczęście w nieszczęściu.