TVP Kultura Poniedziałek, 01.07.2019 08:50 SZLAKIEM MIEJSC NIEZWYKŁYCH - POMNIKI HISTORII - LUBLIN Felieton, 5 min, Polska, 2015 Reżyseria: Tomasz Drozdowicz Scenariusz: Tomasz Drozdowicz Odcinek poświęcony historycznemu zespołowi architektoniczno - urbanistycznemu w Lublinie. Lublin jest jednym z ciekawszych Pomników Historii. Początki miasta sięgają VIII wieku. Chętnie osiedlali się tu kupcy i rzemieślnicy - Rusini, Ormianie, Tatarzy, Żydzi - tworząc z miasta ośrodek wielokulturowy. To tu podpisano Unię Polsko - Litewską. Nad miastem wznosi się zamek, który przez 128 lat był więzieniem. Dziś jest siedzibą Muzeum Lubelskiego, którego kolekcja jest niezwykle bogata. Można tu oglądać dzieła Bacciarellego, Chełmońskiego, Matejki. Zabytkiem, który budzi zainteresowanie całego świata jest Kościół św. Trójcy - dawna Kaplica. Jest ona jednym z najcenniejszych zabytków sztuki średniowiecznej w Polsce. 09:05 NIENASYCENI Reportaż, 21 min, Polska, 2017 Scenariusz: Elżbieta Rottermund Bohaterem odcinka jest Mateusz Zarembowicz. Pasjonat jazzu. Jak sam mówi: pewnego dnia rzuciłem pracę w korporacji, żeby zająć się tym, co kocham, czyli jazzem. Jest współzałożycielem Fundacji Polski Jazz. Mateusz sprowadził do Warszawy Małą Akademię Jazzu. Towarzyszymy mu w lekcji jazzu w szkole podstawowej. Następnie przyglądamy się, jak prowadzi audycję w Radiu Jazz. Odwiedzamy z nim grafika, który projektuje plakaty jazzowe oraz okładki płyt. Mateusz opowiada nam o swej pasji. Nasz bohater organizuje też koncerty młodym muzykom. Jesteśmy z nim na takim koncercie w najlepszym, jego zdaniem, klubie jazzowym w Warszawie przy ul. Noakowskiego. 09:40 HISTORIA KINA W POPIELAWACH Dramat, 95 min, Polska 1998 Scenariusz i reżyseria: Jan Jakub Kolski Zdjęcia: Krzysztof Ptak Muzyka: Zygmunt Konieczny Aktorzy: Krzysztof Majchrzak, Bartosz Opania, Grażyna Błęcka - Kolska, Michał Jasiński, Tomasz Krysiak, Franciszek Pieczka, Mariusz Saniternik, Joanna Pierzak, Izabella Bukowska, Maria Gładkowska, Jan Nowicki, Anna Biernacka, Edward Kusztal, Aleksander Bednarz, Bogusław Nobielski, Maria Wójcikowska, Zdzisław Reczyński, Michał Szkóp i inni "Nie poddaję się oczekiwaniom widzów. Tym, co kontroluje moją pracę, jest wewnętrzne przekonanie o słuszności, uczciwości i serdeczności tego, co robię. Jeśli to się zrymuje z oczekiwaniami widzów, proszę uprzejmie. Jeżeli się nie zrymuje - przepraszam. Na zapotrzebowanie społeczne niech odpowiadają moi zdolniejsi koledzy. W każdym filmie zabiegam, żeby odkrywać dla siebie coś nowego. Nie chcę powtarzać światów, które już wykreowałem. Nie sądzę, żebym stał w miejscu. Widzom mogę powiedzieć tyle: przyjdźcie na ten film, a zobaczycie, jak wiele zdarzyło się ostatnio" - deklarował w jednym z wywiadów Jan Jakub Kolski. To słowa niezwykłe w czasach dominacji filmowej komercji i podporządkowania X Muzy dogmatowi zysku. Przypominające, że prawdziwa sztuka jest w swej istocie elitarna. Dąży nie do schlebiania masowym gustom (to domena, demokratycznej z natury, rozrywki), lecz odkrywania nieznanych obszarów piękna, poszerzania granic ludzkiej wyobraźni i wrażliwości. Często też staje się widzialnym świadectwem poszukiwania przez artystę własnego miejsca w rzeczywistości, budowania przezeń oryginalnej wizji świata. Dotychczasowy dorobek twórczy Jana Jakuba Kolskiego dobitnie potwierdza tę regułę. Kolejne filmy reżysera, od debiutanckiego "Pogrzebu kartofla" aż po "Historię kina w Popielawach", dowodzą z jednej strony przywiązania do pewnych motywów i pejzaży, z drugiej zaś pokazują duchowy rozwój ich twórcy, jego zmagania z własnymi obsesjami i kompleksami. Fabuła "Historii kina w Popielawach" rozgrywa się również w scenerii znanej z wcześniejszych obrazów Kolskiego (malownicze pola, dalekie horyzonty, wiejskie chałupy) i wśród "znajomych" typów ludzkich (nieudaczni, ułomni, wewnętrznie niespełnieni mężczyźni; kobiety cierpiące z powodu nieszczęśliwej miłości). Krąży też wokół bliskich reżyserowi tematów: czasu, przeznaczenia, bólu, miłości. "Historia..." stanowi jednak również zamknięcie pewnego etapu twórczych poszukiwań Kolskiego. "Jest ostatnim z serii filmów, w których dokonywałem osobistych rozliczeń ze światem" - jak mówił w jednym z wywiadów. To z jednej strony zwiastun rozluźnienia więzów z wypracowaną przez lata estetyką, z drugiej zaś utwór bardzo osobisty, nawiązujący do rzeczywistych dziejów przodków artysty. "W mojej prywatnej historii rodzinnej cztery pokolenia zapisywały kartę pod nazwą"film", prawie od początku, odkąd kino istnieje. Prababka na początku wieku miała jedno z pierwszych kin w Łodzi"Theatre Optique Parisien", dziadek był producentem filmowym, przedstawicielem firm Fox, Metro Goldwyn Meyer, Paramount. Ojciec - montażysta filmowy, siostra - montażystka, ja - też filmowiec. Ale nie znalazłem dość odwagi czy nieskromności, żeby opowiadać wprost tę historię. Ukryłem więc moich antenatów za postaciami filmowymi" - zwierzał się swego czasu reżyser. Narratorem tytułowej "historii" jest dziesięcioletni Staszek Szewczyk, wychowany wprawdzie w mieście, lecz uczący się w wiejskiej szkole w Popielawach, skąd pochodzą jego dziadkowie. W pamiętniku, który pisze, bardzo wiele miejsca zajmuje zasłyszana historia barwnego, głośnego w okolicy, kowalskiego rodu Andryszków. Zaczyna się ona od Józefa Andryszka, zwanego Pierwszym. W XIX wieku zbudował on kinomaszynę, zanim jeszcze to samo uczynili na Zachodzie bracia Lumiere. Poprzez następne pokolenia saga rodzinna dochodzi do lat sześćdziesiątych XX wieku, czyli losów Józefa Andryszka Szóstego, zwanego Szustkiem, który marzy o odtworzeniu wynalazku swego przodka. Stanowczo sprzeciwia się temu jego ojciec, uważając, że kinomaszyna była przez lata przekleństwem rodu. W ten sposób pod ręką Kolskiego fascynująca historia rodzinna splata się nierozerwalnie z rozważaniami o fenomenie kina. Liczne wyróżnienia polskie i zagraniczne, w tym m.in. Złote Lwy w Gdańsku - Gdyni (1998) za najlepszy film roku oraz nagrody dla Krzysztofa Majchrzaka (pierwszoplanowa rola męska), Kazimierza Rozwałki (produkcja) i Jana Jakuba Kolskiego (nagroda Kin Studyjnych); Syrenka Warszawska (1998); Brązowe Grono na LLF w Łagowie (1998); Grand Prix dla filmu na Międzynarodowym Spotkaniu Kina i Telewizji - Kino Pełnoekranowe w Genewie (1999); Srebrny Witeź na MFF Słowiańskich i Prawosławnychw Moskwie (1999) oraz Grand Prix na Festiwalu Alte Adria Cinema w Trieście (1999) dla Jana Jakuba Kolskiego. 11:30 PRZEPROWADZKI - ODC. 1/10 - KUFER LILIANY Serial obyczajowy, 52 min, 21 odc. , Polska 2000 Reżyseria: Leszek Wosiewicz Scenariusz: Cezary Harasimowicz Zdjęcia: Krzysztof Ptak Muzyka: Michał Lorenc Aktorzy: Krzysztof Banaszyk, Artur Janusiak, Małgorzata Kożuchowska, Jan Nowicki, Kinga Preis, Andrzej Mastalerz, Łukasz Nowicki, Sławomira Łozińska, Marta Stebnicka, Andrzej Strzelecki, Józef Fryźlewicz, Waldemar Obłoza, Tomasz Marzecki, Tomasz Preniasz, Tadeusz Hanusek, Jacek Lenartowicz, Karolina Muszalak i inni "Pomysł scenariusza przyszedł mi do głowy podczas własnej przeprowadzki, którą powierzyłem znanej warszawskiej firmie. Pomyślałem, że to świetny filmowy temat. Upewniłem się, kiedy moja mama, widząc wygrzebaną z piwnicy walizkę, popłakała się i opowiedziała historię ucieczki ze Lwowa z tą właśnie walizką. Jej opowieść uświadomiła mi, że historia Polski to historia ciągłych przeprowadzek i towarzyszących im emocji" - mówił w jednym z wywiadów Cezary Harasimowicz. Reżyserem serialu został Leszek Wosiewicz ("Kornblumenblau", "Kroniki domowe"), mimo że do realizacji cykli telewizyjnych odnosił się dotychczas sceptycznie. "Przeprowadzki" ujęły go jednak ciepłem, łagodnym humorem i z lekka ironicznym dystansem do przedstawianych w nich zdarzeń. Serial Harasimowicza i Wosiewicza to oryginalnie ujęta saga rodzinna, odległa klimatem od brazylijskich czy wenezuelskich telenowel. Melodramatyczne efekty ustępują tu miejsca Hrabalowskiej i Munkowskiej z ducha refleksji nad tragikomizmem ludzkiej egzystencji. Akcja cyklu trwa równo sto lat - od sylwestra 1900 do sylwestra 2000. Każdy z odcinków to odrębna fabularna całość, opowiadająca o jakiejś przeprowadzce i zagubionym podczas niej przedmiocie. Jedynym łącznikiem między poszczególnymi częściami jest rodzina Szczygłów, kierująca firmą przewożącą dobytek ludzi zmieniających mieszkanie. Z woli scenarzysty w tle każdej z dwudziestu jeden opowieści rozgrywają się doniosłe wydarzenia historyczne. Nie pozostają one, rzecz jasna, bez wpływu na dzieje rodziny Szczygłów. Zbliża się koniec roku 2000, a zarazem XX wieku. W firmie "Szczygieł - Przeprowadzki. Rok zał. 1901" wybucha pożar. Stanisław Szczygieł, obecny właściciel przedsiębiorstwa, zostaje śmiertelnie ranny. Przed zgonem przekazuje synowi pilnie strzeżoną przez lata tajemnicę. W firmie znajduje się tajny magazyn zagubionych podczas przeprowadzek rzeczy. W ręce Bogusia Szczygła trafia pożółkła ze starości księga, w której opisane są losy tych przedmiotów. Chłopak zaczyna czytać. Pierwsza historia dotyczy "kufra Lilianny" i rozgrywa się w roku 1900 na warszawskim Powiślu. Bracia Mietek i Czesiek Szczygłowie zarabiają na życie, wożąc gnój. Pewnego dnia spotykają piękną pannę, która postanowiła porzucić swą bogatą, bankierską rodzinę i poświęcić się walce o oswobodzenie proletariatu z pazernych rąk kapitalistów. Liliannę, która w swoim kufrze ukrywa rewolucyjną bibułę, ściga ochrana. Dziewczyna musi uciekać z kraju. Emigruje aż do Ameryki. W sylwestrową noc na peron odwozi ją zakochany Czesiek Szczygieł. Przypadek sprawia, że Lilianna odjeżdża bez kuferka, w którym znajduje się teraz tylko elegancka suknia i skromny zestaw niezbędnych do życia rzeczy. Zrozpaczony Czesiek nagle doznaje olśnienia. A może by tak zamiast gnoju wozić ludzi i ich dobytek? Pomysł przedni, tylko skąd wziąć pieniądze na rozkręcenie interesu? I wówczas, jeszcze tej samej nocy, spotyka niejaką Różę Żychniewicz, dzięki której jego życie całkowicie się odmieni. 12:35 PRZEPROWADZKI - ODC. 2/10 - SZKLANA KULA RÓŻY Serial obyczajowy, 50 min, 21 odc. , Polska 2000 Reżyseria: Leszek Wosiewicz Scenariusz: Cezary Harasimowicz Zdjęcia: Krzysztof Ptak Muzyka: Michał Lorenc Występują: Krzysztof Banaszyk, Artur Janusiak, Kinga Preis, Leon Charewicz, Łukasz Nowicki, Adam Ferency, Piotr Adamczyk, Maja Ostaszewska, Paweł Wilczak, Andrzej Róg, Stefan Popkowski, Ryszard Pracz, Anna Kękuś, Aleksandra Górska i inni Rok 1901. Czesiek zakochuje się w Róży, nie wiedząc, że durzy się w niej również jego brat Mietek. Obaj chłopcy obserwują dom, w którym mieszka dama ich serca. Wzbudzają jednak niepokój właściciela posesji, Ignacego Żychniewicza, który napuszcza na nich stójkowego. W rezultacie bracia lądują w cyrkule. Czesiek ze szklaną kulą ukochanej, Mietek z głęboką urazą do brata. Tymczasem charakterna Róża, na złość ojcu, ucieka z domu. Pan Ignacy, przekonawszy się o sile uczucia córki, wykupuje chłopców z niewoli i - wprawdzie bez przekonania - zgadza się na mezalians Róży z prostym furmanem. W prezencie ślubnym ofiarowuje młodym pieniądze na założenie własnego interesu. W ten sposób wesele Róży i Cześka zbiega się z otwarciem firmy przewozowej "Szczygieł - przeprowadzki". Kolejnym radosnym wydarzeniem jest pojednanie braci. Mietek bowiem zjawia się na weselu i na znak zgody oddaje skradzioną bratu szklaną kulę Róży. 14:00 STEFAN SUTKOWSKI I INNI KOCHANKOWIE OPERY Film dokumentalny, 80 min, Polska, 2018 Reżyseria: Ryszard Maciej Nyczek Scenariusz: Ryszard Maciej Nyczek Film dokumentalny o Stefanie Sutkowskim, założycielu i wieloletnim dyrektorze Warszawskiej Opery Kameralnej. Wspominają go m.in.: Edward Pałłasz, Jerzy Artysz, Krzysztof Kur, Anna Radziejewska, Kai Bumann, Romana Agnel, Marlena Skonieczko, Władysław Kłosiewicz, Krzysztof Zanussi, Maciej Prus, Marek Weiss, Izadora Weiss, Lidia Juranek - Sutkowska, Joanna Sadowska (śpiewaczka, żona scenografa Andrzeja Sadowskiego), Jitka Stokalska, Zygmunt Krauze, Olga Pasiecznik, Andrzej Klimczak, Robert Gierlach, Łucja Kossakowska, Leszek Świdziński i śp. Tomek Konina. W filmie wykorzystano fragmenty oper w reżyserii m.in.: Ryszarda Peryta, Krzysztofa Zanussiego, Izadory Weiss, Kazimierza Dejmka, Tomasza Koniny, Romany Agnel. 15:35 GWIEZDNY PYŁ Film obyczajowy, 58 min, Polska 1982 Scenariusz i reżyseria: Andrzej Kondratiuk Zdjęcia: Andrzej Kondratiuk Muzyka: Andrzej Kondratiuk Aktorzy: Iga Cembrzyńska, Krzysztof Chamiec, Janusz Gajos, Wojciech Alaborski, Zygmunt Morawski, Wojciech Giżyński, Wojciech Olański i Jan Paterek "Byli sobie dziad i baba". Dziad i baba z filmu Andrzeja Kondratiuka nie są jeszcze bardzo starzy. Żyją sobie gdzieś na odludziu, w małej chatce nad jeziorem. On to dziwak, niestrudzony wynalazca, który wymyśla i montuje różne urządzenia i maszyny dawno już przez innych wynalezione. Jest to jednak bez znaczenia, gdyż robi to wszystko nie po to, aby zdobywać patenty, lecz po to, aby uszczęśliwić swoją żonę, wywołać uśmiech na jej twarzy. Oboje "ani sieją, ani orzą", dzieląc czas pomiędzy drobne codzienne czynności. Z dala od ludzi pędzą szczęśliwe życie w otoczeniu nieskażonej, pięknej przyrody. Andrzej Kondratiuk to jeden z najciekawszych twórców polskiego kina. Dał się poznać nie tylko jako reżyser, ale również scenarzysta, a często także autor zdjęć. W swoich filmach, takich jak "Dziura w ziemi", "Wniebowzięci", "Pełnia", "Zegar słoneczny" czy właśnie "Gwiezdny pył" daje wyraz przekonaniu o nieodwracalnym porządku świata i przyrody. Twórcy nieobca jest także reżyseria teatralna, zrealizował m.in. widowisko "Słoń", "Hamlet w Głuchej Dolnej" (nagroda publiczności za najpopularniejszy spektakl 1979), "Kogiel - Mogiel", "Remont". "Gwiezdny pył", autorski film Andrzeja Kondratiuka ma proste przesłanie: jest pochwałą życia opartego na prostych, podstawowych wartościach takich jak symbioza z naturą, miłość i wyrozumiałość dla innych ludzi oraz zaufanie. Zarówno odbiorcy jak i jurorzy konkursów filmowych docenili to dzieło. Iga Cembrzyńska i Krzysztof Chamiec - odtwórcy głównych ról - zostali nagrodzeni w 1983 roku Złotymi Ekranami (przyznawanymi przez pismo "Ekran") w kategorii kreacje aktorskie. W tym samym roku film otrzymał nagrodę Prix Futura na MIF w Berlinie Zachodnim, a w roku 1984 Andrzej Kondratiuk otrzymał za "Gwiezdny pył" Nagrodę Specjalną Jury podczas FPFF w Gdańsku (od 1987 roku Gdynia). 16:50 WRÓŻBY KUMAKA (UNKENRUFE) Dramat, 94 min, Polska/Niemcy 2005 Reżyseria: Robert Gliński Scenariusz na podstawie powieści Guntera Grassa: Cezary Harasimowicz, Pawel Huelle, Klaus Richter Zdjęcia: Jacek Petrycki Muzyka: Richard G. Mitchell Aktorzy: Krystyna Janda, Matthias Habich, Dorothea Walda, Marek Kondrat, Zbigniew Zamachowski, Krzysztof Globisz, Mirosław Baka, Bhasker Patel i inni Nagrobek Daniela Gralatha, burmistrza XVIII - wiecznego Gdańska, jest niezwykły. Na płycie nagrobnej artysta umieścił wizerunki pięciu żon żywotnego włodarza. Ewenementem jest to, że wszystkie kobiety zostały przedstawione nago. Nagrobkiem interesuje się Alexander Reschke, niemiecki badacz sztuki i pisarz. W poszukiwaniu niezwykłego kawałka kamienia jesienią 1989 roku Alexander przyjeżdża do Gdańska. Przez przypadek traci środek lokomocji i bagaże. I choć w Gdańsku urodził się i wychował, błądzi po mieście, którego ulice od dawna mają polskie nazwy. Zbiegiem okoliczności Alexander poznaje Aleksandrę, konserwatorkę zabytków. Mimo początkowego nieporozumienia podczas wspólnie spędzonego wieczoru udaje się im znaleźć wspólny język. Oboje w młodości musieli opuścić rodzinne strony. Rodzice Aleksandry mieszkali niegdyś w Wilnie. Przesiedleni do Gdańska, nigdy nie zapomnieli o ziemi ojczystej. Następnego dnia Alexander jest świadkiem śmierci starej Niemki. Dowiaduje się, że jedynym marzeniem zmarłej było zostać pochowaną w Gdańsku. Mężczyzna przypomina sobie wieczorne, zakrapiane rozmowy, podczas których półżartem wraz z Aleksandrą wpadli na pomysł założenia towarzystwa zapewniającego niegdyś wygnanym pochówek w ziemi ojczystej. Teraz postanawia zrealizować ten zamiar. Wraz z Aleksandrą zabiera się do pracy, razem pozyskują sponsorów. W skład rady nadzorczej wchodzą także duchowni, polski ksiądz i niemiecki pastor. Do polsko - niemieckiego grona dołącza również rodowita gdańszczanka, Erma Brakup. W końcu Polsko - Niemieckie Towarzystwo Cmentarne rozpoczyna działalność, zostaje założony Cmentarz Pojednania. Podczas gdy inicjatywa Alexandra i Aleksandry zyskuje na popularności, pomiędzy obojgiem kwitnie uczucie. Wkrótce jednak nad Towarzystwem zbierają się czarne chmury. Sukces zawrócił w głowach członkom rady nadzorczej, którzy myślą tylko o tym, jak sprawniej zarabiać pieniądze... 18:40 WOJNA DOMOWA - ODC. 11/15 - CO KAŻDY CHŁOPIEC... Serial komediowy, 47 min, Polska 1965 Reżyseria: Jerzy Gruza Scenariusz: Maria Zientarowa Zdjęcia: Antoni Wójtowicz Muzyka: Jerzy Matuszkiewicz Aktorzy: Irena Kwiatkowska, Kazimierz Rudzki, Krzysztof Musiał, Elżbieta Góralczyk, Alina Janowska, Andrzej Szczepkowski, Wojciech Siemion, Jarema Stępowski i inni Pani Zofia nagle uświadamia sobie, że Paweł stał się już zupełnie dużym chłopcem. Jest przerażona tym odkryciem, zwłaszcza że znajduje w kieszeni syna fotografię dziewczyny. Śledzi go podczas randki w parku, niestety, ma pecha - zostaje przyłapana przez strażnika na niszczeniu zieleni i zdemaskowana przed synem. Wyobraźnia podsuwa pani Zofii najgorsze domysły, przede wszystkim to, że zostanie babcią. Prosi więc męża, by uświadomił Pawła. Pan Kazimierz konstatuje, iż ma luki w teorii. Idzie do księgarni, gdzie kupuje wszystkie pozycje na ten temat, łącznie z "Życiem seksualnym dzikich" i broszurkami przeznaczonymi dla dziewcząt. Czyta to w kawiarni, wzbudzając sensację wśród kelnerek. W domu pan Jankowski wyprasza żonę, po czym przystępuje do edukowania Pawła. Chłopiec zaskakuje go wiadomością, że o wszystkim już nauczył się w szkole. Pani Zofia w tym czasie dokształca się u pani Ireny i Anuli. Na wszelki wypadek ojciec zakłada Pawłowi książeczkę mieszkaniową. 19:40 30 - LECIE BIENNALE WRO Reportaż, 13 min, Polska, 2019 Scenariusz: Viola Krajewska Wykonawcy: Piotr Krajewski (prowadzący), Viola Krajewska (prowadzący) Sztuka mediów i nowe formy artystyczne. Od zapisów elektromagnetycznych po sztukę kodu. Cykl pięciu odcinków w 30 - lecie istnienia Biennale WRO (najstarszego i największego w Polsce przeglądu sztuki opartej na współczesnych środkach komunikacji. W oparciu o bogatą, znajdującą się w zasobach TVP Wrocław i Centrum Sztuki WRO dokumentację niezwykłych wydarzeń, premierowych eksperymentalnych wystaw, performance ' ów multimedialnych, sztuki interaktywnej, oraz pionierskie postaci polskiej i zagranicznej sceny artystycznej, związane z nowymi mediami cykl przybliża przełom w sztuce, jaki odbywał się na oczach zafascynowanej publiczności. Retrospektywa ukazuje nie tyle historyczną ewolucję technologii, co przedstawia poszczególne zagadnienia - hasła tematyczne, skupiając uwagę na dokonaniach najciekawszych z dzisiejszego punktu widzenia. Wprowadzający w kolejne odcinki cyklu Piotr i Viola Krajewscy - założyciele WRO, autorzy dokumentacji i programów telewizyjnych na temat sztuki mediów, odnoszą się do dokumentalnych materiałów z dzisiejszej perspektywy. 20:20 PANORAMA KINA POLSKIEGO - BODY/CIAŁO Dramat, 88 min, Polska, 2015 Reżyseria: Małgorzata Szumowska Scenariusz: Małgorzata Szumowska, Michał Englert Zdjęcia: Michał Englert Aktorzy: Janusz Gajos, Maja Ostaszewska, Justyna Suwała, Ewa Dałkowska, Adam Woronowicz, Tomasz Ziętek, Władysław Kowalski Dwoje głównych protagonistów w filmie Małgorzaty Szumowskiej to starzejący się, cyniczny prokurator Janusz Koprowicz i młoda dziewczyna, jego córka Olga. On - na co dzień zajmujący się oględzinami różnych zwłok - jest pozbawiony emocji i jakichkolwiek przeżyć związanych z duchowością, zamknięty w swoim śmiecie, obojętny na wszystko, ból i frustracje topi w morzu wypijanego alkoholu. Ona, niedoszła samobójczyni, cierpi na anoreksję. Obydwoje znaleźli się w sytuacji, kiedy trzeba umieć poradzić sobie ze śmiercią kogoś bardzo bliskiego. Każde z nichzmaga się ze swoimi wewnętrznymi demonami i na swój sposób przeżywa żałobę. Oprócz ojca i córki jest jeszcze terapeutka i spirytystka, Anna, która leczy anorektyczkę Olgę z zaburzeń odżywiania. Anna mówi o swoich nadprzyrodzonych zdolnościach, możliwości komunikowania się z osobami z zaświatów. Straciła synka, ale utrzymuje z nim stały kontakt, co daje jej energię i chęć do życia. Pewnego dnia terapeutka oznajmia, że skontaktowała się z nią z zaświatów matka Olgi. Ma wiadomość od niej. Teraz córka i ojciec będą zmuszeni zweryfikować swoje poglądy na życie i na śmierć. Nagrody: 2015 Berlin Srebrny Niedźwiedź za reżyserię dla Małgorzaty Szumowskiej; Wilno Nagroda dla najlepszego aktora w konkursie Baltic Gaze dla Janusza Gajosa; Tarnów Grand Prix; Gwarancja Kultury dla M. Szumowskiej; Kraków Festiwal PKO Off Camera Nagroda Główna w Konkursie Polskich Filmów Fabularnych; Nagroda dla najlepszego aktora dla Janusza Gajosa i Justyny Suwały; Bruksela Nagroda Jury. 22:05 WIĘCEJ NIŻ FIKCJA - OSTATNI W ALEPPO (LAST MEN IN ALEPPO) Film dokumentalny, 58 min, Dania, 2017 Reżyseria: Feras Fayyad Po 5 latach wojny w Syrii, w oblężonym i zupełnie zniszczonym Aleppo - kiedyś największym syryjskim mieście - wciąż pozostaje około 350 tysięcy osób. Towarzysząc ochotnikom i ratownikom Syryjskiej Obrony Cywilnej, znanej również jako Białe Hełmy - Khalidowi, Subhidowi i Mahmoudowi - zobaczymy jak wygląda codzienne życie na ulicach tego miasta. Wolontariusze jako pierwsi wchodzą do zniszczonych budynków, odkopują gruz w poszukiwaniu ciał i jakichkolwiek oznak życia. Uratowali do tej pory ponad 60 tys. mieszkańców Aleppo, najczęściej wyciągając ludzi spod gruzów gołymi rękami. Sami narażają się na ogromne niebezpieczeństwo, mogąc zginąć w każdej chwili. Dlatego codziennie zderzają się z dylematem - czy ryzykować dalej, czy uciec z miasta. W tej poruszającej filmowej podroży po Aleppo poznajemy nie tylko ogrom zniszczeń, jakich dokonała wojna, ale również osobistą historię zwykłych ludzi, którzy stali się prawdziwymi bohaterami tej masowej ludzkiej tragedii rozgrywającej się na oczach całego świata. Film otrzymał Nagrodę dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego na festiwalu w Sundance (2017), Nagrodę Główną na festiwalu CPH: DOX 2017 w Kopenhadze oraz Grand Prix w Konkursie Głównym 14. Festiwalu Filmowego Millennium Docs Against Gravity (2017). 23:55 KINO NOCNE - CZEŚĆ TERESKA Dramat psychologiczno - obyczajowy, 86 min, Polska 2001 Reżyseria: Robert Gliński Scenariusz: Robert Gliński, Jacek Wyszomirski Zdjęcia: Petro Aleksowski Aktorzy: Aleksandra Gietner, Karolina Sobczak, Zbigniew Zamachowski, Violetta Arlak, Krzysztof Kiersznowski, Małgorzata Rożniatowska, Elżbieta Kijowska, Sławomir Orzechowski, Andrzej Chudy, Janusz Hamerszmit, Monika Kisła, Zbigniew Modej, Arkadiusz Nader, Andrzej Szopa Aż trudno było uwierzyć, że scenariusz tego filmu odrzuciło kolejno kilku producentów, nie wykazując żadnego zainteresowania "obrazkiem z życia polskich blokowisk". Dzieło Roberta Glińskiego okrzyknięto jednogłośnie najlepszym polskim filmem 2001 roku, a deszcz nagród był tego dobitnym potwierdzeniem. "Tereska" otrzymała m. in. Złote Lwy Gdańskie na FPFF w 2001 r. (przyznano jej tam również nagrody publiczności i dziennikarzy), Nagrodę Specjalną na festiwalu w Karlovych Varach i Złotą Kaczkę dla najlepszego filmu roku. Grającym główne role dziewczynom, 15 - letniej Aleksandrze Gietner (tytułowa Tereska) i starszej o rok Karolinie Sobczak (Renata) przyznano wyróżnienia na festiwalu w Chicago, a także amerykańskie Nagrody Specjalne dla Najlepszych Młodych Aktorek w Filmie Zagranicznym. Do Hollywood pojechała jednak tylko Karolina. Ola zamiast Kalifornii wybrała ulice rodzinnych Pabianic. Wkrótce po zakończeniu zdjęć obie uciekły z ośrodka wychowawczego w Otwocku, gdzie przebywały od pewnego czasu. Karolina zatrzymała się u babci. Ola, przyłapana po paru miesiącach na kradzieży w sklepie, trafiła do poprawczaka o zaostrzonym rygorze w Falenicy. W "Cześć Tereska" obie właściwie grały siebie: pozostawiły na taśmie kawałek własnych doświadczeń, problemów i marzeń. Ich zasługą są również filmowe dialogi - krwiste, prawdziwe, nieuładzone. "Cześć Tereska" to film czarno - biały, ale ze zdecydowaną przewagą czerni. Początkowo nic jednak nie zapowiada tragicznego zakończenia. 15 - letnia Tereska, skromna, spokojna dziewczyna z szarego, wielkomiejskiego osiedla, nie wyróżnia się niczym szczególnym. Mieszka z rodzicami i młodszą siostrą w ciasnym mieszkanku, śpiewa w kościelnym chórze. Po podstawówce nie dostała się do liceum plastycznego, więc matka postanowiła, że córka pójdzie do szkoły krawieckiej: zawsze chciała przecież projektować ubrania. W nowym środowisku Tereska czuje się obco. Nie znajdując dość uczucia i zainteresowania swoimi problemami w domu, zawiera dziwną przyjaźń z kalekim portierem Edziem, samotnym alkoholikiem, jeszcze bardziej niż ona złaknionym ciepła i bliskości drugiego człowieka. Ale to w szkole dziewczyna uczy się życia: szybko zrozumie, że trzeba się przystosować do twardej rzeczywistości naśladując tych, którzy swobodniej poruszają się w otaczającym świecie. Przewodniczką Tereski zostaje koleżanka z klasy, Renata, energiczna, pewna siebie, bardziej doświadczona. To ona instruuje Tereskę, jak palić i pić, jak się całować. Ona też organizuje koleżance "pierwszy raz", choć spłoszona Tereska nie potrafi i nie chce skorzystać z "okazji". Ale pod wpływem Renaty zmienia się coraz bardziej: traci kontakt emocjonalny z domem, rezygnuje z występów w chórze, lekceważy naukę. Gdy brakuje pieniędzy na papierosy i kosmetyki, zaczyna wraz z Renatą kraść w sklepach, "obrabiać" w szatni szafki koleżanek. Już nie czuje strachu czy wyrzutów sumienia. Ciągle jednak nie rezygnuje z marzeń o innym życiu i wielkiej miłości. Wkrótce pada ofiarą gwałtu dokonanego przez kolegę z osiedla. Czara goryczy ostatecznie się przepełnia, kiedy przekonuje się, że i przyjaźń Renaty niewiele jest warta. Tereska szuka więc rewanżu, chce odpłacić złem za doznane zło.