TVP Kultura Poniedziałek, 04.11.2019 08:05 SZLAKIEM MIEJSC NIEZWYKŁYCH - POMNIKI HISTORII - OLESNO Reportaż, 7 min, Polska, 2019 Reżyseria: Tomasz Drozdowicz Scenariusz: Tomasz Drozdowicz Wykonawcy: Krzysztof Grzybowski (prowadzący), Katarzyna Sanocka (prowadząca) W kolejnym odcinku będziemy sprawdzać, czego o naszej przeszłości możemy się dowiedzieć w takim miejscu jak Olesno. Drewniany kościół odpustowy pw. św. Anny w Oleśnie składa się z gotyckiego korpusu datowanego na rok 1518 oraz dobudowanej do niego w latach 1669 - 70 części barokowej, mieszczącej wieniec kaplic. Zabytek jest jedną z najoryginalniejszych budowli sakralnych w Polsce. Barokowy wieniec kaplic nie znajduje analogii pośród innych drewnianych realizacji architektonicznych. Jego unikatowy w skali kraju plan, interpretowany jako pięciopłatkowa róża, oparty został na symbolice chrześcijańskiej (forma monstrancji) i dawnej nazwie miejscowości - Rosenberg. 08:30 MONIDŁO Film obyczajowy, 32 min, Polska, 1969 Autor: Jan Himilsbach Reżyseria: Antoni Krauze Scenariusz: Antoni Krauze Zdjęcia: Mieczysław Lewandowski Aktorzy: Henryk Hunko, Tadeusz Kwinta, Kazimiera Utrata, Andrzej Michalczyk Podstawą scenariusza "Monidła" (debiut Antoniego Krauzego) stało się opowiadanie Jana Himilsbacha pod tym samym tytułem. Utwór Krauzego zachował kameralność prozatorskiego pierwowzoru. Akcja filmu toczy się niemal zupełnie w jednym pokoju. Przebywają w nim tylko cztery osoby. Jedną z nich jest pospolity cwaniak, chcący wyłudzić od gospodarza pieniądze w zamian za namalowanie rzekomych monideł (portretów z fotografii). Po namowach i "prezentacji" nagabywany wypłaca "agentowi" sumę równą swemu dwutygodniowemu zarobkowi. Krytycy chwalili debiut Krauzego za zmysł obswerwacji, zjadliwą ironię i satyrę na nieuleczalną ludzką naiwność. Podkreślano też dobrą rolę Henryka Hunki, dotychczas obsadzanego głównie w epizodycznych rolach czarnych charakterów i typów spod ciemnej gwiazdy. W "Monidle" Hunko potrafił zerwać z tym stereotypem. Zagrał postać pełną ciepła, delikatności i dobroci. 11:00 RODZINA KANDERÓW - ODC. 11 - KONTUZJA. ROK 1974 11 Serial obyczajowy, 60 min, 12 odc, Polska 1988 Reżyseria: Zbigniew Chmielewski Scenariusz: Albin Siekierski Zdjęcia: Jan Janczewski Muzyka: Piotr Marczewski Występują: Tadeusz Madeja, Krystyna Kołodziejczak - Szyszko, Anna Kaźmierczak, Marek Kalita, Katarzyna Litwin, Tomasz Kozłowicz, Mirosław Siedler, Beata Wojciechowska, Michał Anioł i inni Rok 1974. Władek wraca na Śląsk. Grę w którymkolwiek z lokalnych klubów uzależnia od przydziału na mieszkanie i samochodu. Wojtek, mimo zgody Zjednoczenia, nie chce przyjąć warunków krewniaka - gwiazdora. Władkowi udaje się wszakże wyjść na swoje w inny sposób. Jego radość nie trwa długo. Już podczas pierwszego meczu w barwach GKS "Jedność" doznaje poważnej kontuzji. 12:10 SCENA KLASYCZNA - (34) ALEKSANDER DĘBICZ PIANISTA Koncert, 39 min, Polska, 2018 W tym odcinku Sceny Klasycznej wystąpi Aleksander Dębicz. Artysta wykona utwory z płyty zatytułowanej "Invention", która jest połączeniem muzyki barokowej, hip - hopu, improwizacji i klasyki. W programie usłyszymy Inwencje i Sinfonie Jana Sebastiana Bacha oraz autorskie kompozycje inspirowane zetknięciem muzyki hiphopowej i barokowej. To autorskie spojrzenie na muzykę arcymistrza muzyki klawiszowej pokazujące skondensowane piękno oraz zaklętą w tych utworach ponadczasowość i prawdę. Program: Jan Sebastian Bach - Inwencje 1. C - dur BWV 772 (01:10) 2. d - moll BWV 775 (0:51) 3. E - dur BWV 777 (3:07) 4. F - dur BWV 779 (0:51) 5. f - moll BWV 780 (1:53) 6. a - moll BWV 784 (1:04) Jan Sebastian Bach - Sinfonie 7. C - dur BWV 787 (1:12) 8. c - moll BWV 788 (1:27) 9. Es - dur BWV 791 (2:48) 10. e - moll BWV 793 (2:01) 11. F - dur BWV 794 (1:03) 12. g - moll BWV797 (2:04) Aleksander Dębicz - Toccaty 14. Toccata 1 (3:04) 15. Toccata 2 (2:40) 16. Toccata 3 (2:40) 13:20 METROPOLITAN OPERA - LEGENDA NOWEGO JORKU (THE OPERA HOUSE) Film dokumentalny, 110 min, USA, 2018 Reżyseria: Susan Froemke Dokument opowiada o budowie nowej siedziby Metropolitan Opera przez pryzmat wspomnień artystów, architektów i polityków, którzy kształtowali życie kulturalne i społeczne Nowego Jorku w latach 50. i 60. XX wieku. Wśród wielkich postaci w filmie pojawia się m.in. słynna sopranistka Leontyne Price, która śpiewała w "Antoniuszu i Kleopatrze" Samuela Barbera na otwarcie nowej Met w 1966 roku. Zobaczymy także Rudolfa Binga, dyrektora Met, który doprowadził do przeniesienia opery ze starej siedziby. Poznamy architekta i projektanta obecnego budynku Met - Wallace’a Harrisona oraz Roberta Mosesa, niezwykłego urbanistę, który zdecydował o wyburzeniu wielkiej połaci miasta (tej, w której rozgrywa się akcja musicalu Bernsteina "West Side Story"), aby zrobić miejsce dla Lincoln Center. 15:25 NIEDZIELA Z... ROLAMI ROMANA WILHELMIEGO Dysk./wywiad/debata, 40 min, Polska, 2019 Wykonawcy: Agnieszka Szydłowska (prowadząca) Program poświęcony jest postaci aktora filmowego i teatralnego, Romana Wilhelmiego. W pamięci widzów zapisał się przede wszystkim komediowymi rolami karierowicza, Nikodema Dyzmy w serialu Jana Rybkowskiego czy dozorcy Anioła w "Alternatywach" Stanisława Barei. Kreacji aktorskich było jednak znacznie więcej - w teatrze, kinie i telewizji stworzył ich blisko 170. W jednej postaci zdołał połączyć poetyckość i trywializm, marzycielstwo i prymitywizm, brutalną siłę i słabość pełną bezradności. Ten cytat z Ekspresu Wieczornego (23 maja 1972 rok) idealne podsumowuje jego talent aktorski. 3 listopada mija kolejna rocznica śmierci Romana Wilhelmiego. 16:15 ŁAGODNA Dramat psychologiczny, 91 min, Polska, 1995 Autor: Fiodor Dostojewski Reżyseria: Mariusz Treliński Scenariusz: Mariusz Treliński, Wojciech Zimiński Zdjęcia: Krzysztof Ptak Wykonawcy: Brian Lock Aktorzy: Janusz Gajos, Dominika Ostałowska, Danuta Stenka, Jan Frycz, Jan Peszek, Krystyna Feldman, Krystyna Rutkowska, Jerzy Nowak "Łagodna" - znakomite opowiadanie Fiodora Dostojewskiego ma szczęście do filmu. Najpierw, w 1969 roku przeniósł je na ekran Robert Bresson. Francuski reżyser niemal zrezygnował z fabuły i dialogów. Wierny swemu ascetycznemu, "suchemu" stylowi skupił się na rejestracji mimiki, gestów i zachowań bohaterów. Z drobiazgowością godną naukowca śledził grymasy ich twarzy, krople potu na czole, zaciskanie palców. Metoda okazała się na tyle dobra, że przysporzyła filmowi sporego rozgłosu. Być może dlatego długo nikt nie poważył się na kolejną adaptację "Łagodnej". Uczynił to dopiero Polak Piotr Dumała. Stało się to w 1985 roku. Jego krótki, niespełna dziesięciominutowy animowany film także stał się wydarzeniem. Reżyser potrafił bezbłędnie zespolić stronę plastyczną utworu z jego ścieżką dźwiękową, zyskał uznanie precyzją w komponowaniu szczegółu i umiejętnością sugestywnego przeniesienia stanów psychicznych na język animacji. Mimo skromnego dorobku, Mariusz Treliński również zdobył miano wyrafinowanego "malarza ekranu". Dowiódł tego zwłaszcza w swoim drugim (pierwszy: "Zad wielkiego wieloryba" zrealizował dla telewizji) filmie pt. "Pożegnanie jesieni" (1990). Ta kipiąca oryginalnymi pomysłami, orgiastyczna plastycznie i brawurowa aktorsko adaptacja powieści Witkacego została przez rodzimą krytykę zgodnie uznana za jeden z najciekawszych debiutów w dziejach polskiego kina. Zachwyty szybko zmaterializowały się w Nagrodę im. Andrzeja Munka. Nic dziwnego zatem, że kolejnych filmów Trelińskiego oczekiwano z rosnącą niecierpliwością. Reżyser jednak postanowił się nie śpieszyć. Spokojnie czekał aż emocje wywołane przez "Pożegnanie.." opadną. Mimo to jego "Łagodna" wywołuje zdumienie. Próżno szukać w nim groteski, katastrofizmu, gorączkowego erotyzmu i filozoficznych tyrad, znanych z adaptacji Witkiewicza. "Łagodna" to film kontemplacyjny, emocjonalnie skondensowany, o scenografii urzekającej, lecz wstrzemięźliwej. Z "dawnego" Trelińskiego pozostał jedynie kult perfekcjonizmu. Wyraża się on w dbałości o każdy kadr, każde ujęcie, każdy scenograficzny detal. Również aktorstwo nie zawodzi. Znakomite role stworzyli zwłaszcza Janusz Gajos i Danuta Stenka. Fabuła "Łagodnej" jest niezmiernie prosta. W upalną petersburską noc, gdzieś pod koniec XIX wieku, samotny, starzejący się mężczyzna czuwa przy martwym ciele młodziutkiej żony. Próbuje dociec przyczyn, dla których popełniła samobójstwo. Przywołuje całą historię swego małżeństwa - od pierwszego spotkania, po bezceremonialne kupno dziewczyny od jej opiekunek, aż do tragicznego końca. W jego duszy mieszają się żal, ból i poczucie winy. Stara się poniewczasie wniknąć w psychikę żony, zrozumieć ją chociaż po śmierci... Upływające godziny nie zmiejszają udręki. Nie przynoszą też odpowiedzi na trapiące mężczynę pytanie. Dopiero wraz z nastaniem świtu bohater zdaje się coś odkrywać... Nagroda za scenografię dla Andrzeja Przedworskiego na XX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 1995 roku. 18:00 LEGENDY POLSKIEGO TEATRU - AKTORKA (PORTRET ELŻBIETY CZYŻEWSKIEJ) Film dokumentalny, 71 min, Polska, 2014 Reżyseria: Kinga Dębska, Maria Konwicka Scenariusz: Maria Konwicka Zdjęcia: Radek Ładczuk Pełnometrażowy, biograficzny film dokumentalny o zmarłej w 2010 roku Elżbiecie Czyżewskiej, jednej z największych polskich aktorek, ikonie urody lat 60. Odniosła wielką karierę w Polsce, ale autorzy filmu bardziej skupiają uwagę na jej próbach zaistnienia jako aktorka w Ameryce, po nagłej emigracji do Stanów Zjednoczonych wraz z mężem, amerykańskim dziennikarzem Davidem Halberstamem. Przyjaciele i znajomi Elżbiety Czyżewskiej mówią bez upiększeń o jej nieudanym małżeństwie, o wygranej po latach walce z alkoholizmem, o próbach powrotu do Polski. To opowieść o losach aktorki na różnych etapach kariery: na szczycie, na dnie i pomiędzy. W filmie występują między innymi: Andrzej Wajda, Beata Tyszkiewicz, Małgorzata Potocka, Liliana Komorowska, Daniel Olbrychski, Michał Urbaniak, Adam Holender, Gay Talese (pisarz), Nancy Weber (pisarka), Hanna Hartowicz (założycielka Nowojorskiego Festiwalu Filmów Polskich), krytyk i profesor studiów filmowych na Columbia University Annette Insdorf, aktor Omar Sangare, Myra Paci (reżyserka), Barbara Sass - Zdort, John Guare (dramaturg), Joanna Rostropowicz - Clark (pisarka), Robert Brustein (założyciel Yale Repertory Theatre), Barbara Ungeheuer (dziennikarka). Spotkanie z Czyżewską wspomina także aktorka Meryl Streep. Tłem filmu jest impresyjnie pokazany Nowy Jork, miasto, które Czyżewska uważała za swoją drugą ojczyznę. Dokument "Aktorka" to także opowieść o życiu na emigracji, o akcencie, który uniemożliwił jej karierę w Stanach Zjednoczonych. Z relacji ludzi jej bliskich poznajemy życie i charakter Elżbiety Czyżewskiej, osoby wieloznacznej, trudnej, niezwykle inteligentnej i ambitnej, ciepłej, hojnej, towarzyskiej, ale i niemożliwej do wytrzymania, kłótliwej, samotnej. Film stawia pytania: czy Czyżewska zmarnowała swoją karierę, wyjeżdżając do Stanów w momencie, kiedy w Polsce była u szczytu sławy? Czy zmarnowała swoją szansę na karierę w Ameryce przez alkohol? Skąd wzięła się jej autodestrukcja? Skonstruowany zgodnie z zasadami fabularnymi film, krok po kroku prowadzi widza przez przypominające antyczną tragedię życie aktorki. Od Elżbiety Czyżewskiej Woody Allen dowiedział się o istnieniu Wisławy Szymborskiej, to ją Meryl Streep wspomina jako aktorskie zjawisko. Do mieszkania Elżbiety pielgrzymowano w dzień i w nocy. I to zarówno wtedy, gdy należała do establishmentu, jak i potem, kiedy w chorobie nie miała pieniędzy. Zawsze była królową, która rozdaje łaski nic w zamian nie żądając. O codziennej kawie Elżbiety w New York Public Library na 42 ulicy krążyły legendy. Zakładano się, kiedy można do niej podejść, aby nie narazić się na niełaskę. Mówiono, że najlepszy jest moment, kiedy odłoży książkę lub gazetę z zadowoloną miną. Jaka jest zadowolona mina Elżbiety Czyżewskiej, wiedzieli nieliczni. 20:30 PANORAMA KINA POLSKIEGO - LAS, 4 RANO Dramat, 97 min, Polska, 2016 Reżyseria: Jan Jakub Kolski Scenariusz: Krzysztof Majchrzak, Jan Jakub Kolski Zdjęcia: Jan Jakub Kolski Aktorzy: Krzysztof Majchrzak, Olga Bołądź, Maria Blandzi, Michał Kowalski, Grzegorz Stelmaszewski FORST jest zamożnym, dobrze zorganizowanym człowiekiem. Nosi markowe garnitury, drogie zegarki i buty. Kiedy go poznajemy, wydaje się królem życia. Któregoś dnia spektakularnie opuszcza korporację w której jest wiceprezesem. Zniszczenia, jakie po sobie zostawia, nie dają nadziei na powrót Las, 4 rano kilka lat później. Na wpół zdziczały dziad leśny; zarośnięty, brudny, w łachmanach zakłada wnyki na zwierzęta. Rozpoznajemy; to ten sam człowiek Forst. Mężczyzna mieszka w lesie, w wybudowanej przez siebie ziemiance. Za towarzystwo ma trójnogiego psa. Żywi się mięsem upolowanej zwierzyny oraz resztkami zbieranymi dla niego przez NATĘ, prostytutkę pracującą przy nieodległej drodze. Mają dobre porozumienie, rozmawiają o literaturze i o życiu. Któregoś wieczoru Nata staje się ofiarą porachunków gangów wystawiających prostytutki na drogę. Forst wpada w rozpacz. Uświadamia sobie, że bliskość, jakiej doświadczał z Natą, trzymała go przy życiu. Prawdziwe relacje tych dwojga odkrywają się w retrospekcjach; dają one obraz nadwrażliwych uciekinierów od życia, chociaż każde uciekło z innego powodu. Rozpaczający Forst wykopuje dziurę w podłodze ziemianki, układa się w niej, przysypuje ziemią i liśćmi. W kilka dni po śmierci Naty, przed ziemianką Forsta staje trzynastoletnia Jadzia. Żąda dla siebie opieki, nie wyjaśniając, kim jest i dlaczego uciekła z miasta. Mężczyzna nie chce niczyjej obecności, próbuje odprawić Jadzię, ale ta jest uparta i nie zamierza ustąpić. Ustalają warunki. Forst przyjmuje Jadzię na okres próbny. Mijają dni, Jadzia wrasta w las i trudne życie z Forstem. Znosi je zadziwiająco dzielnie, sama odciskając ślad na wzajemnych relacjach; Forst łagodnieje, uczy Jadzię zwyczajów lasu, otwiera się krok po kroku. Niestety, o dziewczynkę upomina się przeszłość; w lesie pojawia się dawny opiekun Naty, zgłaszając rodzicielskie pretensje do Jadzi. Jego intencje nie są czyste. Wyjawia, że zamierza przeznaczyć dziewczynkę do pracy na ulicy. Forst brutalnie zabija Borię. W leśnym życiu dziwnej pary następuje kryzys. Jadzia odchodzi, Forst wraca do starych nawyków, zakopuje się w ziemi i okrywa liśćmi. W sekwencji podziemnych wspomnień odkrywa się prawda o przyczynie ucieczki Forsta od dawnego życia. Mężczyzna stracił w wypadku córkę i nie potrafił sobie poradzić z poczuciem winy. Forst wykopuje się spod ziemi. Rusza na poszukiwania Jadzi. 22:10 ANTYFONIE - WOJCIECH BĄKOWSKI Film dokumentalny, 22 min, Polska, 2019 Reżyseria: Andrzej Załęski Scenariusz: Jacek Staniszewski, Andrzej Załęski Wojciech Bąkowski jest jednym z bardziej enigmatycznych i wymykających się próbom sztywnej kategoryzacji artystów działających na styku sztuk wizualnych, muzyki i performance. Dodatkowo, jako poeta tworzy (podobnie do Marcina Pryta, choć w odmienny sposób) swój własny idiom poetycki, w którym recyklingowym zabiegom zostają poddane elementy codziennej i nierzadko subkulturowej polszczyzny, onirycznych skojarzeń, językowych natręctw i automatyzmów. Granicząca z ubóstwem środków wyrazu asceza to znak rozpoznawczy poczynań Bąkowskiego na płaszczyźnie plastycznej (jako autora mikrorysunków wykonywanych długopisem na taśmie filmowej), poetycko - tekstowej (co nie przeszkadza krytykom porównywać go do m.in. Mirona Białoszewskiego) i najbardziej nas interesującej, czyli muzycznej. W 2011 roku otrzymał nagrodę Paszport Polityki za sztukę będącą oryginalnym połączeniem brutalności i liryzmu, za nadanie nowego, ciekawego sensu pojęciu artysta multimedialny. Bąkowski jest żywo zaangażowany w działalność takich zespołów jak KOT (od 2014) i udziela się jako lider Czykity i Niwei (nagrania tego drugiego zespołu okazały się na tyle interesujące dla Bocian Records, jednej z czołowych polskich wytwórni płytowych skupiających się na muzyce eksperymentalnej, że jej właściciel i kurator Grzegorz Tyszkiewicz zdecydował się na opublikowanie siedmiocalowego singla Niwei. Zespół Kot, którego jest założycielem, liderem i wokalistą, prezentuje muzykę alternatywną, połączoną z poezją i audioperformance. Cechą charakterystyczną zespołu jest posługiwanie się magnetofonami kasetowymi, których muzycy używają jak instrumentów. Rytmiczna melorecytacja wokalisty do akompaniamentu magnetofonów pozwala zaklasyfikować ten rodzaj muzyki do postrapu z elementami cold wave i swobodnych cytatów z alternatywnego rocka. Jeszcze inny rodzaj ironicznego podejścia do konwencji prezentuje nowa płyta artysty wydana przez warszawskie Dunno, czyli Jazz Duo. Jest to rodzaj konfrontacji z muzyką - generycznym, swoistym idealnym tłem, skonwencjonalizowaną elektroniczną formą budzącą skojarzenia z przemysłowo generowanym muzakiem. Bąkowski to osobowość silna i emanująca charakterystyczną, nieco mroczną i zdystansowaną energią. W programie będziemy wykorzystywać zarówno jego własne filmowe dokonania artystyczne, w tym prace non - camerowe budzące skojarzenia i porównywane do Juliana Antonisza, klipy zespołów, w których się udziela, a także zaimprowizowane przez nas elementy akcji - działając w pełnym sprzężeniu z twórcą, a zarazem utrzymując spójność z dotychczasową. 22:45 WIĘCEJ NIŻ FIKCJA - 21 X NOWY JORK Film dokumentalny, 50 min, Polska, 2016 Reżyseria: Piotr Stasik Scenariusz: Piotr Stasik Dlaczego lubimy czytać biografie, wspomnienia, pamiętniki, reportaże? Jak często łapiemy się na próbie zgadywania, kim jest nasz współpasażer w pociągu lub człowiek siedzący samotnie w kawiarni? Czy śledzenie losów innych ludzi to zwykła potrzeba podglądania, czy też może próba odnalezienia w tych historiach siebie, poszukiwanie recepty na życie, chęć skorzystania z cudzych doświadczeń? "21 x Nowy Jork" - od metra do transcendencji. Jesteśmy w nowojorskim metrze. Tutaj spotykają się wszyscy - młodzi i starzy, właściwie każda osoba ma inny kolor skóry albo inne pochodzenie. Kamera zatrzymuje się na niektórych twarzach, przygląda się im dłużej. Kim są ci ludzie? Z off - u słyszymy opowieści niektórych z nich: o czym myślą, czym się zajmują, dokąd jadą. To jest punkt wyjścia. Za kilkoma osobami podążamy do ich miejsca pracy, zamieszkania, czy tam gdzie lubią przebywać: do nocnego klubu, na miejską plażę. Obserwujemy ich. Czasem będą to zwykłe sceny z codziennego życia (przygotowania do pracy, samotnie jedzona kolacja), czasem ważne momenty (pierwsza randka, kłótnia z przyjacielem). Kamera pokazuje sytuacje, w których się znajdują, oraz miejsca, które tworzą ich świadomość: widok z okna, ulubiony kąt w mieszkaniu, kawiarnię, w której spędzają kilka godzin dziennie. Poznajemy także ich obrazy "wewnętrzne": to, co widzą w swojej wyobraźni, w jaki sposób postrzegają świat. W off - ie wybrani bohaterowie opowiadają swoje historie, szukają w pamięci ważnych wydarzeń, czytają fragmenty dzienników, listy, maile od najbliższych osób. Opowiadają o poszukiwaniu bratniej duszy, odnajdowaniu sensu życia, czy w końcu, obecnej w ich życiu transcendencji. Trzy najważniejsze elementy w filmie to obserwacje życia bohaterów, rozważania bohaterów w off - ie na temat ich filozofii oraz oddanie klimatu i ducha miasta poprzez ukazanie intymnego życia jego mieszkańców. 02:05 KINO NOCNE - POD MOCNYM ANIOŁEM Dramat, 105 min, Polska 2014 Scenariusz i reżyseria: Wojciech Smarzowski Zdjęcia: Tomasz Madejski Muzyka: Mikołaj Trzaska Aktorzy: Robert Więckiewicz, Julia Kijowska, Kinga Preis, Andrzej Grabowski, Izabela Kuna, Jacek Braciak, Marian Dziędziel, Arkadiusz Jakubik, Lech Dyblik, Adam Woronowicz, Marcin Dorociński Dramat zrealizowany na podstawie powieści Jerzego Pilcha pod tym samym tytułem. Zdjęcia do filmu kręcono w Krakowie, Brzesku i Nowym Sączu. Studium stopniowego upadku człowieka, pogrążonego w alkoholowym nałogu. Bohater filmu, Jerzy, jest pisarzem, ale także alkoholikiem, który na próżno próbuje się wyrwać ze szponów zgubnego nałogu. Akurat jest na etapie leczenia i ma doskonały powód ku temu, by uwierzyć, że tym razem mu się uda. Bo Jerzy zakochuje się w pięknej i młodej dziewczynie i nareszcie ma dla kogo żyć i trzeźwieć. Stan błogiego spokoju nie trwa jednak długo. Większą pokusą okazuje się bar "Pod Mocnym Aniołem", gdzie bohater zagląda na kielicha i już nie może przestać pić. Potem kupuje jeszcze alkohol w nocnym sklepie i wraca do swego mieszkania, gdzie dalej oddaje się alkoholowemu szaleństwu. Przepity Jerzy trafia na oddział intensywnej terapii i po raz kolejny zostaje skierowany na kilkudniowy odwyk. Wśród delikwentów podejmujących dramatyczną walkę z nałogiem są: reżyser, kierowca TIR - a, inżynier, farmaceutka, robotnik, fryzjerka i cała galeria innych barwnych postaci. Ważną rolę odgrywają tu doktor Granada i cały personel. Jerzy, podobnie jak reszta nieszczęśników ogarniętych nałogiem, przeżywa wzloty i upadki, chwile wielkiej nadziei i zwątpienia. Dla niego światełkiem w tunelu może okazać się odwzajemniona miłość, dodająca sił i determinacji do dalszej walki. Film obsypany nagrodami: 2013 Września Nagroda Jańcio Wodnik za najlepszą role męską dla Roberta Więckiewicza; 2014 - Gdynia Srebrne Lwy; Nagrody za muzykę, montaż; Tokio nagroda dla Roberta Więckiewicza; 2015 Orzeł - nagroda dla Kingi Preis w kategorii najlepsza drugoplanowa rola kobieca. 04:00 TAŚMY KULTURY - POPOŁUDNIE FAUNY Artystyczne/estradowe (widowisko), 11 min, Polska, 2018 Nowe formalne rozwiązania, nietypowe instrumenty, oryginalne brzmienia. Inspiracje czerpane z natury. Klasyka to stempel, jakim czas opatrzył awangardę. 04:20 SCENA ALTERNATYWNA - MAZOLEWSKI I PORTER Magazyn, 25 min, Polska, 2019 Reżyseria: Joanna Makowska W kolejnym odcinku Sceny alternatywnej "Philosophia" - nowa płyta Johna Portera i Wojtka Mazolewskiego. Skład zespołu Mazolewski/Porter uzupełniają Piotr Rubens Rubik (gitara) i Tomek Harry Wadowski (perkusja). "Philosophia" jest połączeniem klasyki z nowoczesnością, rocka z jazzową wirtuozerią i bluesowym duchem, zamkniętym w formie świetnie skrojonych piosenek. W programie utwory: DON'T ASK ME QUESTIONS, STRANGERS, MELANCHOLIA, BLACK DRESS.