TVP Kultura Czwartek, 07.11.2019 08:45 DAMA PIKOWA Film obyczajowy, 26 min, Polska, 1972 Reżyseria: Janusz Morgenstern Scenariusz: Andrzej Mandalian Zdjęcia: Zygmunt Samosiuk Aktorzy: Halina Mikołajska, Jan Englert, Hanna Giza, Piotr Garlicki, Emilian Kamiński, Tomasz Zaliwski, Ryszard Barycz, Stanisław Szmidt, Krzysztof Kalczyński, Wystawna adaptacja znanej noweli Aleksandra Puszkina o zgubnych konsekwencjach chciwości i hazardu. Bohaterem krótkiego filmu Morgensterna jest młody inżynier, który przypadkiem dowiaduje się o karcianym sekrecie, pozwalającym zdobyć fortunę. Tajemnicy strzeże zazdrośnie stojąca nad grobem hrabina Anna Fiedotowna. Jak dotąd tylko jednej osobie wyjawiła niezawodny sposób na zbicie majątku. Uczyniła to wszakże bardzo dawno i wyłącznie dlatego, że jej wybranek był w dramatycznym położeniu materialnym. Zobowiązała go jednak pod słowem honoru, by nigdy więcej nie tykał kart. Inżynier postanawia za wszelką cenę skłonić hrabinę do powierzenia mu sekretu. W tym celu obmyśla intrygę, w którą wplątuje spragnioną miłosnych uniesień młodą wychowanicę arystokratki. "Damę pikową" zrealizowano w imponujących przepychem wnętrzach leningradzkich i warszawskich pałaców. By przybliżyć współczesnemu widzowi ducha Puszkinowskiego oryginału, reżyser zastosował poetykę horroru. Groza, wiejąca z filmu Morgensterna jest bardzo umowna i bardziej przypomina dawne gotyckie powieści niż "Egzorcystę" czy "Dziecko Rosemary". 09:25 SONATA KSIĘŻYCOWA (MOONLIGHT SONATA) Melodramat, 80 min, Wielka Brytania 1937 Reżyseria: Lothar Mendes Scenariusz: Edward Knoblock Aktorzy: Ignacy Jan Paderewski, Charles Farell, Marie Tempest, Barbara Greene, Eric Portman, Graham Browne, Queenie Leonard, Lawrence Hanray i inni Przedwojenny program, jaki polscy widzowie oglądający "Sonatę Księżycową" mogli nabyć w kinach przed seansem, tak reklamował film Lothara Mendesa: "Na usilne prośby całego świata mistrz Paderewski zgodził się wystąpić po raz pierwszy w filmie, aby pozostawić potomności dokument swego wielkiego geniuszu. Powstał film o wartości nie przemijającej, a przy tym przepiękna opowieść o czarodziejskim wpływie muzyki na kochające się serca". Dla współczesnych odbiorców "Sonata Księżycowa" ma przede wszystkim walor dokumentalny jako zapis gry sławnego pianisty i kompozytora. Mistrz wykonuje w filmie utwory Beethovena, Chopina, Griega, Liszta oraz słynny Menuet G - dur własnego autorstwa. Tło akcji filmu stanowią londyńskie pałace i malownicze szwedzkie plenery. Eric Molander, zarządca majątku ziemskiego baronowej Lindenborg, kocha się w jej wnuczce, pięknej Ingrid. Młoda dziewczyna nie jest jednak pewna stanu swych uczuć i powstrzymuje się od jednoznacznych deklaracji. Przymusowe lądowanie na terenie posiadłości baronowej samolotu pasażerskiego lecącego do Paryża, sprowadza pewnego dnia pod jej dach troje niespodziewanych gości. Jednym z nich jest światowej sławy pianista Ignacy Jan Paderewski. Drugi, Mario de la Costa, wygląda na osobnika o dość wątpliwej reputacji, ale na Ingrid, która wiodła dotąd dość nudne, niemal pustelnicze życie na prowincji, jego sprytna, uwodzicielska gra wywiera duże wrażenie. Naiwna, łatwowierna dziewczyna gotowa jest niebawem uciec z nim z domu. Gdy Molander odkrywa zamiary ukochanej, bezskutecznie próbuje ją ostrzec. Wreszcie, zdesperowany, informuje baronową, że de la Costa to łowca posagów, w dodatku już żonaty. Ale baronowa, podejrzewając, że zarządcą kieruje jedynie zazdrość, lekceważy jego ostrzeżenia i nakazuje mu opuścić posiadłość. Wydaje się, że nieszczęsny Eric już na zawsze utraci ukochaną. 11:00 NOCE I DNIE - ODC. 2/12 - PIOTRUŚ I TERESA Serial obyczajowy, 59 min, Polska 1977 Scenariusz i reżyseria: Jerzy Antczak Zdjęcia: Stanisław Loth Muzyka: Waldemar Kazanecki Aktorzy: Jadwiga Barańska, Jerzy Bińczycki, Elżbieta Starostecka, Barbara Ludwiżanka, Beata Tyszkiewicz, Andrzej Szczepkowski, Władysław Hańcza, Karol Strasburger, Jerzy Kamas Bogumił i Barbara widzą pierwsze rezultaty swojej ciężkiej pracy. Gdy życie zaczyna układać się po ich myśli, nagle umiera ukochany synek Piotruś. Niechcicowie decydują się na przeprowadzkę do innego, dużego, ale zupełnie zrujnowanego majątku - Serbinowa. Gdy na świat przychodzi drugie dziecko Niechciców, Agnieszka, serbinowska gospodarka jest już na drodze do wydźwignięcia się z ruiny. Barbara bardzo przeżywa śmierć swojej siostry, Teresy, nieszczęśliwej w małżeństwie z Lucjanem. Dopiero po jej śmierci dowiaduje się, kogo Teresa darzyła prawdziwym uczuciem. 12:10 SCENA KLASYCZNA - (21) TRIO IM. WIŁKOMIRSKICH Koncert, 39 min, Polska, 2018 Wykonawcy: Barbara Schabowska (prowadzący) W tym odcinku Sceny Klasycznej wystąpi TRIO im. WIŁKOMIRSKICH w składzie: Celina Kotz (skrzypce), Maciej Kułakowski (wiolonczela), Łukasz Trepczyński (fortepian), w programie: Anton Arensky - I Trio fortepianowe d - moll op. 32 (1894). Trio im. Wiłkomirskich powstało w marcu 2015 roku z okazji inauguracji Roku Rodziny Wiłkomirskich w Kaliszu. Przywilej noszenia nazwy, po funkcjonującym ponad 60 lat Triu Wiłkomirskich, otrzymało od prof. doctor honoris causa Wandy Wiłkomirskiej i maestro Józefa Wiłkomirskiego. Tworzą je bardzo zdolni młodzi muzycy, laureaci prestiżowych konkursów: skrzypaczka Celina Kotz, wiolonczelista Maciej Kułakowski i pianista Łukasz Trepczyński. W programie kameraliści zaprezentowali Trio fortepianowe d - moll op. 32, które znalazło się na ich debiutanckiej płycie "Anton Arensky. Tria fortepianowe". Anton Areński był kompozytorem, dyrygentem i pianistą. Kompozycje studiował u wielkiego Nikołaja Rimskiego - Korsakowa. Jest autorem pieśni, koncertów fortepianowych i oper. Jednak do historii muzyki wszedł głównie jako twórca muzyki kameralnej. Muzykę Areńskiego odznacza ogromna śpiewność melodii, duże piętno na twórczości kompozytora wywarła muzyka Piotra Czajkowskiego, co jednak nie przeszkodziło Arensky’emu zachować oryginalność i osobisty rys. Przez wiele lat udzielał się także jako pedagog w moskiewskim konserwatorium, gdzie do grona jego studentów należeli tacy kompozytorzy, jak Aleksander Skriabin czy Siergiej Rachmaninow. 13:20 ODNALEZIONY WALC Film dokumentalny, 52 min, Polska, 2016 Reżyseria: Julita Wołoszańska - Matysek Scenariusz: Julita Wołoszańska - Matysek, Agata Gregorczyk - Janik Film o utraconej miłości i odzyskanej po kilkudziesięciu latach. Bohaterowie to Andrzej Budzyński (90 lat) i Barbara Żugajewicz (87 lat). Zostali narzeczonymi w czasie II wojny światowej. W powstaniu warszawskim stracili ze sobą kontakt. Basia myślała, że Andrzej nie żyje, on również uznał ją za zmarłą. Po wojnie Andrzejowi udało się uciec z kraju do Stanów Zjednoczonych, gdzie zrobił karierę naukową i gdzie mieszka do dziś. Basia została w Polsce, w swoim rodzinnym domu w Klarysewie pod Warszawą. Oboje założyli rodziny. Andrzej miał żonę i dzieci. Basia była dwukrotnie zamężna. Już od wielu lat owdowiali żyli samotnie, każde w swoim końcu świata. Aż do ubiegłego roku. Andrzej odnalazł w internecie wywiad z Basią, dotyczący jej konspiracyjnej działalności w czasie II wojny światowej. Wysłał pierwszy list i tak się wszystko zaczęło od nowa po 72 latach. Po kilkumiesięcznej korespondencji Andrzej przylatuje do Polski, do Basi. Trzy tygodnie razem to czas intensywnych wspomnień i przeżywania na nowo gorącej miłości - jak podkreśla Andrzej - nigdy przez nich niezakończonej. Odzyskane uczucie przeżywają jak wtedy, gdy byli nastolatkami. Starość nie jest tu przeszkodą. Mimo siwych włosów i fizycznych oznak upływu lat, nadal są bardzo piękni i duchowo młodzi. Ich bolesne przeżycia z przeszłości nie pozwoliły im zatracić humoru i wesołego podejścia do życia. Pasją, optymizmem i nadzieją zaskakują i zarażają otoczenie. Andrzej cały czas podkreśla, że odkąd odnalazł Basię, chce wynagrodzić jej wszystkie minione lata, przede wszystkim te, gdy nie było go przy niej. Basia, jako psycholog kliniczny, twierdzi, że swojemu pacjentowi taką miłość wybiłaby z głowy, bo po co narażać się na cierpienie, obawy o drugiego człowieka, czekanie na jego telefon i tęsknotę za nim. Boi się nawet na głos powiedzieć, co się stanie z tym drugim, gdy jedno z nich pierwsze odejdzie. Nie potrafi rozstać się z Andrzejem, znowu przerwać tę znajomość. Są dla siebie nawzajem nagrodą i niespodzianką na stare lata. Pojawiają się również dylematy i wątpliwości. Odmienne temperamenty, przyzwyczajenia spowodowane długoletnią samotnością. Andrzej po śmierci żony kupił w USA ranczo na kompletnym odludziu, gdzie przez lata prowadził samotny tryb życia z wyboru. Basia otoczona przyjaciółmi, sąsiadami, młodzieżą, zaangażowana społecznie, zawsze prowadziła bardzo towarzyskie i intensywne życie. W filmie widać dwoje starych i pięknych ludzi, którzy nie wstydzą się czułości, ciepłych i pełnych emocji słów. Jesteśmy świadkami rozmów i pytań również tych trudnych - o przyszłość: czy mają szansę na spędzenie reszty dni razem, czy po wieloletniej rozłące umieliby wspólnie cieszyć się życiem? Tym rozmowom towarzyszą spacery po Warszawie, wspólny czas w domu Basi, romantyczne chwile w majowym ogrodzie przed werandą. Wyjazdy w miejsca dla nich ważne, które chcą sobie pokazać i o których chcą opowiedzieć. Np. do Piskórki (Chojnowski Park Krajobrazowy - Basia bardzo chce pokazać to miejsce Andrzejowi). To film o miłości, która się nie zestarzała mimo upływu lat i nie przeminęła mimo długiego rozstania. Przesłanie jest optymistyczne, dające nadzieję, że mimo okrucieństw, przez które bohaterowie musieli przejść w czasach okupacji i potem, warto wierzyć, kochać i walczyć o siebie. 14:25 WYSTARCZY BYĆ - PIOSENKI MAGDY CZAPIŃSKIEJ Artystyczne/estradowe (widowisko), 45 min, Polska, 2005 Reżyseria: Andrzej Strzelecki Wykonawcy: Krystyna Janda, Stanisława Celińska, Hanna Śleszyńska, Robert Janowski, Bohdan Łazuka Finałowy koncert XXIV Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu w 2003 roku został poświęcony twórczości Magdy Czapińskiej. "Leżę pod gruszą", "Remedium", "Być kobietą", "W moim magicznym domu", "Zamiast", "Z sufitu", "Ja wysiadam" to tylko niektóre z poetyckich piosenek znanej autorki tekstów, które zaprezentowali popularni artyści polskiej estrady. 15:25 PODRÓŻ LUIZY Dramat, 49 min, Polska, 1978 Autor: Mieczysław Piotrowski Reżyseria: Tadeusz Junak Scenariusz: Tadeusz Junak Zdjęcia: Aleksander Lipowski Aktorzy: Luiza Wojtasiak, Eugeniusz Priwiezencew, Eugeniusz Kujawski, Barbara Kobrzyńska, Krystyna Stefanowska, Antoni Jurasz, Jerzy Gniewkowski, Witold Polak, Janusz Palucki W pewnym miasteczku francuskim przestępca, uciekając przed policją, dostaje się do domku, w którym znajduje się tylko dziecko, Luiza. Kiedy dom zostaje otoczony przez policję, bandyta terroryzuje dziewczynkę i używając jej jako zakładniczki stawia swoje żądania policji. Film stanowi studium psychologiczne dziecka i przestępcy, znajdujących się w oblężonym przez policję domu. (filmpolski. pl) 16:25 PRZYSTAŃ Film obyczajowy, 78 min, Polska 1997 Reżyseria: Jan Hryniak Scenariusz: Jakub Duszyński Zdjęcia: Arkadiusz Tomiak Muzyka: Michał Lorenc Aktorzy: Maja Ostaszewska, Rafał Królikowski, Edyta Olszówka, Tomek Popławski, Jan Machulski, Artur Żmijewski, Marek Perepeczko, Karol Strasburger, Olga "Kora" Jackowska, Teresa Lipowska i inni "Zrobiłem film, jaki sam chciałbym zobaczyć, przy realizacji pracowali niemal wyłącznie moi rówieśnicy, ludzie, którym jeszcze zależy i film był efektem zaangażowania nas wszystkich, naszej pasji. Historia jest współczesna, a właśnie takie interesują mnie i ludzi w moim wieku. Nie siliłem się na komercyjne kino akcji ani kino artystyczne - zrealizowałem uczciwy film o tym, co mnie obchodzi" - mówił w jednym ze swych nielicznych wywiadów debiutant Jan Hryniak, trzydziestoletni absolwent architektury i łódzkiej "Filmówki". "Przystań" zdobyła już kilka prestiżowych nagród, w tym za pierwszoplanową rolę kobiecą (Maja Ostaszewska) i montaż (Cezary Grzesiuk) na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni w 1998 roku. Film uhonorowano także "Złotym Jańciem" na Prowincjonaliach w Słupcy k. Konina (1999) oraz kilkoma wyróżnieniami na KSF "Młodzi i Film" (1999). Główną bohaterką debiutu Hryniaka jest Karolina, młoda świetliczanka z prowincjonalnej szkoły podstawowej. Mimo że życie wydaje się jej puste i bezbarwne, biernie czeka na wielką miłość, w przeciwieństwie do zaprzyjaźnionej Joli, która "bierze swój los we własne ręce", nie zawsze zresztą z dobrym skutkiem. Wreszcie pewnego dnia Karolina spotyka "tego jedynego". Ma na imię Jan i przyjechał do miasteczka na seminarium "młodych kapitalistów". Wkrótce dziewczyna wyjeżdża do Warszawy na spotkanie z ukochanym. W ślad za nią rusza dwunastoletni Szymek, pałający młodzieńczym uczuciem do "pani ze świetlicy". W pociągu oboje spotykają się, a sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że Szymek uciekł z domu i podróżuje na gapę. 18:00 DOKUMENT TYGODNIA - ŁOWCY MIODU Film dokumentalny, 77 min, Polska, 2016 Reżyseria: Krystian Matysek Scenariusz: Krystian Matysek Zdjęcia: Krystian Matysek Muzyka: Rafał Rozmus Historia zaczyna się w Rosji, w Baszkirii - ostatnim miejscu w Europie, gdzie wciąż praktykowane jest żywe bartnictwo. Poznajemy tamtejsze krajobrazy i jednego z bartników. Przenosimy się do Polski. Poznajemy bohaterów filmu: Karolinę i Mirka - zapalonych pszczelarzy, oraz profesora apiologii (nauki o pszczołach). Opowiadają oni o zachowaniach pszczół oraz o swojej pasji. Karolina i Mirek marzą o odtworzeniu bartnictwa w Polsce i sami chcą się tym zająć. Karolina postanawia wyjechać do Baszkirii, żeby nauczyć się sztuki bartniczej i praktykować ją w Polsce. Mirek nie może wyjechać, ale udziela przyjaciółce rad i wskazówek. Karolina wyjeżdża do Baszkirii, na miejscu poznaje bartnika Siergieja, staje się jego asystentką i pobiera nauki. Pod okiem Siergieja wydłubuje swoją pierwszą barć. Wkrótce opuszcza teren Rosji, ale zapowiada, że wróci, by wybrać z barci miód. Profesor apiologii opowiada tymczasem o zachowaniach pszczół, o ich różnych gatunkach na całym świecie oraz o problemie ginięcia ich populacji. Polska. Karolina i Mirek planują założenie barci - wspólnie próbują wybrać najlepsze miejsce. Ważnym punktem w filmie będzie podróż do Nepalu, mająca na celu obserwację lokalnej sztuki zbierania miodu. Ci, którzy się tym trudnią, nazywani się łowcami miodu. Kontrapunktem do naturalnego środowiska pszczół będzie Paryż - europejska metropolia, w której pszczoły znalazły odpowiednie warunki do życia. Zakładanie uli na dachach budynków stało się w Paryżu codziennością. W tym miejscu poruszony zostanie problem oddziaływania człowieka na pszczoły. Przenosimy się do Bangladeszu, gdzie poznajemy tamtejszych łowców miodu. W tym rejonie miód uważany jest za niezwykle cenne dobro, a jego pozyskiwanie jest szczególnie trudne ze względu na liczne niebezpieczeństwa (dzikie zwierzęta, piraci). Wracamy do Baszkirii. Karolina przyjechała, by uczestniczyć w wielkim miodobraniu. Wraz z Siergiejem opróżnia barcie. Zebrany miód trafia na wielki targ w Moskwie oraz do paryskiego sklepu. Z kolei w Polsce Karolina wraz z Mirkiem wydobywają miód z własnej barci - właśnie spełniło się ich marzenie. W całym filmie, oprócz efektownych ujęć z wnętrz pszczelich barci, usłyszymy również wypowiedzi ekspertów z całego świata o znaczeniu pszczół w przyrodzie, o współczesnych zagrożeniach dla ich populacji, o wartościach tradycyjnego bartnictwa oraz życia wedłud reguł "slow food". 20:35 CZWARTKOWY KLUB FILMOWY - ULICE NĘDZY (MEAN STREETS) Dramat, 112 min, USA, 1973 Reżyseria: Martin Scorsese Scenariusz: Martin Scorsese, Mardik Martin Zdjęcia: Kent L. Wakeford Aktorzy: Harvey Keitel, Robert De Niro, Richard Romanus, Amy Robinson "Ulice nędzy" to zapowiedź nowego oblicza sztuki filmowej w wykonaniu Martina Scorsese, a jednocześnie genialny początek wieloletniej współpracy z Robertem De Niro. To historia życia Scorsese, częściowo autobiograficzna opowieść o pierwszym pokoleniu synów i córek nowojorskiej "Małej Italii". Harvey Keitel wcielił się w rolę Charliego, pracującego w szeregach lokalnej mafii. Amy Robinson zagrała Teresę, dziewczynę, którą jego rodzina uważa za nieodpowiednią partię, ze względu na chorobę. Z kolei Robert De Niro stworzył niezapomnianą kreację Johnny ' ego Boya - drobnego kanciarza w podstępnym świecie wielkich przekrętów i pieniędzy, którą Stowarzyszenie Nowojorskich Krytyków wyróżniło nagrodą dla "najlepszego aktora drugoplanowego". [opis dystrybutora dvd] 22:40 KOŁO PIÓRA Magazyn, 25 min, Polska, 2019 Reżyseria: Joanna Makowska Scenariusz: Marcin Kube Wykonawcy: Mariusz Cieślik (prowadzący) Aktorzy: Tomasz Tyndyk "Koło pióra" to autorski program literacki Mariusza Cieślika, który opowiada o najważniejszych wydarzeniach ze świata literatury. Tym razem na scenie współczesnej gościem jest Maciej Hen ze swoją nową książką "Deutsch dla średnio zaawansowanych". Na scenie klasycznej prof. Ewa Głębicka, biografka Marii Dąbrowskiej opowie o życiu i twórczości autorki "Nocy i dni". 23:15 SCENA KLASYCZNA - KLAUDIUSZ BARAN Koncert, 35 min, Polska, 2019 W kolejnym odcinku programu wystąpi akordeonista Klaudiusz Baran - artysta wszechstronny, obdarzony wyjątkową wrażliwością muzyczną. Jego dokonania artystyczne zmieniły w Polsce postrzeganie akordeonu, wynosząc go do pozycji pełnoprawnego instrumentu kształtującego realny świat muzyczny. Jako pierwszy akordeonista otrzymał nagrodę FRYDERYKA, za album Astor Piazzolla Tango nagrany dla wytwórni Sony Classical. Ze swobodą porusza się w różnorodnym repertuarze wielu epok, największe jednak uznanie wzbudzają jego interpretacje muzyki najnowszej, w tym prawie 50 prawykonań dzieł solowych, kameralnych i z towarzyszeniem orkiestr, z których większość była mu dedykowana albo powstała z jego inspiracji. Jego wielką namiętnością jest argentyńskie tango, w szczególności związane z Astorem Piazzollą tango nuevo, wirtuozowsko wykonywane na bandoneonie, który jako pierwszy polski instrumentalista wprowadził na sale koncertowe, a odzwierciedlające jego temperament, młodzieńczą energię, a zarazem muzyczną dojrzałość i potrzebę twórczego formowania scenicznej prezentacji. Współtworzył i był liderem najsłynniejszych formacji tangowych takich jak Tangata Quintet czy Machina del Tango, kreujących polską kulturę tanga. W Scenie klasycznej Klaudiusz Baran zaprezentuje kompozycje S. Gubajduliny, E. Granadosa, W Zołotariowa i A. Piazzolli. 00:05 PORTRETY - DŹWIĘKOŁAMACZ (SOUNDBREAKER) Film dokumentalny, 85 min, Finlandia, 2012 Reżyseria: Kimmo Koskela Scenariusz: Kimmo Koskela Zdjęcia: Kimmo Koskela Muzyka: Kimmo Pohjonen Energetyczny dokument muzyczny śledzący dźwiękowe przygody Kimmo Pohjonena, jednego z najbardziej ekscytujących i niezwykłych artystów Finlandii. Historia jego muzyki to ponad dwadzieścia lat rocka, folku, awangardy, improwizacji, muzyki klasycznej, projektów związanych z tańcem i teatrem. Twórczość Pohjonena jest niezwykle różnorodnym i przemawiającym, twórczym poszukiwaniem nieodkrytych krajobrazów dźwięku. (źródło: stopklatka.pl) 01:45 NA WSCHÓD OD HOLLYWOOD - NAUCZYCIELKA (UČITELKA / THE TEACHER) Dramat, 98 min, Słowacja/Czechy, 2016 Reżyseria: Jan Hrebejk Scenariusz: Petr Jarchovsky Zdjęcia: Martin Ziaran Muzyka: Michal Novinski Aktorzy: Zuzana Maurry, Csongor Kassai, Zuzana Konen, Tamara Fischer, Peter Bebjak, Martin Havelka Wczesne la ta 80. w Czechosłowacji. Dyrektor szkoły podstawowej zwołuje nadzwyczajne zebranie rodziców. Stawiane są zarzuty przeciwko miłej, empatycznej nauczycielce pani Drazdchovej. Oskarża się ją o wykorzystywanie uczniów do manipulowania rodzicami. W ten sposób miała sobie ponoć zapewniać darmową pomoc w pracach domowych, naprawy sprzętów czy nawet romans. Czy ktokolwiek z rodziców sprzeciwi się oskarżeniom dyrektora? Czy zmowa milczenia pogrąży nauczycielkę? 03:40 KINO NOCNE - CHŁOPIEC NA GALOPUJĄCYM KONIU Dramat psychologiczny, 73 min, Polska 2006 Scenariusz na podstawie opowiadania Tarjeia Vesaasa i reżyseria: Adam Guziński Zdjęcia: Jolanta Dylewska Aktorzy: Piotr Bajor, Aleksandra Justa, Krzysztof Lis, Krzysztof Radkowski, Anna Seniuk, Małgorzata Hajewska, Teresa Sawicka, Bartłomiej Bobrowski, Anna Sarna, Stanisław Penksyk Debiut fabularny Adama Guzińskiego: czarno - biały, ascetyczny w formie, a zarazem bardzo nastrojowy i refleksyjny, przesycony poezją film zrealizowany na podstawie opowiadania norweskiego pisarza i poety Tarjeia Vesaasa "Dziki jeździec". Nieśpiesznej narracji towarzyszą sugestywne zdjęcia i skąpe dialogi, ograniczone do pojedynczych zdań. Bohater tej kameralnej opowieści, trzydziestoparoletni pisarz Jerzy Dobrowolski, laureat prestiżowej nagrody literackiej, tuż po jej otrzymaniu porzucił nagle miasto i przeniósł się z żoną Marią i synkiem Jaśkiem na wieś. Ale nie czuje się tam dobrze: przeżywa głęboki kryzys twórczy, na próżno wysiadując całymi dniami nad pustą kartką. Co gorsza, oboje z żoną przechodzą też kryzys małżeński: praktycznie nie rozmawiają ze sobą, mijając się w domu jak para obcych ludzi. A przecież niedawno kochali się, obdarzali pieszczotami, o czym świadczą piękne, artystyczne zdjęcia, które Maria sama zrobiła i porozwieszała na ścianach. Teraz oboje unikają nawet wzajemnie swojego wzroku. Między nimi krąży ukochany syn, nie pojmujący jeszcze, że w domu źle się dzieje. Pewnego dnia Maria zauważa, że synek jest dziwnie osowiały i smutny. Podejrzewa, że może być chory. Rodzice jadą z nim do lekarza, ten zleca dodatkowe badania, a wreszcie stawia diagnozę: chłopca trzeba jak najszybciej operować. Kieruje go do gdańskiej kliniki, gdzie pracuje jego znajomy profesor. Nieoczekiwanie Maria oznajmia mężowi, że nie pojedzie z nim i synem do miasta. Woli zostać w domu, prosi, żeby mąż sam zawiózł dziecko. Jerzy, chociaż zaskoczony jej decyzją, nie protestuje. Maria pakuje im niezbędne rzeczy, odprowadza do autobusu. Jasiek, nieświadom, że czeka go szpital, jest przejęty wyprawą do dużego miasta i obiecaną mu przez ojca wizytą w sklepie z samochodzikami, które wprost uwielbia. Na miejscu ojciec i syn kierują się najpierw do owego sklepu, ale przybywają za późno, już po zamknięciu. Później udają się do szpitala. Syn zostaje przyjęty na oddział, ojciec spędza noc w hotelu. Dręczy go sen, że doszło do komplikacji i Jasiek znalazł się w stanie agonalnym. Nazajutrz dzwoni do szpitala, dowiaduje się, że operacja przebiegła pomyślnie. Ale nerwowe godziny spędzone na oczekiwaniu na tę wiadomość sprawiają, że zaczyna inaczej patrzeć na swoją rodzinę i siebie. Uświadamia sobie, jak bardzo zależy mu na bliskich, jak potrzebne mu było w takich chwilach wsparcie żony. Gdy dzwoni do Marii z pomyślnymi wieściami o synu, ta przeprasza go, że w ważnej chwili zawiodła, że już wcześniej oddaliła się od niego. Ona także potrzebowała chwili samotnej refleksji, aby zrozumieć, że wciąż kocha męża, że za nim tęskni. Jerzy wraca do domu już w całkiem innym nastroju. Gdy ponownie zasiada nad pustą kartką, zaczyna pisać.