TVP Kultura Środa, 20.11.2019 08:40 CASTING Film dokumentalny, 13 min, Polska, 2011 Reżyseria: Kacper Zamarło Scenariusz: Kacper Zamarło Zdjęcia: Kacper Zamarło Syrenka Warszawska, robot, krasnal, Czerwony Kapturek, miłośnik Japonii, zielony kosmita - oto uczestnicy nietypowego castingu. Trwają zdjęcia próbne do filmu animowanego, które prowadzi animowany reżyser i jego animowany asystent. Bohaterowie stają na białym tle i kolejno odpowiadają na zadawane przez twórców pytania, np. o własną wizję aktorstwa, w jakim filmie chcieliby zagrać, co zrobiliby, gdyby wygrali w totka. Opowiadają o swoich pasjach i marzeniach. Filmowcy chcą poznać aktorskie umiejętności kandydatów, ich preferencje i temperament. Pytania w formie napisów pojawiają się na planszach. Postaci obdarzone zostały bogatą mimiką, która koresponduje z charakterem ich wypowiedzi, niekiedy podkreślając ich absurdalny, komiczny charakter. Tymczasem głosy, które słyszymy, należą do przyjaciół i znajomych twórców. Napisy końcowe każą widzowi połączyć postać z konkretnym, autentycznym nazwiskiem: Czerwony Kapturek to ówczesna studentka animacji Natalia Brożyńska, autorka "Drżących trąb" (2010). Miłośnikiem kultury japońskiej okazuje się inna adeptka tej sztuki Izumi Yoshida. W rolę krasnala wciela się jeden z wykładowców Szkoły Filmowej, Janusz Tylman. Syrence głosu udziela aktorka Malwina Turek, kosmicie - Jacek Rokosz, a robotowi Piotr Loc Hoang Ngoc. Zza kadru słyszymy głos reżysera Kacpra Zamarły. Choć "Casting" trudno uznać za dokument animowany, wiele elementów łączy go z kinem niefikcjonalnym, mimo że jest to film w całości animowany. Bez wątpienia nawiązuje do stylistyki dokumentalnych zapisów ze zdjęć próbnych. Składa się z serii portretów, przerywanych, niekiedy gwałtownie, ujęć, kręconych wyłącznie na potrzeby przyszłej produkcji. W kadrze prócz postaci widoczna jest ramka, sygnał nagrywania, wskaźnik baterii i czasu. Charakter pytań oraz rejestracji nawiązuje do typowej dla kina niefikcjonalnego formy sondy, "gadających głów". Komizm w filmie Zamarły nie opiera się wyłącznie na żarcie słownym, lecz zdaje się również rodzić ze zderzenia quasidokumentalnych wypowiedzi z animowanym światem, do którego wprowadzono postaci rodem z bajek, legend i baśni. Dzięki temu zabiegowi rzekomym zapisem zdjęć próbnych zaczyna rządzić absurd. Etiuda Zamarły wpisuje się w najnowsze trendy łączenia animacji z konwencjami kina niefikcjonalnego. Staje się ona również przejawem charakterystycznej dla współczesnego filmu tendencji autorefleksywnej. "Casting" jest bowiem filmem o filmie. Autotematyczny wątek zdjęć próbnych pojawiał się w historii kina wielokrotnie. Zwykle dokumentalnie lub paradokumentalnie zarejestrowany casting stanowił komentarz do rozbudowanych części fabularnych, jak przed laty w "Zdjęciach próbnych" (1976) Agnieszki Holland, czy ostatnio w Śpiewającym obrusiku (2015) Mariusza Grzegorzka. Zamarło koncentruje się wyłącznie na sytuacji castingu, a autotematyzm etiudy ma wydźwięk wyraźnie parodystyczny. Autor kpi z dążenia do sukcesu i poklasku za wszelką cenę, z ludzkich przywar, które ujawniają się, gdy kamera zostaje włączona. (filmpolski) 09:10 MÓJ NIKIFOR Film biograficzny, 95 min, Polska 2004 Reżyseria: Krzysztof Krauze Scenariusz: Joanna Kos, Krzysztof Krauze Zdjęcia: Krzysztof Ptak Muzyka: Bartłomiej Gliniak Aktorzy: Krystyna Feldman, Roman Gancarczyk, Jerzy Gudejko, Jowita Miondlikowska, Lucyna Malec, Katarzyna Paczyńska, Karolina Paczyńska, Artur Steranko, Marian Dziędziel i inni Tytuł "Mój Nikifor" sugeruje bardzo subiektywne, autorskie spojrzenie reżysera na postać Epifaniusza Dworniaka, łemkowskiego artysty żyjącego w Krynicy i tam zmarłego w 1968 r. , jednego z pięciu najbardziej znanych prymitywistów w dziejach malarstwa. Tymczasem film jest opowieścią nie tyle o Nikiforze, co o Marianie Włosińskim, krynickim artyście malarzu, który przez ostatnich dziewięć lat życia Nikifora, gdy ten miał otwartą gruźlicę, opiekował się nim z wielkim oddaniem, poświęcając dla niego nie tylko własną karierę, ale przede wszystkim życie osobiste. To właśnie o nim i o jego Nikiforze opowiada niezwykły film Krzysztofa Krauzego. Niezwykły z wielu względów: po pierwsze tytułową postać zagrała rewelacyjnie kobieta Krystyna Feldman, dla której Nikifor okazał się rolą życia i sędziwa aktorka (dzięki charakteryzacji uderzająco podobna do odtwarzanego bohatera) słusznie zebrała za swoją kreację dziesiątki nagród, w tym nagrodę za najlepszą rolę kobiecą na FPFF w Gdyni w 2004 r. Po drugie, dzięki wspaniałym zdjęciom Krzysztofa Ptaka Krynica wygląda w tym filmie pięknie jak nigdy. Po trzecie, ścieżka dźwiękowa zarówno muzyka Bartłomieja Gliniaka, jak i starannie dobrane piosenki z lat 60. pozwoliły odtworzyć klimat tamtych lat i nadać całości nostalgiczny, poetycki ton. Krynica, 1960. W mieszczącej się przy deptaku pracowni Mariana Włosińskiego zjawia się pewnego dnia Nikifor i jakby nigdy nic rozpakowuje swój warsztat malarski. Drobny, schorowany staruszek, na pół głuchy i ledwo mówiący, analfabeta, mieszkający w fatalnych warunkach na obrzeżach miasta, nigdy nie miał własnej pracowni, nie stać go było na porządne przybory malarskie, płótno czy karton do malowania. Tworzył na czym się dało, często na odwrocie druków czy kawałkach opakowań. Teraz nie widzi nic złego w fakcie, że zajmie sobie ciepły wygodny kąt, potrzeba tworzenia jest jedyną, która ma dla niego znaczenie. Nie zwraca przy tym uwagi, że jego pojawienie się całkowicie burzy spokojne, uregulowane życie Włosińskiego, który początkowo próbuje się pozbyć natrętnego gościa. Nie mając jednak sumienia wyrzucić go na bruk, usiłuje odnaleźć jego rodzinę. Odkrywa, że Nikifor żyje całkowicie samotnie, mieszka kątem u obcych ludzi. Nie ma nawet metryki, a więc z punktu widzenia prawa... nie istnieje. Włosińskiemu udaje się tylko ustalić, że pochodzi z matki niemowy i nieznanego ojca (krynicka plotka głosi, że był nim Gierymski). Marian Włosiński nie należy do entuzjastów malarstwa ludowego. Sam skończył krakowską ASP, wierzy, że w końcu sam odniesie sukces artystyczny, chociaż na razie częściej tworzy dekoracje na akademie ku czci niż prawdziwe obrazy. W miarę jak poznaje Nikifora, zaczyna doceniać jego dzieło. Widzi jego żarliwą wiarę, a zarazem duchową wolność, niezależność od opinii, kompletny brak zainteresowania doczesnością, dobrami materialnymi, zaszczytami. Sam głęboko zniewolony przez malarskie wykształcenie, uzależniony do malarskiej tradycji, od ocen i sądów, od marzeń o sukcesie i materialnej stabilizacji uświadamia sobie z bolesną oczywistością, że jego własny talent nie dorównuje geniuszowi zaniedbanego, ułomnego, pogardzanego starowiny. Gdy okazuje się, że Nikifor ma otwartą gruźlicę, dzielący z nim pracownię Włosiński staje przed kolejnym problemem: ryzykuje nie tylko własne zdrowie, ale i zdrowie swojej rodziny żony i dzieci. Co gorsza, Nikifor nie chce iść do szpitala: szkoda mu czasu, który może przeznaczyć na malowanie. Aby go tam umieścić, Włosiński musi przejąć nad nim opiekę prawną. Na wieść o tym, żona, która już wcześniej była przeciwna kontaktom męża z Nikiforem, przenosi się wraz z dziećmi do Krakowa. Nie pomagają tłumaczenia, że Nikifor jest umierający i ta opieka pSiedem lat później Nikifor, dzięki trosce lekarzy i Mariana, nadal żyje. Razem z Włosińskim jedzie do Warszawy, gdzie szykuje się jego największy polski triumf: w Zachęcie ma zostać otwarta wielka, retrospektywna wystawa jego prac. Obaj malarze pozostaną razem już do końca. 11:00 NOCE I DNIE - ODC. 11/12 - U SCHYŁKU DNIA Serial obyczajowy, 52 min, Polska 1977 Scenariusz i reżyseria: Jerzy Antczak Zdjęcia: Stanisław Loth Muzyka: Waldemar Kazanecki Aktorzy: Jadwiga Barańska, Jerzy Binczycki, Stanisława Celińska, Ilona Kuśmierska, Barbara Rachwalska, Beata Tyszkiewicz, Janina Traczykówna, Andrzej Szczepkowski i inni Niechcicowie urządzili się jakoś na nowym miejscu, wszystko znów wydaje się ustabilizowane i zwyczajne. Niestety, wciąż nie mijają kłopoty z Tomaszkiem. Emilka przeżywa swój pierwszy zawód miłosny. Barbara z niepokojem obserwuje męża, który jest ustawicznie znużony, całkowicie pozbawiony dawnej energii. Któregoś dnia Bogumił wraca z pola z wysoką gorączką. Jest nie tylko chory, ale także zmęczony szamotaniną i walką trwającą całe życie. Odchodzi na zawsze, prosząc dzieci o zachowanie uczciwej postawy w życiu. Dla Barbary śmierć męża oznacza ruinę całego jej świata. Agnieszka wraca do Warszawy, aktywnie uczestniczy w ruchu niepodległościowym. Emilka wychodzi za mąż. Obie córki żyją swoimi sprawami. Barbara sprzedaje Pamiętów i przenosi się do Kalińca. 12:05 JANOSIK - ODC. 8/13 - DOBRA CENA Serial przygodowy, 44 min, Polska 1973 Reżyseria: Jerzy Passendorfer Scenariusz: Tadeusz Kwiatkowski Zdjęcia: Stefan Pindelski Muzyka: Jerzy Matuszkiewicz Aktorzy: Marek Perepeczko, Ewa Lemańska, Czesław Jaroszyński, Marian Kociniak, Mieczysław Czechowicz, Bogusz Bilewski, Witold Pyrkosz, Jerzy Cnota, Janusz Kłosiński, Janusz Bukowski, Lech Ordon, Cezary Julski Górale wzywają Janosika do powrotu ze Słowacji. Herszt zbójników postanawia sprytnym fortelem zmusić wojska austriackie do odwrotu. Rozpuszcza wśród górali pogłoski o epidemii ospy. Austriacy w popłochu opuszczają wioskę, a zbójnicy chwytają uciekającego przed zarazą generała. Janosik godzi się uwolnić jeńca w zamian za oswobodzenie zbójników słowackich, uwięzionych w zamku. 14:15 ONE. KOBIETY KULTURY. KATARZYNA PAKOSIŃSKA Dysk./wywiad/debata, 24 min, Polska, 2019 Scenariusz: Andrzej Warchił Wykonawcy: Łukasz Orbitowski (prowadzący) "One. Kobiety kultury" to program Łukasza Orbitowskiego, w którym do rozmowy zapraszane są najważniejsze kobiety polskiej kultury. Rozmowa ma charakter wyjątkowego, intymnego spotkania. Tym razem gościem Łukasza Orbitowskiego jest popularna artystka kabaretowa Katarzyna Pakosińska. 14:50 ENCYKLOPEDIA SZTUKI XX WIEKU - W POSZUKIWANIU EURYDYKI Film dokumentalny, 39 min, Polska, 1998 Wykonawcy: Tadeusz Malak, Zygmunt Konieczny, Tadeusz Kwiatkowski, Danuta Michałowska, Łucja Karelus Malska, Halina Kwiatkowska "Pantomima jest sztuką naiwną - mówi bohater filmu. Pokazuje człowieka, który działa spontanicznie. Korzystającego ze swego ciała i wszelkich możliwości ruchu, by jak najszerzej i jak najpiękniej opowiedzieć o swoim życiu. Mistrzem tej sztuki był jeden z najwspanialszych artystów naszego wieku - Charlie Chaplin. Mały, śmieszny i naiwny człowieczek, tak wielki zarazem i tak bliski każdemu z nas". Założyciel Wrocławskiego Teatru Pantomimy był przez kilka lat tancerzem i solistą Opery Wrocławskiej, przedtem tańczył w Warszawie w balecie Parnella. W późnych latach pięćdziesiątych zaczęły się krystalizować jego plany i marzenia o innym teatrze. Nowym pomysłom sprzyjał czas. W klimacie październikowej odwilży można było występować z najrozmaitszymi, dawniej nieziszczalnymi i wręcz niebezpiecznymi propozycjami. Takimi jak pantomima, którą parę lat wcześniej uznano by za burżuazyjny formalizm. Początki okazały się trudne. W naszym kraju sztuka gestu nie miała tradycji, informacje płynące ze świata były skąpe i wyrywkowe. Tomaszewski musiał niemal od podstaw tworzyć metodę, kształcić mimów i uczyć się samemu. Udało się. Publiczność i krytyka z entuzjazmem przyjęły nową sztukę. Jednak artysta nie przypuszczał, że sukcesy trwać będą przez ponad czterdzieści lat. W tym czasie powstało kilkadziesiąt spektakli wyreżyserowanych przez Henryka Tomaszewskiego. Autorzy filmu prezentują fragmenty wielu z nich, między innymi: "Woyzecka", "Gry w zabijanego", "Turandot", "Menażerii cesarzowej Filissy", "Salome", "Odejścia Fausta", "Rycerzy króla Artura", "Traktatu o marionetkach". O dokonaniach Wrocławskiego Teatru Pantomimy mówią Jerzy Koenig, Tadeusz Różewicz, Krystian Lupa, a także sam twórca i dyrektor słynnej placówki. "W młodości mamy siły, stawiamy sobie ambitne cele, śmiało patrzymy w przyszłość - twierdzi artysta. Z latami umysł i duch są dojrzalsze, lecz krystaliczność działań fizycznych maleje. To taka życiowa prawidłowość. Odchodzić będę z teatru z poczuciem niedosytu - nie zrobiłem wszystkiego, o czym marzyłem i nie wszystko się udało. Ale coś pozostało. Może owo coś, to już dostatecznie dużo?" 15:40 LAWA Dramat, 129 min, Polska 1989 Scenariusz i reżyseria: Tadeusz Konwicki Zdjęcia: Piotr Sobociński Muzyka: Zygmunt Konieczny Wykonawcy: Gustaw Holoubek, Henryk Bista, Andrzej Łapicki, Jolanta Piętek - Górecka, Artur Żmijewski, Teresa Budzisz - Krzyżanowska, Edward Lubaszenko, Maja Komorowska, Gustaw Lutkiewicz, Jan Nowicki, Piotr Fronczewski, Arunas Smailys i inni Po "Dziady" sięgali najwybitniejsi polscy twórcy. Powstawały przedstawienia, o których głośno było w Polsce, a nawet poza jej granicami. Nigdy jednak nie pokuszono się o przeniesienie Mickiewiczowskiego dramatu na ekran. Jako pierwszy swoją wizję "Dziadów" w wersji filmowej postanowił przedstawić znany polski pisarz i reżyser Tadeusz Konwicki, związany swoją twórczością z Wilnem i Wileńszczyzną. "Tadeusz Konwicki wpadł na pomysł niesłychany. Fascynujący, a zarazem zwariowany, karkołomny" - donosił w marcu 1988 roku Tygodnik Kulturalny. Mmało kto wówczas wierzył w powodzenie tak ryzykownego przedsięwzięcia, uważano je za czyste szaleństwo. "Lawa", której premiera odbyła się 6 listopada 1989 roku, stała się wydarzeniem w świecie artystycznym. Jeszcze w tym samym roku na moskiewskim festiwalu film został wyróżniony Nagrodą Międzynarodowej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Rok później na XV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych Tadeusz Konwicki odbierał specjalną nagrodę jury za twórczą interpretację "Dziadów". W swoim dramacie reżyser ukazał także czasy współczesne, świat XX wieku, obraz Warszawy z Pałacem Kultury i Nauki, tłumy podczas spotkania z papieżem, a także okrutne wspomnienia II wojny światowej (getto, Katyń). Konrada przedstawił w dwóch postaciach, jako młodzieńca (tę rolę zagrał debiutant Artur Żmijewski) oraz człowieka dojrzałego, obarczonego doświadczeniami tego wszystkiego, co zdarzy się później, człowieka, który zna przeznaczenie swego narodu. W roli Konrada w starszym wieku wystąpił Gustaw Holoubek. Jego monolog - jak pisali krytycy - to najwyższy poziom gry aktorskiej. Obok wielu gwiazd polskiego kina i teatru pojawił się również litewski aktor Arunas Smailys. W 1982 roku ukończył Wydział Aktorski Konserwatorium Wileńskiego. Od lat związany jest z Teatrem Akademickim w Wilnie. Zadebiutował tytułową rolą w filmie telewizyjnym zrealizowanym według opery "Faust". Po projekcji "Lawy" w Moskwie otrzymał sporo pochwał. 19:20 ALEKSANDRA JACHTOMA Reportaż, 22 min, Polska, 2018 Reżyseria: Anna Zakrzewska Scenariusz: Anna Zakrzewska Wykonawcy: Aleksandra Jachtoma Bohaterką programu jest Aleksandra Jachtoma - jedna z najważniejszych polskich artystek, wybitna abstrakcjonistka, która zdaniem wielu krytyków nie doczekała się należnego uznania tylko i wyłącznie ze względu na swoją płeć. Mimo że jej obrazy znajdują się w wielu prestiżowych kolekcjach, sprzedawane są za spore sumy na aukcjach sztuki, rzeczywiście nie osiągnęła takiej pozycji w świecie sztuki jak inny wielki abstrakcjonista Stefan Gierowski. Czy artystka zgadza się z tą opinią? Czy uważa, że jej jako kobiecie było trudniej? Jej talent mieli okazję docenić tacy twórcy jak Henryk Stażewski, który zaraz po wizycie w jej pracowni zachwycony jej warsztatem malarskim napisał do swojego przyjaciela Kojiego Kamojiego o jej talencie. Niezmiernie cenił ją Roman Opałka oraz stały bywalec jej domu pisarz Ryszard Kapuściński. W tej pracowni, która w przeciwieństwie do wielu ''męskich pracowni"nie spełnia funkcji czysto użytkowej, ale jest połączona z przestrzenią mieszkalną, pracowni, która zawsze tętniła życiem towarzyskim, artystka tworzy i mieszka do dziś. W rozświetlonej naturalnym światłem pracowni, przy sztalugach rozłożone są atrybuty jej pracy (farby, pędzle). Aleksandra Jachtoma, dziś już 88 - letnia artystka, wciąż maluje, zawsze kiedy tylko pozwala jej na to kondycja fizyczna. Artystka opowie, czym jest dla niej kolor, barwa, a także, jaką rolę odgrywa sam format dzieła, czy za wszystkim stoi świadoma decyzja, czy zdarza jej się działać czystko intuicyjnie. Skąd wie, że zamalowane płótno jest już obrazem, kiedy uważa swój obraz za skończony. Czy czuje, że malarstwo abstrakcyjne może kiedyś stracić swoją moc, a może już trochę straciło? Skąd wiadomo, że to coś więcej niż kolorowa dekoracja, kto o tym decyduje? 19:50 KTÓRĘDY PO SZTUKĘ - JÓZEF CHEŁMOŃSKI Magazyn, 5 min, Polska, 2019 Reżyseria: Anna Zakrzewska Scenariusz: Tomasz Filiks Wykonawcy: Aleksandra Krypczyk "Czwórka" Józefa Chełmońskiego to jeden z ikonicznych obrazów polskiego malarstwa XIX wieku. Mistrzowskie uchwycenie ruchu koni, znakomita kompozycja i realistyczna, pełna dramatyzmu scena, przypominająca filmowy kadr przez dekady inspirowała kolejnych artystów. Aleksandra Krypczyk z Muzeum Narodowego w Krakowie opowie o płótnie i jego autorze. 23:15 ZIEMIA, PLANETA LUDZI - NIE MARNUJ JEDZENIA (FOOD FIGHTER) Film dokumentalny, 50 min, Australia, 2018 Reżyseria: Dan Goldberg Ronni Kahn przez lata prowadziła firmę organizującą imprezy i na co dzień obserwowała ogromne ilości zmarnowanego jedzenia. W 2004 roku założyła organizację OzHarvest zajmującą się odbieraniem nadwyżek żywności i przekazywaniem ich potrzebującym. Po 14 latach funkcjonowania OzHarvest działa w 8 australijskich miastach. Co tydzień przekazuje ponad 100 ton pełnowartościowego pożywienia do 1300 organizacji charytatywnych. Działania OzHarvest wymusiły na australijskim rządzie deklarację zmniejszenia skali marnowanego jedzenia o połowę w ciągu najbliższych 12 lat. Organizacja zajmuje się także edukacją konsumentów, a jej ostatni projekt to kampania Fight Food Waste". Powstający przez 2 lata dokument pokazuje pełną pasji Ronni Kahn w jej codziennej walce o ratowanie marnowanego jedzenia i karmienie potrzebujących już nie tylko w Australii, ale w Wielkiej Brytanii, Tajlandii i RPA. 00:20 TORONZO CANNON - RAWA BLUES FESTIVAL 2016 Koncert, 41 min, Polska, 2016 Koncert wirtuoza gitary Toronzo Cannona, zarejestrowany podczas Rawa Blues Festival 2016. Toronzo Cannon ze słynnej wytwórni Alligator, godny następca wielkich mistrzów klasycznego, chicagowskiego bluesa. Debiutancką płytę wydał własnym sumptem, ale dwie kolejne zrealizował już dla legendarnej chicagowskiej wytwórni Delmark. Toronzo Cannon stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci sceny kolebki bluesa. W 2015 roku był jedną z głównych gwiazd Chicago Blues Festival. Rawa Blues Festival to odbywający się w Katowicach najstarszy festiwal bluesowy w Polsce oraz jeden z najbardziej uznanych w Europie. Wśród wykonawców, którzy zagrali na Rawa Blues Festival, wielu zostało wyróżnionych bądź nominowanych do takich nagród jak: Grammy, W. C. Handy Award, Blues Music Award, Hall of Fame. W 2012 roku Rawa Blues Festival został uhonorowany prestiżową nagrodą - największe międzynarodowe stowarzyszenie bluesowe The Blues Foundation, przyznało Rawie nagrodę Keeping The Blues Alive w kategorii Festival International. Tytuł ten ma na celu wyróżnienie osób i organizacji mających istotny wpływ na rozwój i upowszechnienie muzyki bluesowej. Dyrektorem festiwalu jest Ireneusz Dudek - wokalista, multiinstrumentalista, kompozytor i autor tekstów, świetnie znany w Polsce i w Europie ze swych bluesowych osiągnięć. 01:15 LEKKIE OBYCZAJE - UGOTOWANY (BURNT) Komedia obyczajowa, 96, USA 2015 Reżyseria: John Wells Scenariusz: Steven Knight Aktorzy: Bradley Cooper, Sienna Miller, Daniel Bruhl, Matthew Rhys, Alicia Vikander, Uma Thurman, Emma Thompson, Riccardo Scamarcio, Omar Sy, Sam Keeley Jeszcze trzy lata temu bohater filmu, Adam Jones, miał wszystko. Charyzmatyczny szef kuchni w młodym wieku zyskał rozgłos jako guru paryskich restauratorów. Pracował w jednym z najlepszych lokali, którego właścicielem był jego mentor Jean - Luc. Adam tworzył intrygujące połączenia smaków, zyskując wielkie uznanie dla swego talentu. Nie udźwignął jednak ciężaru sławy, zniknął z pierwszych stron gazet i przepadł bez wieści. Intensywny tryb życia spowodował, że przeżył załamanie i zaszył się w Nowym Orleanie, gdzie w barze sortował ostrygi. Teraz pragnie zacząć wiele spraw od nowa. Wolny od uzależnień, jak narkotyki i szybka jazda samochodem, wraca do biznesu. Postanawia wypróbować swych sił w samym sercu kulinarnego Londynu. Najpierw stara się odnaleźć starych kolegów i zebrać doborową załogę, ale nie wszyscy mu ufają po tym jak zachował się w Paryżu. Zresztą zarówno Tony, jak Conti i Michel prowadzą już własne restauracje. Adam bardzo przeżywa wiadomość o śmierci Jeana - Luca, czuje się podle, że kiedyś zranił także swego mentora. Nie rezygnuje jednak z marzeń o najlepszym lokalu w mieście. Ucieka się nawet do przykrego podstępu, by doprowadzić do zamknięcia restauracji Michela. Stary kumpel mu wybacza i zgadza się współpracować z nim. Adam ściąga także innego protegowanego Jeana - Luka, Maxa, który właśnie wyszedł z więzienia. Zatrudnia też wschodzącą gwiazdę wśród restauratorów, Davida. Nie wszystko jednak idzie po jego myśli. Los mu nie sprzyja, sam jest narażony na intrygi i podstępne działania konkurencji. Droga do zdobycia upragnionej trzeciej gwiazdki Michelin jest wyboista i długa. Czy w końcu Adam z pomocą przyjaciół zdoła wspiąć się na kulinarne szczyty? Czy uczucie do pięknej Helene przeszkodzi mu w karierze, czy raczej pomoże? 03:30 KINO NOCNE - WEZWANIE Dramat obyczajowy, 72 min, Polska 1996 Reżyseria: Mirosław Dembiński Scenariusz: Maciej Karpiński Zdjęcia: Witold Adamek Muzyka: Mathias Frey Aktorzy: Andrzej Pieczyński, Jadwiga Jankowska - Cieślak, Joanna Sienkiewicz, Krzysztof Kiersznowski, Maciej Szary, Monika Świtaj, Piotr Gąsowski, Stanisław Brudny, Sławomir Orzechowski, Bartłomiej Topa, Magdalena Komornicka, Tomasz Dedek, Jerzy Nowak, Sylwia Wysocka Był rok 1983. Funkcjonariusze milicji nocą wyciągnęli lekarkę warszawskiego pogotowia z domu i osadzili w areszcie śledczym. Początkowo nie wiedziała, dlaczego pozbawiono ją wolności. Nikt jej o tym nie poinformował, a z dostarczanych do celi gazet wycinano artykuły dotyczące tej sprawy. Na procesie prokurator postawił zarzut pobicia i okradzenia pacjenta, pijaczka wiezionego karetką. Wszystko wskazywało na to, że sprawa jest grubymi nićmi szyta, a dowody spreparowano, lecz kobieta, nim ją uniewinniono, przesiedziała w areszcie śledczym ponad rok. W tym samym czasie bowiem toczył się proces zabójców Grzegorza Przemyka i, aby uprawdopodobnić oskarżenie sanitariuszy o ten bestialski czyn, potrzebna była jeszcze jedna sprawa na dowód, że bicie pacjentów jest w zwyczaju pracowników pogotowia. Aresztowaną lekarką była Barbara Makowska, pracująca zresztą w pogotowiu do dziś. Po wyjściu na wolność spisała wspomnienia, które dla Macieja Karpińskiego stały się podstawą scenariusza tego wstrząsajacego filmu. Obraz porusza tym bardziej, że reżyser Mirosław Dembiński, wykorzystując swe doświadczenie dokumentalisty ("Pomarańczowa alternatywa", "Mój mały Everest", "Owoce ziemi czarnej", "Plus minus nieskończoność"), starał się nadać fabule cechy dokumentu. Dzięki temu opowieść silniej przemawia do widza i nabiera cech uniwersalnych. Staje się kafkowską metaforą losu człowieka, który znalazł się w niezrozumiałej dla siebie, obezwładniającej sytuacji i jest wobec niej bezradny. Atutem "Wezwania" jest wyśmienita kreacja Jadwigi Jankowskiej - Cieślak w roli głównej bohaterki. 05:00 TAŚMY KULTURY - MUZEUM PRZYSZŁOŚCI Artystyczne/estradowe (widowisko), 12 min, Polska, 2018 Przyszłość to niewiadoma. Dzisiaj Muzeum Przyszłości, gdyby istniało, stałoby puste - eksponaty do niego dopiero się pojawią. Możemy jednak zobaczyć, jak wygląda Muzeum Przyszłości w przeszłości.