TVP Kultura Wtorek, 16.06.2020 08:40 POWIDOKI - POWIDOKI - KORIOLAN/SHAKESPEARE Dysk./wywiad/debata, 12 min, Polska, 2020 Wykonawcy: Barbara Schabowska (prowadząca), Piotr Nowak (prowadzący) W kolejnym odcinku przedmiotem dyskusji jest tragedia Wiliama Szekspira "Koriolan". Reżyserzy teatralni nie chcą wystawiać tej sztuki, aktorzy nie odnajdują się w swoich rolach, dyrektorzy teatrów nie zamawiają jej. Ostatnią wielką realizacją Szekspirowskiego "Koriolana" w Polsce było przedstawienie Leona Schillera. Tyle że miało ono miejsce jeszcze przed wojną. Autorzy programu szukają odpowiedzi na pytanie: dlaczego tak się dzieje? 09:05 CARTE BLANCHE Film obyczajowy, 101 min, Polska, 2015 Reżyseria: Jacek Lusiński Scenariusz: Jacek Lusiński Zdjęcia: Witold Płóciennik Muzyka: Paweł Lucewicz Aktorzy: Andrzej Chyra, Urszula Grabowska, Arkadiusz Jakubik, Eliza Rycembel, Tomasz Ziętek, Dorota Kolak, Andrzej Blumenfeld, Maria Chwalibóg, Ewa Bakalarska Nagroda im. Elżbiety Czyżewskiej dla najlepszego aktora Andrzeja Chyry, Szanghaj Grand Prix, Nagroda Publiczności na festiwalu w Moskwie oraz liczne nominacje na konkursach zagranicznych. To historia nauczyciela szkoły średniej, ukrywającego stopniową utratę wzroku. Pierwowzorem głównego bohatera filmu jest Maciej Białek, nauczyciel VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Zofii Nałkowskiej w Lublinie. Tę wspaniałą postać znakomicie odtwarza Andrzej Chyra. W filmie nauczycielem historii, który dowiaduje się, że wskutek wady genetycznej grozi mu całkowita utrata wzroku, jest Kacper. Za wszelką cenę chce ukryć ten fakt przed otoczeniem, by pozostać na etacie i doprowadzić swoją klasę do matury. Nie powiadamia władz szkolnych i nadal uczy swoich podopiecznych, których pragnie jak najlepiej przygotować do egzaminu dojrzałości. Kacper jest uwielbiany przez uczniów, kochają go i szanują, a on dokonuje nadludzkiego wysiłku, by ich nie zawieść. Swoją tajemnicę Kacper powierza jedynie najlepszemu przyjacielowi, Wiktorowi. Zmagając się z nową sytuacją i nowymi wyzwaniami, nawiązuje bliską znajomość z koleżanką z pracy, Ewą. Próbuje też pomóc jednej ze swoich uczennic, zbuntowanej Klarze, która również skrywa pewien sekret. 11:00 W SŁOŃCU I W DESZCZU - ODC. 4/7 - NA WSZYSTKIE FRONTY Serial obyczajowy, 49 min, Polska 1979 Reżyseria: Sylwester Szyszko Występują: Jarosław Kopaczewski, Wanda Łuczycka, Hanna Bieniuszewicz, Marzena Trybała, Tatiana Sosna - Sarno, Włodzimierz Musiał, Zdzisław Szymański, Ryszard Mróz, Ryszard Kotys, Marian Glinka i inni Bolek znów ma poważne kłopoty. Za niewywiązanie się w terminie z umowy bankowej grozi mu nawet utrata gospodarstwa, które odziedziczył po ojcu. Udział w bijatyce w kościele kończy się rozprawą przed kolegium. Julkę drażnią kolejne wyskoki chłopaka, pomiędzy młodymi dochodzi do jeszcze jednej sprzeczki. 11:55 W SŁOŃCU I W DESZCZU - ODC. 5/7 - KOŃSKIE WESELE Serial obyczajowy, 46 min, TVP 1979 Reżyseria: Sylwester Szyszko Scenariusz: Marian Pilot Występują: Jarosław Kopaczewski, Wanda Łuczycka, Hanna Bieniuszewicz, Marzena Trybała, Tatiana Sosna - Sarno, Włodzimierz Musiał, Zdzisław Szymański, Ryszard Mróz, Ryszard Kotys, Marian Glinka i inni Bolek i Julka stają wreszcie na ślubnym kobiercu. Podczas hucznego przyjęcia weselnego nadchodzi wiadomość, że w gospodarstwie Małolepszych ze stajni wyprowadzono ukochanego konia pana młodego, jego pięknego siwka. Zdenerwowany nowożeniec natychmiast wyrusza na poszukiwania. 12:50 NA KREDYT Film obyczajowy, 29 min, Polska, 2008 Reżyseria: Przemysław Nowakowski Scenariusz: Przemysła Nowakowski Zdjęcia: Romuald Lewandowski Muzyka: Jan Komar Aktorzy: Łukasz Garlicki, Magdalena Popławska, Magdalena Górska, Karolina Gorczyca, Sławomir Grzywkowski Współczesna wersja średniowiecznej legendy o parze kochanków, którzy nie mogli się spotykać, ponieważ ciążyła nad nimi klątwa. Agnieszka i Lucek nie spotykają się. Jednak nie z powodu klątwy, lecz kredytu. Agnieszka pracuje w ciągu dnia jako lekarka w szpitalu, a Lucek nocą jako Dj w klubie. Postanowili, że zainwestują we wspólną przyszłość. Wzięli kredyt i kupili mieszkanie. Spłata rat wymaga, żeby pracowali coraz więcej. Ich godziny pracy rozmijają się. Pewnego dnia znajdują wyjście: będą nagrywać nawzajem swoje życie i przesyłać sobie video - listy. Zaczynają od prostej rejestracji życia codziennego. Potem jednak Lucek zaczyna niebezpiecznie zagłębiać się w wykreowany świat. Z czasem traci kontakt z Agnieszką - a tym samym - z rzeczywistością. I wtedy poznaje Werę. (www. studiomunka. pl) 13:55 REFORMATORZY TEATRU POLSKIEGO - ALEKSANDER ZELWEROWICZ Film dokumentalny, 24 min, Polska, 1998 Autor: Maria Nockowska Reżyseria: Maria Nockowska Scenariusz: Maria Nockowska Zdjęcia: Władysław Malarowski Wykonawcy: Piotr Olędzki Filmowy portret jednej z najwybitniejszych postaci życia teatralnego - Aleksandra Zelwerowicza (1877-1955) - wielkiego aktora, reżysera, inscenizatora, dyrektora teatrów oraz twórcy współczesnego systemu pedagogiki teatralnej. Prześledzimy koleje jego aktorskiej i rezyserskiej kariery (długoletnia współpraca z Teatrem Polskim, słynna inscenizacja Moliera, Fredry, wielkie role komediowe), lecz przede wszystkim zainteresuje nas Zelwerowicz jako pedagog, twórca wydziału aktorskiego w PIST. Opowiadać o nim będą jego uczniowie: Hanka Bielicka, Edward Dziewoński, R.Tomaszewska, oraz przedstawiciele mlodszego pokolenia pedagogów: P. Cieślak, rektor Akademii Teatralnej Jan Englert. W programie materiały ikonograficzne i fragmenty archiwalnych materiałów filmowych. 14:40 PORA UMIERAĆ Film obyczajowy, 104 min, Polska 2007 Scenariusz i reżyseria: Dorota Kędzierzawska Zdjęcia: Artur Reinhart Muzyka: Włodzimierz Pawlik Aktorzy: Danuta Szaflarska, Krzysztof Globisz, Patrycja Szewczyk, Kamil Bitau, Robert Tomaszewski, Małgorzata Rożniatowska, Witold Kaczanowski, Weronika Karwowska, Kai Schoenhals i inni Tak jak dla 88 - letniej Krystyny Feldman rolą życia okazała się zagrana w wieku 88 lat postać Nikifora, tak starsza od niej o rok Danuta Szaflarska (rocznik 1915) dała brawurowy popis swoich umiejętności aktorskich w filmie "Pora umierać", gdzie wystąpiła już jako dama 92 - letnia, ale wspaniałej formy mógłby jej pozazdrościć niejeden 60 - latek. Jej występ doceniło jury FPFF w Gdyni w 2007 r. , gdzie aktorka zdobyła nagrodę za główną rolę kobiecą (za rolę Anieli otrzymała również Orła - Polską Nagrodę Filmową). Ponadto dziełu Doroty Kędzierzawskiej przyznano też nagrodę za dźwięk, nagrodę dziennikarzy i Złotego Klakiera dla najdłużej oklaskiwanego filmu. Obraz ten doceniono również na festiwalach w Trieście, San Francisco, Leeds i Malmoe oraz na krajowych festiwalach i przeglądach. "Pora umierać" to utrzymana w nostalgicznej, poetyckiej tonacji (jak zresztą wszystkie filmy Doroty Kędzierzawskiej) opowieść o starości, przemijaniu i samotności, o pragnieniu bycia potrzebnym aż do końca, o wierności zasadom i wartościom, które nie powinny ustępować przed naporem nowego tylko dlatego, że to nowe jest silniejsze, bardziej przebojowe, zachłanne. W filmie niewiele się dzieje, ale od wydarzeń i wartkich dialogów ważniejsze są tu nastroje, spojrzenia, gesty. Bohaterka filmu, sędziwa pani Aniela, mieszka z ukochaną suczką Filą w przedwojennej, mocno już nadgryzionej zębem czasu drewnianej willi pod Warszawą, utrzymanej w stylu falenicko - otwockim. Po latach dzielenia obszernego lokum z licznymi, dokwaterowanymi jej lokatorami, wreszcie pozbywa się ostatniego z nich. Znów może się poczuć naprawdę u siebie. Z satysfakcją i dumą właścicielki przechadza się po opustoszałych pomieszczeniach, wierzy, że teraz zacznie nowy etap w życiu. Ale syn Witek, który odwiedza ją od czasu do czasu z wnuczką, otyłą 8 - latką w okularach, nie zamierza spełniać matczynych marzeń o zamieszkaniu z nią z powrotem w rodzinnym domu. Nie ma na to również ochoty ani jego żona Marzenka, która nigdy nie była z teściową w najlepszych stosunkach, ani wnuczka, bardziej zainteresowana otrzymaniem w prezencie babcinego pierścionka niż mieszkaniem w nieciekawym dla niej miejscu. Na domiar złego, staruszkę nachodzą wysłannicy jej nowobogackiego sąsiada, który chętnie odkupiłby atrakcyjną działkę, a drewnianą ruderę po prostu rozebrał, żeby nie zasłaniała mu widoku. Dla Anieli jednak ten dom ma przede wszystkim wartość sentymentalną i nie wyobraża sobie jego sprzedaży: to przecież jej młodość, życie rodzinne, rozliczne pamiątki i wspomnienia. Każdy kąt, każdy sprzęt ma tutaj swoją historię, która jest także jej historią. Staruszka liczy więc, że syn przynajmniej wyperswaduje sąsiadowi próby wywierania na nią nacisków. Zamiast tego odkrywa jednak, że Witek potajemnie, późnym wieczorem, odwiedził wraz z żoną sąsiada, i że to właśnie on, a nie synowa, usiłuje dogadać się z "wrogiem" za plecami matki. Wzburzona nielojalnością i zdradą syna Aniela dochodzi do wniosku, że w takiej sytuacji pora umierać. Odwołuje telefonicznie dalsze wizyty syna, zakrywa kirem lustra, zatrzymuje stary zegar, wkłada czarną suknię, zapala świecę i z różańcem w rękach układa się na łóżku, by czekać na śmierć. Szybko jednak zmienia zdanie. Postanawia działać, biorąc sprawy w swoje ręce. 16:35 GUSTA I GUŚCIKI (GOUT DES AUTRES, LE) Reżyseria: Agnes Jaoui Scenariusz: Agnes Jaoui, Jean-Pierre Bacri Występują: Jean-Pierre Bacri, Anne Alvaro, Alain Chabat, Agnes Jaoui, Gerard Lanvin, Christiane Millet, Wladimir Yordanoff i inni Debiut reżyserski francuskiej aktorki i scenarzystki Agnes Jaoui okazał się przedsięwzięciem ze wszech miar udanym, co potwierdziły m.in. 4 Cezary 2001 dla najlepszego filmu, za scenariusz, drugoplanową rolę kobiecą (Anne Alvaro) i męską (Gerard Lanvin), Felix 2000 za scenariusz, Grand Prix des Ameriques na MFF w Montrealu oraz nominacja do Oscara dla filmu nieanglojęzycznego. Jaoui, spostrzegawcza i inteligentna obserwatorka ludzkich zachowań, na ekranie konfrontuje ze sobą krańcowo różnych bohaterów, tworząc barwną i zabawną mozaikę ludzkich typów i gustów. Te ostatnie odgrywają tu rolę zasadniczą - to w nich zawiera się pośrednio całe życie człowieka: środowisko, z którego się wywodzi, szkoła, do której chodził, bagaż genetyczny i społeczny. To właśnie gust decyduje o naszej przynależności do określonej "kasty", wyznacza granice towarzyskie. Pokonanie "bariery" własnego gustu jest trudne, ale - jak przekonuje film - nie niemożliwe. Bohater filmu, Jean-Jacques Castella, wyrafinowanym gustem nie grzeszy. Jest przedsiębiorcą, który do wszystkiego doszedł sam ciężką pracą. Stara się jednak być nowoczesny: do prowadzenia firmy zatrudnia dyplomowanego menedżera, ubezpiecza znaczące kontrakty, co wiąże się z koniecznością wynajmowania ochroniarza, podejmuje naukę angielskiego. Jego niepracująca żona Angelique zabija nudę egzystencji bogatej pani domu miłością do zwierząt i pracą dekoratorki wnętrz o dość specyficznym poczuciu piękna. Naukę angielskiego Castella traktuje dość niefrasobliwie: wynajętą nauczycielkę, Clarę Devaux, która zjawia się w jego biurze, obraża i odsyła do domu. Tego samego dnia daje się zaciągnąć żonie do teatru, którego nie lubi, ale idzie, bo w jednej z drobnych ról występuje jego siostrzenica. Przedstawienie "Bereniki" Racine'a staje się prawdziwym przełomem w jego życiu: jest urzeczony tekstem sztuki, a jeszcze bardziej faktem, że w głównej roli występuje jego nauczycielka. Zakochuje się w niej, zaczyna regularnie bywać w teatrze, przykłada się do lekcji, traktując lektorkę z całym szacunkiem należnym "kapłance sztuki". Stara się również wejść w krąg jej znajomych i przyjaciół, nie wyczuwając, że jest przez nich traktowany z lekceważeniem i kpiną "należną" nieokrzesanemu nuworyszowi. W kawiarni, w której bywają artyści, a wraz z nimi i Castella, jego kierowca, Deschamps, spotyka kelnerkę, Manie, z którą kiedyś łączył go przelotny romans. Teraz dziewczynie bardziej podoba się ochroniarz Castelli, Moreno, i to z nim zaczyna sypiać. Pod wieloma względami oboje doskonale się rozumieją, ale Moreno jako były policjant nie może zaakceptować faktu, że Manie dorabia do pensji handlując narkotykami. Zakochany Castella robi postępy w angielskim, kupuje abstrakcyjny obraz od znajomego Clary, czym naraża się żonie, która nie godzi się na powieszenie płótna w domu. Otwierający się na inny świat mężczyzna odchodzi w końcu od Angelique, ale żyjąca na wyżynach sztuki Clara ciągle pozostaje dla niego nieosiągalna. 18:30 KLUCZ DO WOJTYŁY WEDŁUG ŁUCZEWSKIEGO - OJCIEC, SYN I DUCH Kameralne i studyjne (widowisko), 6 min, Polska, 2020 Scenariusz: Michał Łuczewski Wykonawcy: Michał Łuczewski (prowadzący) Tematem kolejnego odcinka "Klucza do Wojtyły według Łuczewskiego" jest duchowość Jana Pawła II. Michał Łuczewski podkreśla słowa Wojtyły, że nie chciał być poznany powierzchownie, od zewnątrz, ale pozwala zobaczyć swoje wnętrze, tak jak poznaje Bóg. Michał Łuczewski wspomina słowa Jana Pawła II, wypowiedziane w 1979 roku w Warszawie: "Człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa". Droga papieża była naśladowaniem Chrystusa, także w cierpieniu, po zamachu w 1981 roku i podczas ostatniej Drogi Krzyżowej w rzymskim Koloseum w 2005 roku. 18:45 SERIALOWA NOSTALGIA - JANKA - ODC. 7 - GDZIE JEST SEBASTIAN? (GDZIE JEST SEBASTIAN?) Film dla młodych widzów, 29 min, Polska/Niemcy, 1989 Reżyseria: Janusz Łęski Scenariusz: Janusz Lęski Zdjęcia: Jacek Prosiński Muzyka: Andrzej Korzyński Aktorzy: Krzysztof Kowalewski, Agnieszka Krukówna, Grzegorz Wons, Zofia Merle, Joanna Żółkowska, Tadeusz Horvath Walek i Pyskacz przekonują Julka, że Janka jest niesłowna i na pewno nie dotrzyma warunków umowy, może nawet zechce zatrzymać niezwykłego kruka u siebie. Zakładają się z przywódcą "Wilków", że dziewczyna nie odda mu Sebastiana w przewidzianym terminie. W przeddzień umówionego przekazania kruka Julkowi chłopcy porywają ptaka i wrzucają do beczki w pobliżu zajazdu. Janka nie może znaleźć Sebastiana, szuka go wszędzie i zamartwia się, co powie Julkowi. Mądry ptak ucieka jednak z niewoli, dostaje się do pokoiku Janki, co więcej - wskazuje winowajców. Zgodnie z warunkami zakładu, Walek i Pyskacz muszą teraz jak niepyszni przemaszerować przez wieś w dziewczyńskich sukienkach. 19:20 SERIALOWA NOSTALGIA - JANKA - ODC. 8 - WIELKI SKOK (WIELKI SKOK) Film dla młodych widzów, 29 min, Polska/Niemcy, 1989 Reżyseria: Janusz Łęski Scenariusz: Janusz Lęski Zdjęcia: Jacek Prosiński Muzyka: Andrzej Korzyński Aktorzy: Krzysztof Kowalewski, Agnieszka Krukówna, Grzegorz Wons, Zofia Merle, Joanna Żółkowska, Tadeusz Horvath Jakub Bromski planuje lot z dodatkowym zbiornikiem paliwa. Jego bliscy są niespokojni - podczas takiego lotu zginął kiedyś ojciec Janki. Stary Oskar Nowak w dalszym ciągu nie chce się zgodzić na udostępnienie swojej łąki. W dodatku chłopi ze wsi uważają, że samolot przyniesie im nieszczęście i postanawiają go spalić. Dzięki ostrzeżeniu Janki "Wilkom" udaje się udaremnić ten zamiar. Nazajutrz cała wieś obserwuje popisy lotnicze Bromskiego. Samolot nosi nazwę Sebastian, a Julka - za namową dzienikarza - zgadza się, aby kruk poleciał na pokładzie maszyny noszącej jego imię. W czasie akrobacji dodatkowy zbiornik blokuje stery. Bromski ratuje się dzięki spadochronowi, jednak samolot rozbija się doszczętnie. Natomiast kruk rozwija wreszcie skrzydła i odlatuje. 20:00 STULECIE WINNYCH S.I - ODC. 2 Serial historyczny, obyczajowy, 42 min, Polska, 2018 Reżyseria: Piotr Trzaskalski Scenariusz: Ariadna Lewańska, Ilona Łepkowska Aktorzy: Adam Ferency, Arkadiusz Janiczek, Jan Wieczorkowski, Karolina Bacia, Katarzyna Kwiatkowska, Kinga Preis, Olaf Lubaszenko, Roman Gancarczyk, Barbara Wypych, Witold Dębicki, Iwona Bielska, Katarzyna Wajda, Sebastian Łach, Dariusz Majchrzak, Krzysztof Kwiatkowski Trwa I wojna światowa. W okolicach Brwinowa wciąż słychać wystrzały; w samej wiosce leżą trupy rosyjskich i niemieckich żołnierzy. Rodzina Winnych ukrywa się w trzech różnych miejscach. Bronia, Andzia, Stanisław, bliźniaczki i synowie Władka zostali w domu Batalków, nieopodal Brwinowa. We wsi pozostały rodziny Romana i Władka. Rana Antoniego nie jest groźna, ale Władka wymaga interwencji lekarza. Antoni sprowadza do syna doktora Brzozowskiego. Ten opatruje mu nogę i zostawia zapas morfiny. Roman ukrywa się z rodziną w piwnicy. Stan zagrożenia wzmaga w nim nowe pokłady agresji. Na oczach synów uderza ich matkę. Antoni przenosi Władka do jego domu, potem zagląda do Romana. Widząc, jak niemieccy żołnierze mordują jego sąsiadów, ma świadomość, że śmierć może przyjść w każdej chwili. Czuje potrzebę spowiedzi. Czy jak jest wojna, są winni? Tymczasem Bronia i Stanisław decydują się wrócić z dziewczynkami do swojego gospodarstwa. Na miejscu zastają splądrowany dom, zabite zwierzęta. Wojna nie oszczędziła nawet konfesjonału. Andzia namawia kuzyna, by dokończył jego budowę. Wierzy, że słów obietnicy trzeba dotrzymać. Między nią i Stanisławem zaczyna się tlić uczucie, ale wdowiec nie jest jeszcze na nie gotowy. Bronia szuka Antoniego. Odwiedza dom Władka. Zastaje syna w malignie. Dopytuje synową o Antoniego, jest przekonana, że mąż się upił i dlatego nie wraca do domu. Kazia relacjonuje przebieg ostatnich dni, podkreśla, że teść uratował im życie. Tymczasem wyczerpany Antoni, odziany w niemiecki mundur dociera do domu Batalków. Nie zastaje nikogo. Zasypia i nie słyszy, że do domu zbliża się niemiecki żołnierz. Roman z rodziną opuszczają piwnicę. Szybko dochodzi do kolejnej awantury. Pijany Winny rzuca się z pięściami na żonę. Wydaje się, że tym razem jest gotów ją zamordować. Florian, starszy syn, chcąc chronić matkę, uderza ojca pogrzebaczem w głowę. Ten osuwa się martwy na podłogę. Władzia z synem grzebią Romana w ogródku pod krzakiem róż. Są przekonani, że zbrodnia będzie ich tajemnicą. Nie dostrzegają obserwującego całe zajście Ignacego. Wkrótce ich dom odwiedza Bronia. Władzia informuje ją, że Romana zabrali Niemcy. Andzia dostrzega u małej Ani kolejny niewyjaśniony znak. Tym razem dziewczynka trzyma w zaciśniętej dłoni płatek róży. Jak tu się dostał? Bronia nie hoduje róż w ogrodzie. Stanisław zaniepokojony brakiem wiadomości o ojcu postanawia go poszukać. Wraca do domu Batalków. Zastaje dom spalony. Wśród zgliszczy znajduje zwęglone zwłoki i niemiecki guzik, jaki ostatnio do płaszcza ojca przyszywała Bronia. Nie ma odwagi powiedzieć matce o śmierci ojca. 20:50 KLUCZ DO WOJTYŁY WEDŁUG ŁUCZEWSKIEGO - OJCIEC, SYN I DUCH Kameralne i studyjne (widowisko), 6 min, Polska, 2020 Scenariusz: Michał Łuczewski Wykonawcy: Michał Łuczewski (prowadzący) Tematem kolejnego odcinka "Klucza do Wojtyły według Łuczewskiego" jest duchowość Jana Pawła II. Michał Łuczewski podkreśla słowa Wojtyły, że nie chciał być poznany powierzchownie, od zewnątrz, ale pozwala zobaczyć swoje wnętrze, tak jak poznaje Bóg. Michał Łuczewski wspomina słowa Jana Pawła II, wypowiedziane w 1979 roku w Warszawie: "Człowiek nie może siebie sam do końca zrozumieć bez Chrystusa". Droga papieża była naśladowaniem Chrystusa, także w cierpieniu, po zamachu w 1981 roku i podczas ostatniej Drogi Krzyżowej w rzymskim Koloseum w 2005 roku. 21:05 LEKKIE OBYCZAJE - KIEDY HARRY POZNAŁ SALLY (WHEN HARRY MET SALLY) Komedia obyczajowa, 92 min, USA 1989 Reżyseria: Rob Reiner Scenariusz: Nora Ephron Aktorzy: Billy Crystal, Meg Ryan, Carrie Fisher, Bruno Kirby, Steven Ford, Lisa Jane Persky, Michelle Nicastro, Harley Jane Kozak i inni Rob Reiner od połowy lat 60. występował jako aktor. Reżyserią zajął się dopiero w latach 80. Już pierwsze jego filmy "Oto Spinal Tap", "Pewna sprawa", "Stań przy mnie" wzbudziły spore zainteresowanie krytyków i widzów. Ale zrealizowana pięć lat po reżyserskim debiucie komedia "Kiedy Harry poznał Sally" dopiero biła rekordy popularności. Nominacja do Oscara przypadła autorce ciekawego scenariusza, Norze Ephron. Para tytułowych bohaterów, Harry Burns i Sally Albright, to absolwenci prestiżowego chicagowskiego uniwersytetu. Ona jest dziennikarką, on prawnikiem. Poznali się w 1977 roku jeszcze w czasach studenckich, kiedy wspólnie odbyli kilkunastogodzinną podróż do Nowego Jorku. Od tej pory spotykają się co kilka lat. Jak sami twierdzą, łączy ich jedynie przyjaźń, żadne nie przyznaje się do głębszych uczuć. W ich życiu zaszły różne zmiany, oboje wiele przeszli. Kiedy spotykają się ponownie przypadkowo w samolocie, początkowo są nieufni wobec siebie. Szukając jednak pocieszenia, zwierzają się ze swych miłosnych przeżyć. Po 11 latach znajomości przyznają się wreszcie do łączącego ich uczucia. Jedna ze scen filmu, która rozbawiła publiczność i została odnotowana przez wielu recenzentów, rozgrywa się w restauracji, gdzie Harry i Sally umawiają się na lunch. Przyjaciele rozmawiają o sprawach damsko - męskich. Sally usilnie przekonuje swego towarzysza, że kobiety są obłudne i potrafią udawać. Przy sąsiednim stoliku siedzi starsza pani, obserwująca parę, a potem zwraca się z prośbą do kelnera. Tę epizodyczną rolę Rob Reiner powierzył swojej matce. 22:45 PORTRETY - RAGHU RAI, PORTRET NIEPOZOWANY (RAGHU RAI) Film dokumentalny, 54 min, Norwegia/Indie, 2017 Reżyseria: Avani Rai Zdjęcia: Avani Rai Filmowy portret znanego indyjskiego fotografa i fotoreportera Raghu Raia, protegowanego Henri Cartier - Bressona, który zaprosił go do słynnej kooperatywy fotografów Magnum Photos. Reżyserka nie nakręciła filmu o słynnym ojcu, lecz stworzyła studium jego arcyciekawej osobowości. Chciała go lepiej poznać, obserwując, jak zachowuje się i pracuje podczas jednej z jego wielu fotograficznych wypraw. W filmie oboje podróżują do Kaszmiru, gdzie jest bardzo niespokojnie, panuje polityczna zawierucha, a przemoc jest niemal wszechobecna. Dokumentują otoczenie i siebie nawzajem, a w przerwach zastanawiają się nad swoim życiem, polityką i rzemiosłem, które wykonują, co jest bogato ilustrowane materiałem z prywatnego archiwum Raghu Raia. Ojciec reżyserki zaczął robić zdjęcia w latach 60. i 70. XX wieku i opublikował do tej pory ponad 50 książek. Najbardziej znany jest z cyklu zdjęć przedstawiających skutki tragedii gazu toksycznego Bhopal w 1984 roku, a także Matkę Teresę z Kalkuty i Indirę Ghandi. Reżyserka filmuje ojca, gdy ten pracuje oraz także gdy instruuje ją w kwestii punktów widzenia i kadrowania. W tym procesie wzajemnego przenikania się dwóch osobowości film staje się nie tylko portretem niezwykle utalentowanego i wrażliwego fotografa, lecz również relacji ojciec - córka, w której Raghu Rai jest zarówno tatą jak i mentorem, a kamera okazuje się źródłem emocjonalnego spokoju i tarcia. 00:15 ARMINIO (ARMINIO) Film muzyczny, opera, 167 min, Niemcy, 2016 Reżyseria: Max Emanuel Cencic Wykonawcy: Max Emanuel Cencic, Lauren Snouffer, Gaia Petrone, Juan Sancho, George Petrou Opera Georga Friedricha Haendla. W roku 1737 wystawiono ją zaledwie sześć razy w ciągu miesiąca, a później zapomniano o niej na prawie 200 lat. W 2016 roku w Karslruhe dzieło Haendla doczekało się kolejnego wystawienia. "Arminio" wyreżyserowany przez Maxa Emanuela Cencica to dzieło znakomite w każdym aspekcie. Cencic występujący jednocześnie w sztuce udowodnił, że jest nie tylko świetnym kontratenorem. Obie role, które udało mu się zgrabnie połączyć, świadczą o tym, że jest u szczytu swojej kariery. 03:05 KINO NOCNE - ZABIĆ SEKALA (JE TREBA ZABIT SEKALA) Dramat, 109 min, Polska/Francja/Czechy/Słowacja 1998 Reżyseria: Vladimir Michalek Scenariusz: Jiri Krizan Zdjęcia: Martin Strba Muzyka: Michał Lorenc Aktorzy: Bogusław Linda, Olaf Lubaszenko, Agnieszka Sitek, Jiri Bartoska, Vlasta Chramostova, Josef Somr, Ludovit Cittel, Milan Riehs, Anton Sulik, Jiri Holy, Martin Sitta i inni Środkowoeuropejskim "W samo południe" nazwała film Vladimira Michalka dziennikarka liczącego się branżowego magazynu "Variety". Rzeczywiście, kilka podobieństw narzuca się nieodparcie. Akcja "Zabić Sekala" toczy się w odludnej osadzie, niemiłosiernie prażonej przez letnie słońce. Osią fabuły są swego rodzaju przygotowania do finałowego pojedynku na śmierć i życie dwu antagonistów - samotników. Nie trzeba dodawać, że od wyniku starcia zależą dalsze losy wsi. Czarny charakter, tytułowy Sekal, zwany przez współziomków "bękartem", jest nieślubnym synem jednego z miejscowych gospodarzy. Przez wiele lat pogardzany, wreszcie znalazł sposób, by pomścić swoje upokorzenie. Trwa II wojna światowa. W pobliżu stacjonują Niemcy. Nie pojawiają się wprawdzie na ekranie ani razu, lecz ich złowrogą "obecność" daje się wyczuć w atmosferze panującej w Lakoticach, w strachu wypisanym w oczach chłopów. Przyczyną owego lęku jest nie tylko bliskość okupanta, lecz przede wszystkim Sekal, który wysługuje się hitlerowcom, denuncjując niepokornych gospodarzy. Ofiary donosów lądują w obozie koncentracyjnym, Sekal zaś przejmuje ich majątki. W miarę bogacenia się jego apetyt rośnie. Rośnie też, co zrozumiałe, przerażenie gospodarzy, w większości dość zamożnych. Szybko dochodzą do wniosku, że jedynym sposobem odzyskania względnego bezpieczeństwa jest zabicie "bękarta". Kto jednak ma tego dokonać? Wybór pada na Jurę Barana, kowala przybyłego niedawno do wioski. Jura to były partyzant, poszukiwany przez gestapo, a w dodatku protestant, co w katolickiej wsi nie jest mile widziane. Podobnie jak Sekal, ma opinię "obcego", kogoś gorszego. Niech więc jeden "wyrzutek" zabije drugiego, a chłopi piłatowym gestem umyją ręce. Do takich wniosków dochodzi potajemnie gromada. Pojawia się wszakże poważny problem. Jura nie pali się do zbrodni. Wtedy gospodarze składają mu propozycję nie do odrzucenia. Albo zabijesz Sekala, albo wydamy gestapowcom ciebie i twoją rodzinę. Urokliwe plenery do filmu ekipa Michalka znalazła w okolicach wioski Varvazov, położonej niedaleko zamku Orlik na południu Moraw. Tereny te uchodzą za jedne z najpiękniejszych w Czechach. Kolorystyka "Zabić Sekala" ogniskuje się wokół kilku kluczowych dla filmu barw - złota (zboże na zalanych słońcem polach), srebra (to samo zboże w świetle księżyca), czerni (garnitury, spódnice, noc), bieli (ściany budynków i zagród, koszule, oświetlone słońcem ścieżki) i czerwieni (zachód i wschód słońca, krew). Bardzo mocną stroną filmu "Zabić Sekala" jest aktorstwo, zarówno wykonawców polskich, jak i czeskich. Nagroda Jury Ekumenicznego dla filmu i nagroda aktorska dla Olafa Lubaszenki na MFF w Karlovych Varach (1998), Syrenka Warszawska dla najlepszego filmu zagranicznego w polskich kinach (1998), Orzeł (1999) i nagroda za scenariusz na FPFF w Gdyni (1998) dla Jiriego Krizana, Orzeł (1999) dla Olafa Lubaszenki w kategorii: najlepsza rola męska, Czeski Lew (1999) dla Michała Lorenca (muzyka), Agnieszki Sitek (drugoplanowa rola kobieca) i Olafa Lubaszenki (pierwszoplanowa rola męska).