TVP Kultura Środa, 15.09.2021 08:30 DO DZIEŁA Magazyn, 15 min, Polska, 2021 Reżyseria: Jarosław Rybicki Scenariusz: Justyna Melonowska Wykonawcy: Justyna Melonowska (prowadząca) Program "Do dzieła" ma na celu ukazanie tradycji cywilizacyjnej Zachodu jako miejsca żywego, wartego zgłębiania, a jednocześnie zdolnego poprzez dorobek literacki, filozoficzny i teologiczny minionych pokoleń rzucić światło na problemy nurtujące człowieka współczesnego. Program w swoim założeniu pragnie pomóc widzom w rozpoznawaniu wartości dzieł kultury dawnej, ale i tego, co się dziś za kulturę podaje. Program ma mieć charakter nie tyle polemiczny, ile dążący do wydania możliwie stanowczego, ale uargumentowanego sądu. Widz winien mieć jasność, dla jakiej przyczyny książka została wybrana i oceniona tak bądź inaczej. "Do dzieła" to krótkie rozmowy wokół tematu wiodącego, opartego na literaturze różnego gatunku. Za każdym razem omawiany problem ma być zarazem ogólny i doniosły, jak i uchwytujący ważny element ludzkiego doświadczenia indywidualnego lub wspólnotowego. Rozmowy o literaturze z ekspertami mają zachęcić widza do czytelnictwa, zaprosić w szeroki świat literatury - to stanowi główne założenie audycji. 09:00 PORA UMIERAĆ Film obyczajowy, 104 min, Polska 2007 Scenariusz i reżyseria: Dorota Kędzierzawska Zdjęcia: Artur Reinhart Muzyka: Włodzimierz Pawlik Aktorzy: Danuta Szaflarska, Krzysztof Globisz, Patrycja Szewczyk, Kamil Bitau, Robert Tomaszewski, Małgorzata Rożniatowska, Witold Kaczanowski, Weronika Karwowska, Kai Schoenhals i inni Tak jak dla 88 - letniej Krystyny Feldman rolą życia okazała się zagrana w wieku 88 lat postać Nikifora, tak starsza od niej o rok Danuta Szaflarska (rocznik 1915) dała brawurowy popis swoich umiejętności aktorskich w filmie "Pora umierać", gdzie wystąpiła już jako dama 92 - letnia, ale wspaniałej formy mógłby jej pozazdrościć niejeden 60 - latek. Jej występ doceniło jury FPFF w Gdyni w 2007 r. , gdzie aktorka zdobyła nagrodę za główną rolę kobiecą (za rolę Anieli otrzymała również Orła - Polską Nagrodę Filmową). Ponadto dziełu Doroty Kędzierzawskiej przyznano też nagrodę za dźwięk, nagrodę dziennikarzy i Złotego Klakiera dla najdłużej oklaskiwanego filmu. Obraz ten doceniono również na festiwalach w Trieście, San Francisco, Leeds i Malmoe oraz na krajowych festiwalach i przeglądach. "Pora umierać" to utrzymana w nostalgicznej, poetyckiej tonacji (jak zresztą wszystkie filmy Doroty Kędzierzawskiej) opowieść o starości, przemijaniu i samotności, o pragnieniu bycia potrzebnym aż do końca, o wierności zasadom i wartościom, które nie powinny ustępować przed naporem nowego tylko dlatego, że to nowe jest silniejsze, bardziej przebojowe, zachłanne. W filmie niewiele się dzieje, ale od wydarzeń i wartkich dialogów ważniejsze są tu nastroje, spojrzenia, gesty. Bohaterka filmu, sędziwa pani Aniela, mieszka z ukochaną suczką Filą w przedwojennej, mocno już nadgryzionej zębem czasu drewnianej willi pod Warszawą, utrzymanej w stylu falenicko - otwockim. Po latach dzielenia obszernego lokum z licznymi, dokwaterowanymi jej lokatorami, wreszcie pozbywa się ostatniego z nich. Znów może się poczuć naprawdę u siebie. Z satysfakcją i dumą właścicielki przechadza się po opustoszałych pomieszczeniach, wierzy, że teraz zacznie nowy etap w życiu. Ale syn Witek, który odwiedza ją od czasu do czasu z wnuczką, otyłą 8 - latką w okularach, nie zamierza spełniać matczynych marzeń o zamieszkaniu z nią z powrotem w rodzinnym domu. Nie ma na to również ochoty ani jego żona Marzenka, która nigdy nie była z teściową w najlepszych stosunkach, ani wnuczka, bardziej zainteresowana otrzymaniem w prezencie babcinego pierścionka niż mieszkaniem w nieciekawym dla niej miejscu. Na domiar złego, staruszkę nachodzą wysłannicy jej nowobogackiego sąsiada, który chętnie odkupiłby atrakcyjną działkę, a drewnianą ruderę po prostu rozebrał, żeby nie zasłaniała mu widoku. Dla Anieli jednak ten dom ma przede wszystkim wartość sentymentalną i nie wyobraża sobie jego sprzedaży: to przecież jej młodość, życie rodzinne, rozliczne pamiątki i wspomnienia. Każdy kąt, każdy sprzęt ma tutaj swoją historię, która jest także jej historią. Staruszka liczy więc, że syn przynajmniej wyperswaduje sąsiadowi próby wywierania na nią nacisków. Zamiast tego odkrywa jednak, że Witek potajemnie, późnym wieczorem, odwiedził wraz z żoną sąsiada, i że to właśnie on, a nie synowa, usiłuje dogadać się z "wrogiem" za plecami matki. Wzburzona nielojalnością i zdradą syna Aniela dochodzi do wniosku, że w takiej sytuacji pora umierać. Odwołuje telefonicznie dalsze wizyty syna, zakrywa kirem lustra, zatrzymuje stary zegar, wkłada czarną suknię, zapala świecę i z różańcem w rękach układa się na łóżku, by czekać na śmierć. Szybko jednak zmienia zdanie. Postanawia działać, biorąc sprawy w swoje ręce. 11:00 RODZINA KANDERÓW - ODC. 6 - DZIEŃ DO NAMYSŁU. ROK 1955 Serial obyczajowy, 57 min, Polska, 1988 Reżyseria: Zbigniew Chmielewski Scenariusz: Albin Siekierski Zdjęcia: Jan Janczewski Aktorzy: Michał Anioł, Marta Klubowicz, Marian Dziędziel, Paweł Siedlik, Emilian Kamiński, Krzysztof Bednarski, Mieczysław Górkiewicz, Ewa Kolasińska, Jacek Nodzyński, Czesław Stopka, Jaromir Przybora Lato 1955 roku. Antoni za wzorową służbę dostaje skierowanie na wczasy do Zakopanego. Podczas pobytu z mężem w górach Krysia przypadkowo spotyka Jurka - swą pierwszą miłość i ojca Władzia. Jurek, dowiedziawszy się o swym ojcostwie, żąda, by Krysia razem dzieckiem opuściła małżonka. Dochodzi do dramatycznej rozgrywki w trójkącie Antoni - Krysia - Jurek. W wyniku małżeńskiej awantury kobieta ulega wypadkowi. Na szczęście, nie jest on bardzo groźny. Mimo konfliktu z żoną Antoni postanawia walczyć o swoją rodzinę. 12:10 RODZINA KANDERÓW - ODC. 7 - WYROKU NIE BYŁO. ROK 1956 Serial obyczajowy, 60 min, 12 odc. , Polska 1988 Reżyseria: Zbigniew Chmielewski Scenariusz: Albin Siekierski Zdjęcia: Jan Janczewski Występują: Tadeusz Madeja, Krystyna Kołodziejczak - Szyszko, Anna Kaźmierczak, Marta Klubowicz, Marek Kalita, Michał Anioł, Marian Dziędziel, Jerzy Grałek, Leszek Świgoń i inni Nadchodzi rok 1956. Wypuszczony z więzienia Wojtek wraca do pracy w kopalni. Milka kończy flirt z Sekułą. Ten zaś namawia Wojtka, by ubiegał się o stanowisko dyrektora kopalni. Jednak na wiecu zorganizowanym na cześć nowego kierownictwa partii Wojtek nie atakuje Botora. Mimo to Botor i tak rezygnuje ze stanowiska dyrektora zakładu. W jego ślady idzie Sekuła, który żegna się z przewodniczeniem Radzie Zakładowej. 13:25 BARBARA FALENDER Film dokumentalny, 19 min, Polska, 2019 Reżyseria: Anna Zakrzewska Scenariusz: Anna Zakrzewska Barbara Falender należy do czołówki współczesnych polskich rzeźbiarek. Od początku kariery zajmuje pozycję osobną, niezrzeszona z żadną artystyczną formacją prowadzi własne poszukiwania formalne. Jej konsekwentną ścieżkę rozwoju można ująć w etapy, które wyznaczają fascynacje i eksperymenty z kolejnymi materiałami rzeźbiarskimi. Tworzyła w kamieniu, brązie, epoksydzie, porcelanie. W debiutanckim cyklu Poduszki erotyczne (1973 - 1974) Falender tworzy rzeźby o formach przypominających intymne wgniecenia na pościeli przywodzące na myśl miłosne zbliżenia. Poduszki powstają najpierw w epoksydzie, potem - porcelanie. Od tamtej pory ciało, jego erotyzm, substancjalność, siła i kruchość stają się podstawowymi obszarami eksploracji twórczyni. Krytycy będą stawiać jej sztukę obok Aliny Szapocznikow, podkreślając brawurę artystycznego gestu kobiet poszukujących autonomicznego wyrazu w dziedzinie zdominowanej i zarezerwowanej przez mężczyzn - sztuce erotycznej. Jak zaznacza Falender, jej propozycja została dostrzeżona i uznana przez krytykę dopiero po wystawie zagranicznej w Kopenhadze. Z perspektywy rewolucji obyczajowej, którą w Polsce dodatkowo utrudniały socjalistyczne realia, wyjątkowo śmiało przedstawia się decyzja o eksplorowaniu aktu męskiego. To prekursorstwo podkreśla współczesny badacz i interpretator dzieła Falender Paweł Leszkowicz. Burząc romantyczny mit sztuki jako cierpienia, Falender deklarowała: "Przekształcenie, fizyczny kontakt z materiałem, daje mi zmysłową radość". Sensualny wymiar badań pracy i spełnienie z nim związane to wyrazisty motyw funkcjonowania Falender w przestrzeni sztuki. Rzeźbiarka podkreśla znaczenie antyku dla swoich poszukiwań - sztuka starożytna stanowi symboliczny rezerwuwar, do którego stale się zwraca i z którego czerpie. Rzeźby takie jak Narcyz (1979) czy Kolumny (1995) nawiązujące do postaci Wenus Medycejskiej, to dowody żywego dialogu artystki z antyczną tradycją i jej umiejętności wydobywania na jaw aktualności mitów w chaotycznej rzeczywistości przełomu milenium. Zwrot w kierunku geometrii i abstrakcji następuje wraz z wykonanym z czarnego marmuru Sarkofagiem z 1993 rozwiniętym w 1995 w Fatum i w Sarkofag dla rodziców z 2011. "Zdawało mi się, że ciało jest bezbronne wobec ostateczności" - będzie tłumaczyć tę decyzję artystka. Własną osobność Falender odczuła już jako studentka w pracowni Jerzego Jarnuszkiewicza na wydziale rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych - nie wciągały jej awangardowe nurty, ale ceniła sobie lekcję zadawania pytań, jakiej udzielał słuchaczom mentor. Jak mówi, do geometrii doszła własnymi drogami. Artystka ma dziś 72 lata i jest niesamowicie aktywna. Każdy dzień zaczyna od pływania. Codziennie od 6 do 7. Potem wspomniana lekcja pianina, konwersacja z angielskiego i bieżąca praca. Jest cały czas w biegu, działaniu. Żeby to pokazać, będziemy starali się jej towarzyszyć w wyżej wymienionych działaniach. Pojedziemy też do Milanówka, tam zgromadzonych jest najwięcej rzeźb Barbary Falender, tam też najczęściej pracuje. 13:50 KTÓRĘDY PO SZTUKĘ - JAN STEEN Magazyn, 8 min, Polska, 2018 Reżyseria: Anna Zakrzewska Scenariusz: Tomasz Filiks Wykonawcy: Grażyna Bastek Jan Steen, słynny holenderski malarz obrazów rodzajowych o zabarwieniu satyrycznym i moralizatorskim, stworzył w tym kameralnym dziele wykwintną kompozycję z niejednoznacznym przesłaniem treściowym. Widz wprowadzony jest do wnętrza mieszczańskiego domu, by uczestniczyć w scenie, która na pozór ukazuje wizytę obnośnego handlarza oferującego kupno drobiazgów z otwartej na stole skrzynki. Kluczem do interpretacji sceny jest tu jednak napis na zawieszonym u sklepienia świeczniku: Dat ghy sockt, sock ick me (To, czego on szuka, szukam również i ja). Jest to cytat z poematu amsterdamskiego poety Gerbranda Adriaensza Bredera (1584 - 1618) "Boertigh Liedtboek", w którym słowa te wypowiada młoda dziewczyna, wybierając zamiast starego, choć bogatego zalotnika, młodego chłopca. 14:00 TAMTE LATA, TAMTE DNI - KRZYSZTOF ZANUSSI Dysk./wywiad/debata, 25 min, Polska, 2020 Reżyseria: Joanna Makowska Wykonawcy: Marta Perchuć-Burzyńska (prowadząca) Marta Perchuć - Burzyńska rozmawia z wybitnymi artystami o dzieciństwie, domu rodzinnym i najważniejszych doświadczeniach, które w istotny sposób wpłynęły na ich życie i drogę twórczą. Rozmowy realizowane są w miejscach, które dla bohaterów programu mają największe znaczenie sentymentalne. Miejscem spotkania z Krzysztofem Zanussim jest jego dom w podwarszawskich Laskach. Reżyser pokazuje też wiele pamiątek rodzinnych - fotografii oraz zapisów filmowych. 16:20 MUR Dramat, 81 min, Polska, 2013 Reżyseria: Dariusz Glazer Scenariusz: Dariusz Glazer Zdjęcia: Wojciech Staroń Aktorzy: Tomasz Schuchardt - Turek, Ewa Telega, Piotr Machalica, Ewa Kolasińska, Rafał Maćkowiak, Magdalena Kuta, Bogdan Bialik, Anna Jarosik-Trawińska, Aleksandra Konieczna, Marta Nieradkiewicz, Krzysztof Olszewski, Ewa Kasprzyk, Henryk Kozłowski, Marta Honzatka, Dariusz Toczek Pełnometrażowy debiut fabularny Dariusza Glazera (rocznik 1974), absolwenta katowickiej szkoły filmowej. Reżyser pokazuje Polskę podzieloną na biedną i bogatą, na tych, którzy osiągnęli finansowy sukces i tych, którzy żyją na granicy ubóstwa. Miejscem akcji filmu jest duże miasto, na styku dwóch całkowicie różnych światów: zamkniętego osiedla apartamentowców i obskurnych bloków pamiętających czasy głębokiej komuny. Klamrą spinającą te dwa odległe światy jest postać głównego bohatera, pochodzącego z gorszej części miasta. Mariusz mieszka w ciasnym lokum w starej kamienicy z cierpiącą na depresję matką, która po śmierci męża wycofała się z życia i od dwóch lat praktycznie nie wychodzi z domu. Rodzina utrzymuje się z renty po ojcu. Mariusz powinien kończyć technikum, ale nie chodzi do szkoły. Zarabia na swoje potrzeby wykańczaniem mieszkań na nowych osiedlach, handluje też narkotykami. Nie utożsamia się z matką i swoim środowiskiem, jego ciągnie do "lepszego" świata i konsekwentnie dąży do celu. W końcu podejmuje ten pierwszy krok. Opuszcza matkę i przekracza tytułowy mur, wynajmując mieszkanie na nowym osiedlu. Sam siebie oszukuje, wierząc, że już samo zamieszkanie w apartamentowcu z lśniącą klatką schodową i nowoczesną windą od razu postawi go wyżej w społecznej hierarchii. Początkowo udaje mu się stać się kimś innym, przynajmniej pozornie należy do elity z apartamentowca. Ma nawet dziewczynę stąd, córkę architekta, który projektował to osiedle. Agata zajmuje luksusowe mieszkanie z kilkuletnim synkiem, którego wychowuje samotnie. Romans nie trwa jednak długo. Mariusz szybko przekonuje się, że nie tak łatwo uciec od dotychczasowego życia i stać innym człowiekiem. Nie da się pogodzić tych dwóch różnych światów. Decyduje się wrócić do dawnego życia, zwłaszcza że jego matka nagle trafia po udarze do szpitala. Znalazła ją po dwóch dniach sąsiadka. Po powrocie do domu matka wymaga stałej opieki, jest przykuta do łóżka. Mariusz uświadamia sobie, że najpierw musi poukładać wszystkie swoje sprawy. Przyjdzie mu wybierać między uczuciem do bogatej dziewczyny a schorowaną matką. 17:55 PUTOSZE Z ŻYWCA Film dokumentalny, 26 min, Polska, 2020 Reżyseria: Grzegorz Jankowski Scenariusz: Grzegorz Jankowski Zdjęcia: Kamil Hasiuk Muzyka: Joanna Badełek Putosz to mieszkaniec Żywca z dziada pradziada, kochający swój region i z dumą kultywujący tradycję noszenia mieszczańskiego stroju żywieckiego. Putosze słyną z pracowitości, uczciwości, pobożności i szacunku. W filmie przyglądamy się temu wyjątkowemu środowisku podczas przygotowań Stowarzyszenia Asysta Żywiecka do tradycyjnego wykonania poloneza. 20:00 NA WSCHÓD OD HOLLYWOOD - JULIETA (JULIETA) Dramat, 94 min, Hiszpania 2016 Scenariusz i reżyseria: Pedro Almodovar Zdjęcia: Jean - Claude Larrieu Muzyka: Alberto Iglesias Aktorzy: Emma Suarez, Adriana Ugarte, Daniel Grao, Inma Cuesta, Dario Grandinetti, Michelle Jenner, Pilar Casto Znakomity film hiszpańskiego reżysera Pedro Almodovara, który w swojej twórczości nigdy nie unika trudnych życiowych tematów, a jego bohaterkami są niemal zawsze kobiety: piękne, silne i zarazem bardzo wrażliwe. Nie inaczej jest w dramacie "Julieta", opowieści o burzliwym życiu tytułowej bohaterki, która wielokrotnie zmieniała adres zamieszkania, a każde z tych miejsc jest związane z pewnymi wydarzeniami, które mocno zaważyły na dalszym jej życiu. Widz poznaje Julietę, gdy mieszka w swoim drugim domu w Madrycie, jest już w wieku średnim, ma za sobą spory bagaż przeżyć i doświadczeń. Właśnie pakuje swoje książki, zamierzając na dobre wynieść się z Hiszpanii i wraz z partnerem Lorenzo wyjechać do Portugalii. Wydaje się, że jest bardzo szczęśliwa, nareszcie zaznała spokoju i ukojenia. Kiedy jednak przed podróżą idzie na zakupy, natyka się przypadkowo na Beę, najlepszą przyjaciółkę swojej zaginionej córki. Antia przepadła w tajemniczych okolicznościach przed 12 laty i ślad po niej zaginął. Bea wyjawia matce, że jej córka mieszka w Szwajcarii, wyszła za mąż i ma troje dzieci. Na tę wieść Julieta natychmiast odwołuje wyjazd do Portugalii i postanawia zamieszkać w swym poprzednim domu w Madrycie, mając nadzieję, że pewnego dnia Antia spróbuje nawiązać z nią kontakt i wyśle do niej list pod ten adres. W starym domu Julieta rozpamiętuje dawne dzieje i zabiera się do spisywania wspomnień. Zaczyna od czasu, gdy była bardzo młoda i poznała Xoana, w którym się zakochała bez pamięci. Przeżyła z nim wiele szczęśliwych dni, owocem ich miłości była właśnie Antia. Dzieliła swój czas między pracę, rodzinę i wychowanie córki. Potem zdarzył się tragiczny wypadek, który wywrócił ich życie do góry nogami. Załamaną, pogrążoną w depresji Julietę wspierały wtedy Antia i jej przyjaciółka Bea. Ale pewnego dnia, tuż po wakacjach, przedpadła bez śladu Antia. Do tej pory Julieta nie ma z nią żadnego kontaktu, nie wie, co się z nią dzieje. Teraz wierzy jednak głęboko, że w końcu odzyska córkę. 23:25 JAZZ - STACEY KENT PLAYS BALOISE SESSION (STACEY KENT PLAYS BALOISE SESSION) Koncert, 80 min, Szwajcaria, 2016 Reżyseria: Roli Bärlocher Wykonawcy: Stacey Kent, Jim Tomlinson, Graham Harvey, Jeremy Brown, Josh Morrison Koncert amerykańskiej wokalistki jazzowej Stacey Kent z Baloise Sessions w 2016 roku. Artystka podczas koncertu wystąpiła w towarzystwie następujących muzyków: Jim Tomlinson (saksofon), Graham Harvey (piano), Jeremy Brown (bass), Josh Morrison (perkusja). 01:30 LEKKIE OBYCZAJE - MAGICZNE NOCE (MAGICAL NIGHTS / NOTTI MAGICHE) Film komediowy, 120 min, Włochy, 2018 Reżyseria: Paolo Virzi Scenariusz: Paolo Virzi, Francesca Archibugi, Francesco Piccolo Aktorzy: Mauro Lamantia, Giovanni Toscano, Irene Vetere Rzym, lato 1990 roku. Trwają Mistrzostwa Świata w piłce nożnej. Maradona eliminuje Włochów z finału, a carabinieri wyławiają z Tybru ciało uznanego producenta filmowego. Jego młoda kochanka wskazuje winnych - trzech początkujących scenarzystów. Antonino, Luciano i Eugenia trafiają na posterunek, gdzie spędzają intensywną noc. Na nowo przeżywają ostatnie burzliwe i emocjonujące 30 dni, które wywróciły ich życie do góry nogami. 03:50 KINO NOCNE - BILLBOARD Dramat sensacyjny, 95 min, Polska 1998 Reżyseria: Łukasz Zadrzyński Scenariusz: Janusz Głowacki, Łukasz Zadrzyński Zdjęcia: Łukasz Kośmicki Aktorzy: Rafał Maćkowiak, Andrzej Seweryn, Bogusław Linda, Piotr Fronczewski, Paweł Kukiz, Justyna Steczkowska, Mikołaj Grabowski, Piotr Gąsowski, Jarosław Kostrzewa, Jacek Korniluk, Henryk Redosz, Elżbieta Jarosik i inni Debiut kinowy uznanego i wielokrotnie nagradzanego twórcy reklam (laury m.in. na festiwalach Crackfilm i Kreatura). "Billboardowi" już na długo przed premierą towarzyszyło ogromne zainteresowanie. Trudno się dziwić, skoro współscenarzystą filmu okazał się czołowy polski dramaturg, a w głównych rolach zgodzili się wystąpić nie tylko rodzimi gwiazdorzy (Seweryn, Linda, Fronczewski), lecz także popularni wykonawcy muzyki młodzieżowej (Kukiz, Steczkowska). Rzadko który początkujący reżyser ma takie szczęście. W licznych wywiadach w czasie realizacji "Billboardu" Łukasz Zadrzyński zapowiadał film "lekko skandalizujący", wręcz "trochę anarchistyczny". Zdradził też, że fabuła będzie dotyczyła świata reklamy - jego wpływu na postępowanie i mentalność współczesnego człowieka. Kiedy "Billboard" pojawił się na ekranach, wywołał lekki szok. Okazało się, że Zadrzyński zastosował w długometrażowej fabule stylistykę rodem z MTV. Wartka akcja; częste operowanie skrótem; niewyszukany humor; szorstkie, wulgarne dialogi, ostra muzyka; agresywna praca kamery nie wszystkim się spodobały. Część krytyki szybko przypięła filmowi łatkę postmodernizmu, inni sugerowali powinowactwa z dokonaniami m.in. Francisa Forda Coppoli ("Rozmowa"), Alana Pakuli ("Klute"), Davida Lyncha czy brytyjskich reżyserów, którzy do kina przyszli z reklamy (Alan Parker, Adrian Lyne, Russell Mulcahy). Akcja "Billboardu" toczy się współcześnie. Kuba, trzydziestolatek zatrudniony w agencji reklamowej, otrzymuje od dyrektora polecenie odnalezienia rosyjskiej modelki o imieniu Masza. Dziewczyna niedawno stała się ozdobą popularnego billboardu, a potem niespodziewanie zniknęła. Zadanie trzeba wykonać "na wczoraj", w grę wchodzą bowiem duże pieniądze. Kuba raźno bierze się do dzieła, lecz napotyka więcej trudności niż się spodziewał. Poznaje Tanię, przyjaciółkę Maszy, marzącą o występie w reklamie. Wkrótce zostaje razem z nią omyłkowo aresztowany. Od policjantów dowiaduje się, że w mieście grasuje morderca młodych Rosjanek. Kuba, choć wyraźnie zauroczony Tanią, stara się nie zapominać o obowiązkach służbowych. Podstępem wyciąga od dziewczyny nowy adres Maszy, okazuje się on jednak fałszywy, co wzbudza wściekłość dyrektora agencji. Posada Kuby wisi na włosku. Zdesperowany chłopak zdwaja wysiłki, przez co wpada w potworne tarapaty. Staje się świadkiem morderstwa.