TVP Kultura                         Wtorek, 31.10.2023


Zmiany z dnia 25.10.2023
w stosunku do raportu z dnia 18.10.2023

(dodano pozycję programową)
20:00 TEATR TELEWIZJI - MOJA CÓRECZKA

Teatr,  79 min, TVP 2000 
Autor: Tadeusz Różewicz
Reżyseria i adaptacja: Andrzej Barański
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Występują: Jerzy Trela (Henryk), Agata Buzek (Mireczka), Zbigniew 
Zapasiewicz (Brudas), Edyta Jungowska (Mariola), Piotr Fronczewski (Żorż),
Rafał Królikowski (Harry), Katarzyna Łaniewska (Anna), Ewa Florczak (Ciocia) i inni
	
	Inscenizacja jednego z najlepszych utworów prozatorskich Tadeusza
Różewicza. Opowiadanie "Moja córeczka", pisane w 1964 r., pierwotnie 
było nowelą filmową. W tym czasie poeta intensywnie współpracował z filmem,
w szczególności ze Stanisławem Różewiczem, który wyreżyserował kilka 
filmów na podstawie opowiadań i scenariuszy swego brata, m.in. "Świadectwo
urodzenia". "Głos z tamtego świata", "Piekło i niebo", "Opadły liście z drzew".
Nowela filmowa, w zmienionym kształcie, stała się opowieścią o losach dwojga 
najbliższych sobie ludzi, o bezradności i rozpaczy, o klęsce miłości rodzicielskiej.
	Andrzej Barański przeniósł akcję utworu z lat sześćdziesiątych do
dzisiejszej Polski. Zrealizowany filmową metodą spektakl opowiada wzruszającą 
i dramatyczną historię ślepej miłości ojca do córki, która z małego miasteczka 
wyruszyła na studia do Warszawy i nigdy już z niej nie wróciła.
	Zaalarmowany telefonem o chorobie swojej Mireczki ojciec wybiera 
się do stolicy, aby ją odwiedzić. W najczarniejszych snach nie jest w stanie 
przewidzieć tego, co dzieje się z jego ukochanym dzieckiem. Gorąca miłość
do córki nie pozwala mu zrozumieć jej wyborów i świata, w jakim zdecydowała
się żyć. Henryk pragnie swoją małą Mireczkę uchronić przed wszelkim brudem
życia. Po śmierci żony wychowywał dziecko samotnie, z pomocą siostry. 
	Pamięć przywodzi sceny z ostatnich tygodni przed maturą Mireczki. 
Dziewczyna obłożona książkami, skupiona i poważna, ale zarazem bardzo
dziecinna i skłonna do śmiechu z byle powodu, nie ma czasu dla ojca, który
od lat przygotowywał się do rozmowy z dorastającą panną. To miała być
najważniejsza rozmowa między ojcem a córką o tym, co najważniejsze, z czym 
dziecko pójdzie w życie. 
	Pierwsze święta bez Mireczki. Koleżanka w zastępstwie składa 
telefoniczne życzenia, zapewnia, że dziewczynie nic nie jest, zwykła angina. 
Ojciec i ciotka są sami przy wigilijnym stole, potem Anna pakuje wszystkie 
potrawy dla dziecka, które biedne leży w pustym akademiku. Portierka 
w recepcji informuje Henryka, że córka się wyprowadziła, ale zostawiła adres. 
Wszystko będzie dobrze, pociesza ojca obca kobieta. Jednak Mireczka,
teraz zwana Mirabelką, już tam nie mieszka, Harry, jej były chłopak, udziela 
mętnych i skąpych informacji o dziewczynie. Mirabelka jest teraz z Żorżem, 
więcej o niej może wiedzieć Mariolka. Henryk podąża pod wskazany adres. 
Wystrój wnętrza, rekwizyty i sposób bycia lokatorek nie pozostawiają
wątpliwości co do charakteru lokalu, ale zafrasowany ojciec nie przyjmuje
tego do wiadomości. 
	Wędrując do mieszkania Żorża, zszokowany ojciec odgraża się 
w myślach - weźmie małą za rękę, wyprowadzi z tej spelunki, wsadzi do pociągu.
Z podtatusiałym sutenerem też rozmawia ostro - koniec z żartami, pójdzie
na policję, gdzie córeczka, jazda, gadać! Żorż nie wie, gdzie w tej chwili jest
dziewczyna, która uważa się za jego narzeczoną. Owszem, zajął się Mirabelką,
gdy rzuciła studia i wpadła w tarapaty. Wspomógł moralnie i materialnie, 
dał na ubranie, jedzenie i skrobankę, włożył w nią jakieś trzy tysiące zet eł, 
ale gotów jest zgodzić się, by odeszła, tylko że ona odejść nie chce. 
Gdy Harry wreszcie przyprowadza dziewczynę do mieszkania Żorża, 
wstrząśnięty jej widokiem ojciec jest w stanie wyszeptać tylko: Boże,
zmiłuj się nade mną.