TVP Dokument Czwartek, 05.10.2023 Zmiany z dnia 14.09.2023 w stosunku do raportu z dnia 04.09.2023 (usunięto pozycję programową) 10:55 W 24 GODZINY - ODC. 14 BANGKOK W 24 GODZINY (dodano pozycję programową) 11:05 W 24 GODZINY - ODC. 14 BANGKOK W 24 GODZINY (IN 24 HOURS 14. BANGKOK) Cykl dokumentalny, 22 min, Wielka Brytania/USA, 2015 Reżyseria: James Williams Seria podróżnicza, w której odwiedzimy najbardziej atrakcyjne miasta świata. Każde z nich w 24 godziny. Czyli będzie to wizyta w przysłowiowej pigułce. Szybko i treściwie. Najciekawsze miejsca, zabytki, widoki i ludzie, gościnni i otwarci na turystów. Bo zapracowani podróżnicy mają mało czasu. Chcą też odwiedzić miejsca tzw. "must see". Od rana do późnych godzin wieczornych gospodarz programu, dziennikarz CNN James Williams przedstawia widzom najbardziej wyjątkowe i ekskluzywne miejsca: Nowego Jorku, Hongkongu, Barcelony, Montrealu, Bangkoku, Cape Town, Auckland, Miami, Buenos Aires, Mediolanu, Los Angeles, Londynu, Szanghaju, Atlanty i Sydney. Jeśli masz gdzieś tylko 24 godziny, podpowiemy Ci, jak je spędzić! Odcinek 14 to 24 godziny w Bangkoku. Miasto legenda, które nie ma sobie równych na świecie. Historia i nowoczesność, egzotyka ulicy i szalone życie nocne, pełne aromatów rynki i luksusowe hotele, uliczni sprzedawcy owoców, modernistyczne centra handlowe oraz idylliczne świątynie, w których mnisi poszukują kontaktu z zaświatami. Miasto niebywałych kontrastów. Widzowie będą mogli zobaczyć Wiecznego Buddę i Królewski Pałac, odwiedzić targ pełen świeżych, pachnących owoców. Wieczorem natomiast obejrzeć kurs gotowania, na którym ujawnione zostaną tajniki kuchni Tajów. (usunięto pozycję programową) 11:25 CIUCHCIA (zmodyfikowano opis: Omówienie) 11:35 RĘKA FRYZJERA Film dokumentalny, 49 min, Polska, 2009 Reżyseria: Tadeusz Król Scenariusz: Tadeusz Król Zdjęcia: Jan Paweł Pełech Muzyka: Paweł Lucewicz Po śmierci Antoine’a Le Figaro napisał: "Był największym. Na równi z Coco Chanel. Stworzył kobietę współczesną". W Paryżu nazywano go Dalim fryzjerstwa. Był prawdziwym geniuszem w swoim fachu, uwielbianym, podziwianym i rozchwytywanym przez kobiety. Prosty chłopak z Polski oczarował i podbił świat. Zbił niewyobrażalny majątek, czesząc wielkie aktorki, gwiazdy muzyki, koronowane głowy. Wśród niezliczonych klientek słynnego Antoine’a były Sarah Bernhardt, Eleonora Duse, Simone Signoret, Marlena Dietrich, Pola Negri, Joan Crawford, Bette Davis, Greta Garbo, Josephine Baker, Edith Piaf, Brigitte Bardot, a także żona amerykańskiego prezydenta, Eleonor Roosevelt. Był ekscentrykiem i wielkim wizjonerem, człowiekiem wybitnie utalentowanym, który prócz fryzjerstwa miał liczne inne pasje: kręcił filmy, wykazywał duże zdolności aktorskie, wydawał gazety, projektował stroje, torebki i damskie nakrycia głowy, miał swoje perfumy, otworzył linię kosmetyków, wyprodukował pierwszy lakier do włosów, stworzył serię kwadratowych naczyń stołowych w kryształowym szkle. Recytował poezję po angielsku, interesował się sztuką, sam też z powodzeniem zajął się rzeźbą. Jeden z najsłynniejszych mistrzów fryzjerstwa naprawdę nazywał się Antoni Cierplikowski i urodził się w Sieradzu w 1884 r. w prostej rodzinie rzemieślniczej. Jego matka była krawcową, ojciec szewcem. On sam ukończył zaledwietrzy klasy szkoły podstawowej. Jako nastolatek pomagał w salonie fryzjerskim wuja, który mocno nadużywał alkoholu. Właściciel był pod dobrą datą, kiedy akurat trafiła się wytworna klientka. Chłopak do pomocy godnie zastąpił niedysponowanego mistrza. Usłyszał słowa zachwytu, że z taką ręką powinien pracować w Paryżu. Kilkunastoletniemu Antoniemu Cierplikowskiemu udało się nie bez trudu dotrzeć do miasta nad Sekwaną, gdzie znalazł zajęcie w pracowni perukarskiej, która mieściła się w piwnicy pod salonem fryzjerskim. I znowu przypadek zaważył na dalszym losie utalentowanego chłopaka z Polski. 25 listopada, w dniu Świętej Katarzyny, kiedy wszystkie panny muszą mieć wspaniałe fryzury, zakład przeżywał prawdziwe oblężenie. Mistrz nie dawał rady i wezwał na pomoc ucznia, który zachwycił klientki umiejętnościami i pomysłami. Od tej pory niemal cały Paryż chciał się czesać u Antoine’a, który wyczarowywał prawdziwe dzieła sztuki, ale i twarzowe proste fryzury. To on razem z Coco Chanel stworzył współczesną kobietę chłopczycę. Szybko piął się na szczyt, bywał na salonach, dyktował kierunki w modzie. Pierwszy salon fryzjerski Antoine’a przy rue Cambon stał się najmodniejszym miejscem w Paryżu, a jego sława sięgnęła za ocean, gdzie również powstawały eleganckie zakłady. Antoine bogacił się i stawał coraz bardziej ekscentryczny. Miał szklany dom z widokiem na wieżę Eiffla, sypiał w szklanej trumnie, nosił buty na obcasach z kryształu, ubierał się w przedziwne stroje w błękicie i różu. Z niebieskimi włosami i z ufarbowanym na niebiesko chartem przechadzał się po Lasku Bulońskim. Błękit Antoine’a szybko stał się najmodniejszym kolorem świata. W 1965 roku przybył do Polski na uroczyste otwarcie odbudowanego gmachu Teatru Wielkiego i Muzeum im. Xawerego Dunikowskiego. Zorganizował wówczas konkurs dla młodych utalentowanych uczniów fryzjerstwa, a zwycięzca w nagrodę miał wyjechać do Francji. I w ten sposób 12 lutego 1967 r. w Paryżu znalazł się nasz inny znany rodak, mistrz fryzjerstwa Janusz Szymański. To właśnie on i inni uczniowie Antoine’a, tacy jak: Jacek Tatamir, Ryszard Droździak, Zdzisław Gasperowicz wspominają swego guru, opowiadają ciekawostki z jego barwnego życia. O niezapomnianym mistrzu mówią także: historyk Jan Pietrzak i dziennikarz Krzysztof Lisiecki. Antoine nie sprostał nowym wyzwaniom w szybko rozwijającym się świecie. Zniszczyła go konkurencja. Okradany i oszukiwany nawet przez osoby z najbliższego otoczenia, na starość stał się biedakiem. W latach 70. wrócił do Polski. Miał różne wizje, ale z braku pieniędzy nie mógł ich realizować. Zmarł w lipcu 1976 r. Chciał być pochowany w Paryżu, ale podobno oczekiwany samolot nie przyleciał po ciało zmarłego. Zabrakło funduszy. Ostatecznie Antoine spoczął na cmentarzu w Sieradzu, niedaleko grobu rodziców. Mogiły strzeże replika rzeźby Xawerego Dunikowskiego "Dusza oddzielająca się od ciała". Inspiracją dokumentu Tadeusza Króla stała się wystawa "Fryzjer w trumnie" w Muzeum Rzeźby im. Xawerego Dunikowskiego w warszawskiej Królikarni w 2006 r. Film bogato ilustrowany zdjęciami i archiwalnymi materiałami filmowymi. (zmodyfikowano opis: Omówienie) 12:30 - LOKALSI Serial dokumentalny, 25 min, Polska, 2023 Reżyseria: Wojciech Klimala Serial dokumentalny "Lokalsi" podejmuje temat społeczności lokalnych. Pokazuje ludzi, którzy potrafią dla swoich "małych ojczyzn" działać, poświęcać się i oddolnie je zmieniać po to, by wszystkim żyło się lepiej. To osoby pochodzące z małych miasteczek i wsi, które tworzą, działają i na co dzień podejmują ryzyko, by zmienić rodzinne domy i ich okolice, a przede wszystkim uszczęśliwić sąsiadów. To często drobne inicjatywy, ale bardzo potrzebne. W serialu pokazano także problem migracji młodych ludzi do dużych miast. Jednak nie z perspektywy osób migrujących, lecz tych, które postanowiły zostać w swoich małych miejscowościach, a także tych, którzy wyjechali w świat i następnie postanowili wrócić w rodzinne strony. Bohaterami odcinków są ludzie zwykli i niezwykli zarazem, które poprzez swoją pasję, upór i wizjonerstwo wpływają na otaczającą ich prowincjonalną społeczność. Czym kierują się tytułowi "lokalsi" w kwestii swych życiowych wyborów? Dlaczego postanowili zostać lub wyjechać by wraz z zebranym doświadczeniem wrócić do domu? Jak postrzegają zjawisko migracji młodych pokoleń? Co kochają i w co wierzą? Te i wiele innych ważnych pytań autorzy stawiają bohaterom serialu, by wraz z widzem móc zrozumieć postawę obydwu stron. Cykl ma formułę "jeden odcinek, jeden bohater". Jedno miejsce na mapie Polski, o którym wiedzą nieliczni lub tylko ci, którzy są związani z regionem. Z każdą osobistą historią twórcy odkrywają niezwykłość miejsc, w których żyją bohaterowie. Ich niecodzienne pasje, tradycje, zwyczaje czy rytuały. Zaglądają pod strzechy domów artystów, przedsiębiorców, rolników czy "wolnych duchów". Dziś marzymy o dalekich podróżach: Tajlandia, Ameryka Łacińska, USA, Dubaj, a skarby i egzotyka to często kultura Wschodniej Polski, góralszczyzna, Śląsk, język kaszubski i wiele, wiele innych wspaniałych zjawisk kulturowych nieraz pomijanych przez mainstream. Warto więc odkrywać Polskę na nowo. Na nowo zobaczyć jej koloryt. Traktowany dosłownie jak i w przenośni. "Lokalsi" są pewnego rodzaju portretem humanistycznym, dalekim od epatowania problemami, szarą rzeczywistością czy patologią. Serial pokazuje z miłością to, co prowincja ma do zaoferowania najpiękniejszego, inspiruje do świadomego, lokalnego patriotyzmu. (zmodyfikowano opis: Omówienie) 20:30 ZAWSZE GOTOWI. ZAWSZE BLISKO - ODC. 9 Serial dokumentalny, 25 min, Polska, 2021 Reżyseria: Bartosz Paduch Scenariusz: Bartosz Paduch Telewizyjny cykl dokumentalny, przedstawiający losy żołnierzy i kandydatów na żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej - komponentu Wojska Polskiego. Poligony bywają ciężkie i wystawiają nawet doświadczonych Terytorialsów na poważny egzamin z bycia twardym. Dużym wsparciem dla żołnierzy bywa wtedy modlitwa i obecność księdza, z którym można porozmawiać, a który zawsze podtrzyma na duchu. Także w przygotowaniach do przysięgi - najważniejszego wydarzenia dla rekruta... To, co wyróżnia żołnierzy WOT, czyli "Terytorialsów", to specyfika ich służby, tzn. każdy żołnierz WOT służy w swojej lokalnej jednostce, a jednocześnie normalnie pracuje w swoim środowisku, swojej miejscowości, jest częścią lokalnej społeczności, częścią zakładu pracy, częścią rodziny. Towarzyszymy naszym bohaterom podczas ich służby w batalionach WOT, na ćwiczeniach na poligonie, szkoleniach, akcjach służących pomocą lokalnym społecznościom podczas sytuacji awaryjnych (powódź, pożar, działania sanitarne związane z COVID - 19), ale też podczas ich normalnego życia, działalności zawodowej (często stojących w kontraście z rolą żołnierza WOT), życia rodzinnego. (dodano pozycję programową) 21:35 ARCHITEKT WOLNOŚCI Film dokumentalny, 58 min, Polska, 2022 Reżyseria: Łukasz Różycki, Łukasz Woźniakowski Scenariusz: Łukasz Woźniakowski, Piotr Goltz Zdjęcia: Egor Efimow To nieznana historia bohatera, który przeszedł przez własną śmierć i ocalił symbol Polski. Film opowiada o architekcie Stanisławie Żarynie, który po drugiej wojnie zajmował się odbudową kolumny Zygmunta. Dzięki jego sprytowi ten symbol Warszawy i jeden z symboli Polski zachował swój przedwojenny wygląd, a nie taki jaki chcieli mu nadać komuniści. "Architekt Wolności" to pierwszy na świecie film o Stanisławie Żarynie, jednej z najważniejszych postaci dla historii Polski dwudziestego wieku. Bohater filmu to wzór człowieka dobrej roboty i patrioty praktycznego, który niczego nie deklarował, ani nie narzucał, lecz swoimi czynami wyrażał własne poglądy, przyciągając ludzi swoim humorem i życzliwością. Przedwojenny narodowiec, okupacyjny konspirator i powstaniec warszawski. Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata za ukrywanie Żydów przed Niemcami. Bohater powojennej odbudowy najważniejszych symboli Polski i jej stolicy: Starego Miasta i Kolumny Zygmunta. Zapraszamy na opowieść o niezwykłym życiu Stanisława Żaryna (1913 - 1964). (zmodyfikowano opis: Omówienie) 00:40 NOTACJE - ZDZISŁAW SKWARA. Z WARSZAWY DO JENIECKIEGO OBOZU Cykl dokumentalny, 10 min, Polska, 2007 Autor: Lucyna Smolińska Zdzisław Skwara - jeden z pokolenia "Kolumbów", artysta śpiewak. W chwili wybuchu wojny miał 19 lat i był uczniem warszawskiej szkoły im. Wawelberga i Rotwanda. Autor opisuje swą wrześniową tułaczkę, pobyt w sowieckim łagrze i niemieckim obozie, powrót, wiosną 1940 r. , do rodzinnego miasta, scenerię życia w okupacyjnej Warszawie, walkę w powstaniu warszawskim, w szeregach 101. Kompanii Saperów Zgrupowania "Gozdawy". Przed kamerami zajmująco opowiada o swej artystycznej drodze, m. in. studiach w tajnym konserwatorium, w klasie śpiewu prof. Stanisława Kazury, uczestnictwie w konspiracyjnych koncertach odbywających się w szkołach zawodowych, kawiarniach, kościołach, a także o tych organizowanych pod egidą Rady Głównej Opiekuńczej. W jenieckim stalagu, w którym znalazł się po upadku powstania, kontynuował swoje artystyczne pasje, współtworząc teatr żołnierski. Po uwolnieniu stał się jednym z organizatorów Polskiego Teatru Objazdowego w Hanowerze. Utrwalił barwne sceny z jego działalności, także tamtych, powojennych miesięcy, kiedy tysiące takich jak on niedawnych jeńców stanęło przed dylematem: pozostać na Zachodzie czy wracać do Polski? Autor wybrał drugie rozwiązanie. Powrócił do Warszawy, gdzie rozwijał z powodzeniem ukochaną działalność artystyczną i pedagogiczną. (zmodyfikowano opis: Omówienie) 02:30 EMIL KAREWICZ. PORTRET AKTORA Film dokumentalny, 39 min, Polska, 2003 Reżyseria: Stefan Mateusz Szlachtycz, Michał Kalicki Scenariusz: Michał Kalicki Wykonawcy: Emil Karewicz, Stanisław Mikulski, Andrzej Wajda, Andrzej Konic, Janusz Morgenstern, Teresa Lipowska, Grzegorz Królikiewicz, Jerzy Szyłak Chociaż Emil Karewicz zagrał w około 80 filmach oraz serialach i ma też na koncie dziesiątki kreacji teatralnych, ogromną popularność zapewniła mu jedna rola - gestapowca Brunnera w serialu "Stawka większa niż życie". Dzięki niej stał się jedną z ikon popkultury, ale też - w pewnym sensie - więźniem tego wizerunku. Film Stefana Mateusza Szlachtycza i Michała Kalickiego jest próbą przełamania tego schematu, przypomnienia - a niejednokrotnie i uświadomienia - widzom różnorodności dokonań artysty, jego wszechstronnych możliwości. Całość ma charakter obszernego wywiadu z aktorem, przeplatanego wypowiedziami osób, które pracowały z Emilem Karewiczem na różnych etapach jego kariery, znają go i cenią. Są wśród nich reżyserzy: Andrzej Wajda, Grzegorz Królikiewicz, Andrzej Konic i Janusz Morgenstern, aktorzy: Teresa Lipowska i Stanisław Mikulski, oraz dr Jerzy Szyłak, antropolog kultury, socjolog i filmoznawca. W oczach innych Karewicz jawi się jako człowiek skromny i skryty, a jednocześnie bardzo serdeczny i uczynny, roztaczający wokół siebie magiczną aurę, wnoszący na plan wielką witalność i wewnętrzną siłę. Film zrealizowano techniką blue boxu. Zarówno sam bohater, jak i występujący w filmie rozmówcy pojawiają się na tle wykopiowanych fragmentów filmów, seriali i spektakli, w których wystąpił Karewicz. Urodzony w Wilnie w 1923 r. aktor wraca pamięcią do początków swojej kariery artystycznej w rodzinnym mieście, gdzie około roku 1940 zaczął występować w półamatorskim teatrzyku "Studio". Po wojnie zaangażował się do gdańskiego Teatru Wybrzeże, gdzie w 1948 r. zadebiutował na profesjonalnej scenie w "Klubie kawalerów" Michała Bałuckiego. Aktor wspomina następnie swoje najważniejsze role: w "Kanale" (1956), "Bazie ludzi umarłych" (1958), "Krzyżakach" (1962) czy "Stawce większej niż życie" (1967). Opowiada o okolicznościach powstawania tych filmów, sypie anegdotami z planu. W tle widzimy fragmenty jego występów, m.in. w "Ostatnim kursie", "Jak rozpętałem II wojnę światową", "Kanale", "Bazie ludzi umarłych", "Krzyżakach", "W kogo ja się wrodziłem", spektaklach "Makbet" i "Faust", serialu "Życie na gorąco" i, oczywiście, "Stawce większej niż życie".