TVP Kultura Czwartek, 25.07.2024 Zmiany z dnia 24.07.2024 w stosunku do raportu z dnia 01.07.2024 (dodano pozycję programową) 08:40 KTÓRĘDY PO SZTUKĘ - GIOVANNI BATTISTA ZELOTTI Magazyn, 5 min, Polska, 2020 Reżyseria: Tomasz Filiks, Anna Zakrzewska Scenariusz: Anna Zakrzewska, Tomasz Filiks Zdjęcia: Kamil Hasiuk, Magda Seweryn Wykonawcy: Grażyna Bastek Mitologiczne tematy były w czasach renesansu bardzo często wykorzystywane do dekoracji podweneckich willi, a ich celem było przywoływanie ducha antyku. Takim dziełem jest obraz Giovanniego Battisty Zelottiego z drugiej połowy XVI wieku, który możemy zobaczyć w Muzeum Narodowym w Warszawie. Przypominający fresk, obraz "Apollo i Marsjasz" przedstawia okrutny finał zakładu pomiędzy mitologicznym bogiem, a frygisjkim satyrem. O tajnikach tej kompozycji opowie Grażyna Bastek. (usunięto pozycję programową) 18:10 TAMTE LATA, TAMTE DNI - ANNA DYMNA (dodano pozycję programową) 18:10 MAŁE OJCZYZNY - CZYTAJĄC SIENKIEWICZA NA PUSTYNI NEGEV Cykl dokumentalny, 24 min, Polska, 1999 Wykonawcy: Alex Danzig Bohaterem filmu jest urodzony i wychowany w Polsce Alex Danzig. Wraz z rodzicami wyemigrował w 1959 roku do Izraela. Był jednym ze współzałożycieli Kibucu Nir Oz w zachodniej części pustyni Negev. Film opowiada o misji Alexa Danziga, którą jest przybliżenie młodemu pokoleniu Izraelitów polskiej kultury i historii. (dodano pozycję programową) 01:45 JÓZEF CZAPSKI - ŚWIADEK WIEKU 1896 - 1993 Film dokumentalny, 58 min, Francja/Polska, 2014 Reżyseria: Andrzej Wolski Scenariusz: Andrzej Wolski Zdjęcia: Stephane Rossi, Wiktor Owlasiuk, Andrzej Wojciechowski, Larissa Kabernik Wykonawcy: Józef Czapski Film dokumentalny Andrzeja Wolskiego o Józefie Czapskim - malarzu, rysowniku publicyście, współzałożycielu i współredaktorze paryskiej "Kultury". Film powstał w koprodukcji z francusko - niemiecką telewizją ARTE. Konsultantami artystycznymi filmu są Krystyna Zachwatowicz i Andrzej Wajda, a konsultantem historycznym Wojciech Karpiński. W filmie znalazły się unikalne, często wcześniej nieemitowane materiały archiwalne, m.in.: fragmenty wypowiedzi Józefa Czapskiego dla telewizji francuskiej z 1973 roku nagrane w ramach cyklu "Archiwa XX - ego wieku", obszerny materiał telewizji niemieckiej (SFB) nagrany w 1981 roku; fragmenty rozmowy pomiędzy Józefem Czapskim, Konstantym Jeleńskim i Wojciechem Karpińskim nagranej w 1984 przez Agnieszkę Holland i Andrzeja Wolskiego, a także ważny materiał nakręcony w 1987 roku przez Andrzeja Wajdę. Wszystkie te materiały są komplementarne i stanowią bazę dla filmowego dokumentu. Dokumentu, w którym Czapski w 4 językach opowiada o swoim życiu Europejczyka, Polaka, kosmopolity w najlepszym znaczeniu tego słowa. Czapski był człowiekiem obdarzonym wyjątkowym darem narracji; pozbawiony ksenofobii, nienawiści czy cynizmu, pomimo tragicznych przejść i traumatycznych doświadczeń, potrafił nasycić swoje opowiadanie werwą i humorem. Hrabia Józef Czapski herbu Leliwa urodził się w 1896 w Pradze, zmarł zaś w 1993 w Maisons - Laffitte, we Francji. Malarz, rysownik, pisarz, eseista, krytyk, ale też i wielki człowiek czasów, w których przyszło mu żyć, żołnierz odznaczony Orderem Virtutti Militari za udział w wojnie polsko - bolszewickiej, więzień obozów jenieckich ZSRR podczas II wojny światowej, żołnierz Armii Andersa, major Wojska Polskiego poszukujący "zaginionych" polskich oficerów, ofiar katyńskiej zbrodni. Współtwórca paryskiej "Kultury", intelektualista, który na swej drodze spotkał wybitne postaci swoich czasów: Andersa, de Gaulle'a, Achmatowa, Camus czy Malraux. Swoją pasję artystyczną realizował, studiując najpierw w Warszawie, a później na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie dołączył do grupy tzw. kapistów - pełnych entuzjazmu i otwartych na świat młodych malarzy, którzy w 1924 założyli tzw. Komitet Paryski, który umożliwił im artystyczną ekskursję do światowej stolicy sztuki. Wraz z Janem Cybisem, Zygmuntem Waliszewskim czy Arturem Nacht - Samborskim zamieszkał na kilka lat w Paryżu, chłonąc francuski postimpresjonizm, by później przenieść te doświadczenia na polski grunt. Do Francji wrócił ponownie dopiero w 1946 roku, stając się znaczącą postacią paryskiej "Kultury", z którą związany był aż do śmierci, również przez fakt zamieszkania w domu w Maisons - Laffitte przy Avenue de Poissy 9, gdzie mieściła się redakcja pisma. Jego eseje publikowały znaczące tytuły francuskie, jak "Le Figaro Littraire", "Preuves", "Gavroche" czy "Nova et Vettera". Jego twórczość to niezliczone portrety, pejzaże, kompozycje kwiatowe, martwe natury, studia postaci. W swojej pracowni na piętrze domu - redakcji przetwarzał w skupieniu najprostsze motywy z życia codziennego, poszukując dramatyzmu i ekspresji poprzez niezwykle sugestywną grę świateł i kontrastowych barw. Choć jego prace oglądać można było na wystawach we Francji, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Brazylii czy Belgii, w Polsce był właściwie nieznany jako malarz, ale również jako eseista i dopiero po roku 1989 możliwe stało się zaprezentowanie jego bogatego dorobku. Jego "świadectwa" to liczne książki wspomnieniowe, ale także eseje na temat sztuki, religii i polityki.