Czy po tylu latach wspólnej pracy scenarzyści „Barw szczęścia” są w stanie panią zaskoczyć?

Jeżeli chodzi o sprawy zawodowe raczej nie, ale trudno wymagać, żeby tak było, biorąc pod uwagę system naszej pracy i to, że serial powstaje tak długo. Bardzo mnie zaskakują reakcje widzów, których spotykam w różnych okolicznościach. Obecnie dosyć często zdarza mi się odpowiadać na pytania dotyczące aktualnego wątku mojej bohaterki. Pani Basia odstąpiła swój dom uchodźcom, co – jak się okazuje – wzbudza emocje. Ludzie mnie zagadują, o co chodzi z tymi Syryjczykami. Czy musi być tak, że za darmo oddaje się swoje mieszkanie, żeby mieli gdzie mieszkać? Co ciekawe, widzowie zwracają uwagę, że chodzi o uchodźców chrześcijańskich, a nie muzułmańskich.

To muszą być dla pani miłe spotkania i potwierdzenie, że praca, którą wykonuje pani na planie serialu, przynosi wymierne efekty.

Przez prawie dziesięć lat zdążyłam się przyzwyczaić do pytań - A co tam pani Basiu? Jak tam Zenek? Ludzie interesują się tym, co robimy. Oddziałujemy społecznie, w „Barwach szczęścia” jest wiele wątków, które skłaniają ludzi do zadawania sobie pytań, co nas do siebie zbliża. Spotkania z miłośnikami „Barw szczęścia” są bardzo miłe, ale wiadomo, że nie można tylko tym żyć.

Jakie miejsce w pani zawodowym życiu zajmuje rola w „Barwach szczęścia”?

Po tylu latach, my, aktorzy, grający w „Barwach szczęścia”, w jakimś sensie oddaliśmy swoją zawodową część naszym postaciom. Były różne lata - jedne mniej, drugie bardziej intensywne, miałam przerwy w pracy na planie „Barw szczęścia”, ale wiem, co się działo w życiu mojej bohaterki i jaką jest osobą. Mniej więcej znam także sąsiadujące wątki, które dotyczą postaci związanych z Basią. Przy takiej intensywności, ilości scen i mnogości reżyserów to konieczność. Musimy mieć ogromną wiedzę na temat naszych postaci, żeby móc je budować.