Widzowie zobaczyli tysiąc pięćset odcinków „Barw szczęścia”, od pierwszego klapsa na planie minęło niemal dziesięć lat. Jakie uczucia towarzyszą panu w związku z tym?

Nie spodziewałem się, że „Barwy szczęścia” będą powstawały tak długo. Skoro ludzie wciąż chcą oglądać serial i są zainteresowani losami naszych bohaterów, należy się z tego cieszyć. Moje odczucia można porównać z tymi, których doświadcza się będąc w starym małżeństwie. Gdy związek trwa tak długo, przechodzi się przez różne stany – od euforii, po złość, znużenie, kolejne wybuchy radości i zaskoczenia.

Ten serial to dla pana dobra baza zawodowa. Ma pan stałe zajęcie i czas, żeby realizować się na innych polach.

Jestem aktorem teatralnym i filmowym, ale przez jakiś czas byłem kojarzony wyłącznie z „Barwami szczęścia”. Producenci bali się zaangażować mnie do swoich projektów, ponieważ sądzili, że nie będę miał czasu na pracę na planie innego serialu czy filmu. To była pewnego rodzaju blokada, która utrudniała mi znalezienie pracy. Działo się to do momentu, gdy znajdowałem się w czołówce „Barw szczęścia”. W momencie, kiedy się to zmieniło, poszerzyły mi się trochę możliwości.

Pewnie scenarzystów „Barw szczęścia” korci, żeby pisać dla pana bohatera nowe wątki. Piotr jest bardzo interesującą postacią.

Niedługo jego wątek się rozwinie. Rozmawiałem ostatnio z Pawłem Jurkiem, jednym ze scenarzystów serialu, który powiedział mi, że będzie konkretnie. Jestem ciekawy, co spotka mojego bohatera. Cieszę się, że w jego życiu jest gęsto od kobiet i kolejnych problemów, że coś się dzieje. Nie przeszkadza mi to, że Piotr jest negatywnym bohaterem. Czasami zachowuje się jak cham, ale zawsze coś nim powoduje. Jego postawa z czegoś wynika.