Dyplom robiłaś w szkole krakowskiej. Ci co ją kończą, mówią że tam się żyje jak w nierealnym świecie, a potem następuje gwałtowne zderzenie z rzeczywistością.
To prawda. Takie zderzenie miałam już na festiwalu szkół teatralnych w Łodzi, gdzie wszystkie szkoły pokazują swoje dyplomy. Zauważyłam, że rówieśnicy z Warszawy umieją walczyć o siebie i są na scenie bardziej przebojowi. Miałam wrażenie, że my studentki z Krakowa jesteśmy trochę takimi uduchowionymi dziewczynkami, a studentki z Warszawy są kobietami, które na scenie są seksowne i wyzwolone (śmiech). Kiedyś na jednym z castingów reżyser wyłożył mi, jak odróżnić aktorów po krakowskiej szkole od innych. Gdy przychodzą aktorzy z Warszawy i nie umieją tekstu, to i tak będą przekonywać, że są super przygotowani, a aktorzy z Krakowa odwrotnie - będą się tłumaczyć i przepraszać. A w tym zawodzie trzeba umieć walczyć o siebie!

Masz na koncie udział w takich produkcjach jak "Katyń", "Glina" czy "Pitbul". Czy z którejś ze swoich ról jesteś w szczególny sposób dumna?
Rolę, która jest mi szczególnie bliska i dała mi najwięcej zawodowej satysfakcji zagrałam na deskach Teatru Ludowego w Krakowie w spektaklu "Poważny jak śmierć, zimny jak głaz". Wcielałam się w postać Shaylee, młodziutkiej dziewczyny, która jest kompletnie pogubiona w życiu. Jest narkomanką i prostytutką, próbuje popełnić samobójstwo. Gdy zostaje uratowana przechodzi niesamowitą przemianę. Już nie gramy tego spektaklu, ale rola do tej pory siedzi mi w głowie do tego stopnia, że jak idę ulicą, to czasem przypominają mi się moje monologi.

Teraz grasz w teatrze?
Nie, ale bardzo mi tego brakuje i myślę, żeby coś w tym kierunku zrobić. Mnie teatr dawał dużego kopa do działania. Najlepiej wspominam moment w moim życiu, kiedy miałam próby do dwóch spektakli jednocześnie, a po powrocie do domu pisałam do rana pracę magisterską. Byłam tak skoncentrowana i zmobilizowana, że nie miałam czasu nawet myśleć, że jestem zmęczona.

Pracując na planie filmu "Katyń" czułaś się onieśmielona obecnością najlepszych?
Tylko z początku. Zauważyłam, że ci najwięksi mają luz i dystans do siebie. To chyba wynika z tego, że ktoś kto jest spełnionym, docenionym artystą nie ma potrzeby pokazywania i przypominania o tym dookoła innym. Taka jest właśnie Danuta Stenka, która jest moją ulubioną polską aktorką i moim aktorskim guru. Jest fantastyczną osobą i prywatnie i zawodowo.

Pochodzisz z Sandomierza, studiowałaś w Krakowie, a teraz trafiłaś do Warszawy...
Mieszkam od trzech lat w Warszawie i czuję, że tutaj jest mój dom. Po paru latach w Krakowie poczułam, że jednak potrzebuję większego tempa w życiu. W stolicy ludzie mają więcej chęci i energii do działania. Mieszkam w samym centrum, bo chcę być blisko wszystkiego. Podoba mi się, że jest tutaj tyle możliwości. Jakakolwiek pasja, wszystko jest w zasięgu ręki.

Zaglądasz do internetu, sprawdzasz opinie o sobie?
Czasami zaglądam z ciekawości. Podbudowuje mnie, gdy przeczytam coś miłego o sobie. Nie boję się opinii negatywnych pod warunkiem, że są konstruktywne i rzeczywiście wnoszą coś do sprawy. Ale w necie często zacierają się granice między rzeczywistością, a fikcją. Bo ludzie zamiast aktorów komentują postacie pod względem swoich sympatii. Dlatego trudno brać je do siebie.

Jakim przyjemnościom oddaje się Agnieszka Kawiorska, gdy ma wolny czas?