Dołączyłaś do obsady serialu „Barwy szczęścia”, ale życie twojej bohaterki to pasmo... nieszczęść.
Pojawię się w wątku Mariety Żukowskiej, gram jej koleżankę z pracy. To drugoplanowa, ale ciekawa rola. Poruszamy ważny społecznie problem, moja Danka jest molestowana przez szefa. Ma bezrobotnego męża i dziecko, musi pracować, żeby utrzymać rodzinę. Będzie miała dylemat: donieść policji, co się dzieje w miejscu pracy, czy znosić karygodne zachowanie przełożonego. To skomplikowana, daleka ode mnie postać, która wszystkiego się boi. Jest wiecznie przestraszona, zahukana codziennością i prozą życia. Szef ją poniża i upokarza, niby się opiera, ale nie walczy o sprawiedliwość. Przynajmniej na razie, zobaczymy, czy coś się zmieni w przyszłości.

Jak ci się pracuje z Marietą Żukowską? Czy połączyła was nić sympatii?
Pierwszy raz spotkałyśmy się w pracy. Marieta to fajna kobieta, polubiłyśmy się prywatnie i chyba nam się dobrze razem pracuje. Tak mi się wydaje, musiałbyś ją o to zapytać. Miałyśmy sporo wspólnych tematów, sporo rozmawiałyśmy, nie tylko o dzieciach.

Zabierasz na plan swoje pociechy?
Zosia była na planie raz, zabrałam ją tam, żeby zobaczyła, jak nudno tkwić w kablach i powtarzać po kilkanaście razy sceny. Przez chwilę patrzyła na to z boku, a potem zajęła się czytaniem książki. Aktorstwo chyba jej nie zafascynowało, za to wciągnęła się w dubbing. Na razie miała kilka niedużych rólek, czeka z niecierpliwością na premierę filmu o Barbie, w którym podkładała głos jednej z drugoplanowych postaci. To dla niej ogromne przeżycie. Niedawno byłyśmy na premierze prasowej naszej książki „Potworaki Usypiaki”. Długo wahaliśmy się z Marcinem, czy to dobry pomysł, by Zosia tam poszła. Nie pokazujemy dzieci przedstawicielom mediów, nie zabieramy ich na premiery filmów czy spektakli, w których gramy, dbamy o ich prywatność, ale tym razem chodziło o inne wydarzenie. Zosia jest współautorką tej książki, pisałyśmy ją razem. To dla niej ważne chwile, dlatego pierwszy raz stanęła przed obiektywami fotoreporterów.

Debiutujesz jako pisarka. Jak się czujesz w tej roli?
Napisanie książki traktuję jako kolejną cegiełkę do mojego dorobku zawodowego. To szalenie rozwijające zajęcie. Początki były trudne – usiadłam nad czystą białą kartką i musiałam coś wymyślić. To nie są felietony, które rodzą się z życia i w zasadzie same piszą. Trzeba było coś stworzyć od podstaw. Pomysł, który był na początku, a to, co wydarzyło się później, to dwie różne rzeczy. Bardzo duży wkład w ostateczną wersję „Potworaków Usypiaków” miała moja córka, która początkowo opiniowała każdy rozdział, a później zaczęła wymyślać. Przeszłyśmy nad tym do porządku dziennego, nie robiłyśmy wielkiego „halo”, że trzeba napisać kolejny rozdział. Im dalej w las, tym bardziej ten świat się rozrastał. Opowieść o Jadzi i Mukim zaczęła się pisać latem, to był fajny czas, na pewno wzbogacił nasze życie. Moja córka jest oczywiście prototypem bohaterki książki. Nigdy o tym nie rozmawiałyśmy, nie ustalałyśmy, ale obie zdajemy sobie z tego sprawę. „Potworaki Usypiaki” mają być do wspólnego czytania dla dorosłych i dzieci – taki był zamysł. Każdy rozdział jest o innym lęku, które mają najmłodsi. Oczywiście chciałabym, żeby książka się podobała, ale równie ważne jest dla mnie, by prowokowała dyskusje rodzinne. Mam nadzieję, że tak będzie.