Odnoszę wrażenie, że twoja kariera aktorska przebiega tak, jakbyś ją dokładnie zaplanowała.
Naprawdę? Rzeczywiście dawno temu pomyślałam, że warto iść przez życie zawodowe małymi krokami, ale jestem daleka od stwierdzenia, że wszystko zaplanowałam. To naturalny proces, w który tylko w pewnym stopniu mogę ingerować. W tej branży można planować, coś sobie założyć, a życie wszystko weryfikuje. Zajmowałam się arteterapią, pedagogiką, pantomimą, byłam harcerką. Próbowałam i doświadczałam, bo cały czas szukałam tego, czym chcę się zajmować. Podążałam za tym, co czuję, choć robiłam to na przekór racjonalnym przesłankom, bo świat mówił mi, żebym się na czymś skupiła.

Czy pamiętasz moment, w którym postawiłaś na aktorstwo?
W dzieciństwie miałam różne pomysły. Chciałam być żołnierką, ponieważ podobały mi się manewry wojskowe na poligonie, ale szybko o tym zapomniałam (śmiech). Marzyłam, żeby zostać łyżwiarką figurową, lekarką albo introligatorką, bo spędzałam wakacje u dziadka, gdzie znajduje się drukarnia mojej cioci i wujka. Lubiłam składać gazety, szyć książki, jedną nawet napisałam. Pasja aktorska kiełkowała we mnie przez lata. Brałam udział w konkursach recytatorskich, byłam w różnych amatorskich, eksperymentalnych grupach teatralnych, podobało mi się wcielanie w różne postaci, ale długo nie traktowałam tego poważnie. Czułam, że mam misję, starałam się robić dużo dobrego dla ludzi. W pewnym momencie moja energia na takie działania zaczęła się wyczerpywać. Pasja to nie jest studnia bez dna - żeby inspirować i pobudzać wyobraźnię innych, potrzebuję skrzydeł. Po drodze dostałam kilka impulsów, które dały mi do myślenia, ostatecznie postawiłam na aktorstwo i poszłam do szkoły teatralnej. W związku z tym musiałam zrezygnować z harcerstwa, z którym byłam związana dwanaście lat. To była trudna decyzja, bo bardzo poważnie podchodziłam do służby, a jej idee nadal są mi bliskie. Byłam harcerką orlą, przewodniczką, parę razy pełniłam obowiązki komendantki obozu; mundur nadal wisi w szafie.

Jak dziś, pięć lat po ukończenia wydziału aktorskiego Łódzkiej Filmówki, oceniasz swoją ścieżkę zawodową?
Jestem zadowolona, wszystko idzie tak, jak ma iść, choć brakuje mi teatru. Co prawda gram monodram „Kobiety Karamazow” w reżyserii Jolanty Juszkiewicz w Kropka Theatre, ale na nowe spektakle na razie nie mam czasu, bo dużo pracuję przed kamerą. Gdyby przed laty ktoś mi powiedział, że w 2019 roku będę występowała w dwóch serialach codziennych, nie uwierzyłabym. Sądziłam, że skupię się głównie na pracy w teatrze, ale życie zaskakuje. Pamiętam słowa Krzysztofa Zanussiego, który mówił, że trzeba robić to, co przynosi los, bo wtedy człowiek się rozwija.