Czuję się, jakbyśmy zaraz mieli rozpocząć sesję psychoterapeutyczną...
Moi klienci zawsze wybierają kanapę, na której pan usiadł, a ja siadam po drugiej stronie stołu, tu gdzie teraz. Pijemy kawę i rozmawiamy.

Czy aktorstwo pomaga pani w takich rozmowach?
Praca na planie serialu czy filmu wymaga umiejętności szybkiego wejścia w rolę, bycia gotowym na zawołanie. Przydaje mi się to podczas spotkań z klientami. Potrafię błyskawicznie się koncentrować, dotrzeć do własnych emocji i wejść w rolę osoby z ich otoczenia, z którą mają konflikt, zagrać jakąś sytuację. To pomaga. Na początku trochę się obawiałam, że ludzie mogą mieć dylemat, na ile jestem aktorką, a na ile profesjonalną psychoterapeutką. Ale z jakiś względów nie mają tej obawy. Przychodzą do mnie jak do znajomej, z poczuciem, że moja artystyczna dusza będzie w stanie lepiej ich zrozumieć.

A czy wykorzystuje pani narzędzia psychoterapeutyczne na planie i scenie?
Dzięki praktyce psychoterapeutycznej poznałam wachlarz różnych zachowań ludzkich i lepiej rozumiem, z czego wynikają. Przekładam to na pracę aktorki, mogę więcej dać moim bohaterkom, głębiej do nich dotrzeć. Aktorstwo zawsze mnie wciągało, ale przez pewien czas w moim życiu zawodowym nie działo się nic ciekawego. Wiem, że ten zawód to huśtawka emocji, nie można spełniać się w nim cały czas. Gdy coś się dzieje, jest cudnie - człowiek wpada w wir pracy. Ale przychodzi moment, gdy projekt się kończy, pada ostatni klaps na planie. Wtedy ze świecznika wpada się w dołek. Dzięki psychoterapii potrafię sobie z tym radzić, mam dystans. Pozwala mi to na większą akceptację mnie samej.

Czuje się pani bardziej aktorką czy psychoterapeutką?
Jedno z drugim się przeplata. Aktorką jestem już od trzydziestu lat i przyzwyczaiłam się do tej tożsamości. Zabrało mi trochę czasu - chociażby paroletni okres studiów w Instytucie Psychologii Procesu - żeby samą siebie uznać za psychoterapeutkę. Dzięki psychoterapii mogę pomagać ludziom w trudnych momentach życia i poznawać samą siebie. A gdy ten proces się zacznie, ma się ochotę na więcej i więcej, bo zawsze jest coś do zrobienia, odkrycia w sobie. Tak, psychologia to moja ogromna pasja i drugi zawód. Im głębiej brnę w psychoterapię, tym bardziej czuję, że daje mi wspaniałe narzędzia do rozwijania umiejętności aktorskich. Bo przecież nie rezygnuję z grania! Jestem na tyle zachłanna życia, że chcę się spełniać tu i tu.

Czy rozłożyła już pani na czynniki pierwsze psychikę Aliny z "Barw Szczęścia"?
Już wiem, co i jak (śmiech). Bardzo ją lubię, może dlatego że jestem inna niż ona. Zmierzenie się z kimś takim to bardzo ciekawe wyzwanie. Alina jest trochę bezpardonowa, a gdy ma wizję, prze, by ją urzeczywistnić. Może nie idzie do celu po trupach, ale robi wszystko, co może, żeby zrealizować swoje plany. Historia z Waldemarem wydarzyła się pewnie po to, by Alina mogła poznać siebie. Bardzo fajnie, że tak się stało. Szaleńczy romans z Asimem, z którego nie narodzi się poważny związek, był jej potrzebny. Zapewnienia, że jest piękna, cudna, wspaniała - mimo że brzmiały jak zdarta płyta - działały. Alina poczuła się kobieca, spełniona, atrakcyjna, młoda i dowartościowana. Nie wiem, jak scenarzyści poprowadzą tę postać dalej, ale te wydarzenia powinny w niej pozostawić ślad.

Czy Alina i Waldemar wrócą do siebie?