Zajrzałem na pani bloga. Przyjemnie popatrzeć na zdjęcia pani rodziny – gromadka uśmiechniętych dzieci, dużo miłości i radości. Jaki jest przepis na szczęście?
Każdy ma swoją drogę do szczęścia. Znam ludzi, którzy spotkali się w szkole podstawowej i tworzą udany związek do dziś. Ja musiałam się trochę nacierpieć, pobłądzić. Wiele lat tułałam się i podejmowałam złe decyzje, natrafiałam na niewłaściwych ludzi. Wyciągnęłam wnioski z popełnionych błędów, żeby móc teraz tworzyć coś wartościowego. Nie przyszło mi to gładko. Mój mąż też jest po przejściach; znaleźliśmy się i nam się ułożyło.
Pani mąż ma pewnie niewiele do powiedzenia - pięć kobiet w domu to żywioł, którego nie da się opanować!
Gdybyśmy na co dzień były w piątkę, pewnie by zwariował (śmiech). Córki mojego męża mieszkają ze swoją mamą, są u nas co drugi weekend, jeździmy razem na wakacje. Żyjemy w czwórkę z moimi córkami, ale to wystarczy – też jest większość kobitek.
Układa się pani także zawodowo. Po przerwie wróciła pani na plan serialu.
Ta przerwa trwała nieco ponad dwa lata - na planie "Linii życia" pracowałam jeszcze pod koniec 2011 roku, a zdjęcia do "Braw szczęścia" zaczęłam w połowie 2014. W tym czasie nie występowałam w produkcjach filmowych, ale to nie znaczy, że trwałam w bezczynności. W 2011 roku zostałam twarzą i prezenterką kanału filmowego dla kobiet Romance TV, co też jest dla mnie rodzajem roli. Moim autorytetem w pracy prezenterki jest Grażyna Torbicka, którą bardzo cenię. W dobie zmanierowanych twarzy stacji telewizyjnych, często pretensjonalnych i nie potrafiących się wysłowić, Grażyna Torbicka ze swoją naturalnością, elokwencją, stonowaniem i klasą robi duże wrażenie. Gdy jestem w studiu i zapowiadam przed kamerą kolejne pozycje programowe, wcześniej myślę, że chciałabym chociaż w małym stopniu dorównać pani Grażynie.
Stęskniła się pani za planem filmowym?
Bardzo lubię pracę na planie, ale nie myślałam o tym, czy za nią tęsknię, czy nie. Może gdybym nie miała rodziny, byłoby inaczej. Na co dzień mam mnóstwo zajęć, brakuje mi czasu na takie rozważania. Dopiero, gdy stanęłam przed kamerą, wypełniła mnie radość, poczułam jak to uwielbiam! Szczególnie, gdy poprzez rolę mam możliwość pokazania poważniejszych emocji, a Dominika Sadowska, którą gram w "Barwach szczęścia", jest taką postacią. Ma w życiu pod górkę, płacze, złości się, cierpi, ma rozterki, czyli dla mnie jako aktorki idealnie (śmiech). Już w pierwszej scenie grałam rozpacz w kawiarni. Wróciłam na plan po przerwie i od razu takie wyzwanie – rewelacja!
Wątek, do którego dołączyła Dominika, jest wyjątkowo skomplikowany emocjonalnie i trudny do oceny.
Wydaje mi się, że w układzie Kasia -Dominika-Lukasz nikt nie jest winny. Serialowa Katarzyna nie szukałaby kontaktu z biologicznym ojcem swojego dziecka, czyli Łukaszem, gdyby nie wyjątkowe okoliczności. Ratowała życie Ksawerego juniora, który zachorował. Z kolei Łukasz nie szukał przygód, to nie była wpadka, romans. Prowadził śledztwo dziennikarskie – chciał przekonać się na jakiej zasadzie działają banki nasienia i został dawcą. Połączył ich przypadek, a gdy się spotkali, narodziły się między nimi uczucia. Zbiegło się to w czasie z kryzysem w związku Dominiki i Łukasza. Nikt nie zawinił, nie zrobił niczego złego, a teraz trudno coś z tym fantem zrobić. Dwoje ludzi ma dziecko, kocha się, a Dominika nie zasłużyła, żeby ją porzucić.
Jak rozwinie się ten wątek?