Szóstego grudnia miałeś urodziny. Czego sobie życzysz?
Dużo zdrowia i sukcesów, propozycji zawodowych, możliwości. Potrzebowałem trochę czasu, żeby odnaleźć się w szkole filmowej. Byłem nieopierzonym nastolatkiem, wiedziałem, że chcę być aktorem, a nie miałem pojęcia, z czym to się wiąże, nie znałem tego zawodu. W teatrze też potrzebowałem kilku miesięcy, żeby się zaaklimatyzować i zintegrować z zespołem. Jest progres, dostaję coraz większe role, mogę się wykazać. Chciałbym, żeby ten proces przebiegał tak samo w telewizji i kinie. Jestem spokojny, na wszystko przyjdzie odpowiedni moment.

Masz nietypowe podejście, zazwyczaj aktorzy chcą mieć wszystko od razu, jak najszybciej.
Pewnie dlatego, że nie jestem typowym aktorem ekstrawertykiem, hej do przodu. Nie umiem i nie lubię robić wokół siebie zbytecznego szumu. Co jest, to jest. Mam rodzinę, ukończyłem szkołę, jestem w teatrze. Nie mieszkam w Warszawie, bo pracuję w Teatrze Nowym w Poznaniu. Jakoś sobie radzę, pojawiają się propozycje, grałem w serialu "Lekarze", teraz dostałem rolę w "Barwach szczęścia". Staram się żyć normalnie, aktorstwo to moja pasja, cieszę się, że mogę zajmować się tym, co kocham. Pracuję nad sobą, rzemiosłem, żeby być coraz lepszym w swoim fachu.

Odnalazłeś się już na planie "Barw szczęścia"?
Od samego początku czułem się tam bardzo dobrze. Ekipa przyjęła mnie życzliwie, a Przemek Stippa, z którym mam większość scen, wspiera mnie i służy pomocą. Świetnie mi się z nim pracuje, nie ma zgrzytów, kręcenia nosem.

Przyjąłeś propozycję producentów serialu bez zastanowienia, czy miałeś chwilę zawahania?
To ciekawa historia. Podczas zdjęć próbnych nie miałem pojęcia, kim jest mój bohater. Miałem zagrać pewnego siebie chłopaka, który chce wynająć dom. Dopiero gdy zadzwoniono do mnie, by mi powiedzieć, że wygrałem casting, dowiedziałem się, że Darek jest zawodowym piłkarzem i homoseksualistą. Przyjąłem tę rolę, bo dla aktora to bardzo ciekawe doświadczenie. Piłkarz gej to nieoczywiste i - jak na serial codzienny - odważne połączenie. Podziwiam producentów i scenarzystów serialu, że zdecydowali się opowiedzieć taką historię. Nie każda rola jest ciekawa, ta, którą gram w "Barwach szczęścia", daje duże możliwości. Od pierwszego dnia na planie mam co robić; Darek nie jest nijaki.

Geje w szatni piłkarskiej to temat tabu.
Z tego, co się dowiedziałem, do homoseksualizmu przyznało się kilku piłkarzy, ale dopiero po zakończeniu kariery. Na pewno wśród czynnych zawodników są geje, koledzy z szatni pewnie coś podejrzewają, ale pozostają w sferze domysłów. Brakuje oficjalnego potwierdzenia. Przypuszczam, że wielu piłkarzy homoseksualistów boi się wyznać prawdę o sobie ze strachu przed konsekwencjami, odrzuceniem. Taka deklaracja określa na zawsze. Gdy dzisiaj coś się powie, zostanie to zapisane, na zawsze będzie w internecie, nie umrze.