Eli, której media plotkarskie depczą po piętach, udało się przez pół roku utrzymać w tajemnicy informację o swoich zaręczynach! Gratuluję, bo to nie lada wyczyn!

E.R.: Bardzo dziękuję! O naszych zaręczynach wiedzieli tylko najbliżsi członkowie rodziny oraz przyjaciele. Rzeczywiście, dopiero pół roku później, przy okazji tegorocznych Walentynek, zdecydowaliśmy się podzielić tą informacją z moimi fanami. Zrobiliśmy to w wybranym przez nas momencie i na własnych warunkach.

Wnioskuję, że paparazzi nie mogą liczyć na zaproszenie na Wasz ślub?

E.R.: – Na pewno nie (śmiech!)

Wielkimi krokami zbliża się Wielkanoc. Już po raz drugi przyjdzie nam ją obchodzić pod znakiem pandemii. Czy to wiele zmieni w sposobie spędzania świąt w Waszych domach?

J.W.: Zdecydowanie tak! Jak słyszymy, wzrasta liczba zachorowań i zalecenia specjalistów są takie, że należy wstrzymać się od wyjazdów i spotkań w dużym gronie. Dlatego tegoroczną Wielkanoc spędzę tylko z najbliższymi osobami w swoim domowym zaciszu. Będzie bardzo kameralnie, ale mam nadzieję, że miło spędzimy ten świąteczny czas.

E.R.: To się dopiero okaże! Mówię to z perspektywy poprzedniej Wielkanocy, którą pierwszy raz w życiu przyszło mi przeżyć bez rodziców. Zachorowałam wtedy, co prawda nie na koronawirusa, ale tego jeszcze nie wiedziałam, więc nie chciałam ryzykować i narażać najbliższych. Pojawiła się wielka niepewność, do tego wprowadzono ograniczenia w przemieszczaniu się i właściwie niewiele było wiadomo o COVID-19. Dziś wiemy już zdecydowanie więcej i możemy choćby poddać się testowi na koronawirusa. Rok temu nie były one tak dostępne jak teraz.  

Tę Wielkanoc na pewno spędzę z rodzicami, którzy jesienią przenieśli się ze Szczecina do Milanówka, oraz z narzeczonym Pawłem i jego mamą. Pod znakiem zapytania stoi jeszcze przyjazd mojego chrzestnego z rodziną. Oni mieszkają w Bydgoszczy, więc pandemia może pokrzyżować nam szyki. Oby nie!

Jesteście tradycjonalistami i kultywujecie zwyczaje wielkanocne?

J.W.: – W pierwszym odruchu odpowiedziałbym, że nie, ale po zastanowieniu dochodzę do wniosku, że w 70 procentach jednak tak (śmiech). Symbolikę tych świąt, kulturę i zwyczaje darzę wielkim szacunkiem. Farbowanie jajek w łupinach cebuli, malowanie pisanek, robienie kraszanek oraz pieczenie bab musi być! Przygotowywanie święconki to mistyczny moment.

Mamy też zwyczaj ukrywania jajek po całym domu, a odnalezienie ich zwykle wiąże się z otrzymaniem symbolicznej nagrody. U nas w Kaliszu, skąd pochodzę, wielkanocny podarunek nazywa się zajączkiem. Ale nie on jest najważniejszy w tej zabawie. Najcenniejsza jest radość z odnalezienia jajka.

Moje niezapomniane wspomnienia wielkanocne dotyczą śmigusa-dyngusa. Jako nastolatek w lany poniedziałek umawiałem się z kolegami o szóstej rano pod blokiem. Wszyscy zjawialiśmy się uzbrojeni w butelki i wiadra, po czym opracowywaliśmy osiedlową mapę dostępnych kranów z wodą, by móc na bieżąco uzupełniać jej zapasy. Pamiętam, że chodziliśmy lać się wodą nawet ze strażakami. Któryś z kolegów wywoływał panów przez okno, do środka leciała do nich woda z wiader, a oni wyjeżdżali wozem strażackim i urządzali nam prawdziwe lanie. Do końca życia nie zapomnę śmigusa-dyngusa, kiedy po akcji ze strażakami przemoczeni do suchej nitki wylądowaliśmy jeszcze z kolegami w stawie.  

E. R.: Niezmiennie mogę zadeklarować przywiązanie do tradycji i wartości rodzinnych. W tej szalonej i zabieganej codzienności szczególnie cenię możliwość spędzenia czasu z najbliższymi i wspólne biesiadowanie. Obowiązkowo każdy bez względu na wiek musi dostać zajączka w postaci jakiegoś drobiazgu.

Przez lata wypracowaliśmy też własną świąteczną tradycję, a jest nią… gra w kości (śmiech). W Boże Narodzenie nie udało mi się wygrać, więc może w Wielkanoc? Zawsze powtarzam, że przegrana w takim gronie jest ogromną przyjemnością.

Jakich dań nie może zabraknąć na wielkanocnym stole?

E.R.: Dla mnie żurek, biała kiełbasa i jajeczko to totalna podstawa. Żadne święta nie mogą się u nas obejść bez wybitnego sernika mojej mamy. Nie jesteśmy fanami mazurka. Za to żeńska część rodziny mojego chrzestnego specjalizuje się w niezrównanym przekładańcu złożonym z wafli i kajmaku. Dekorują go w bajeczny sposób.

J.W.: Wielkanoc kojarzy mi się z żurem, który robiła moja babcia. Do niego obowiązkowo biała i czerwona kiełbasa. Musi być sernik (podobnie jak Ela jestem jego entuzjastą i dałbym się za niego pokroić!).

Z badań opinii publicznej wynika, że Aldona i Borys, w których wcielacie się w „Barwach szczęścia”, należą do najbardziej lubianych bohaterów serialu.

E.R.: Jak miło! Pięknie dziękujemy!

J.W.: Wcale mnie to nie dziwi (śmiech)! Mówiąc poważnie, odbieram to jako największy komplement od widzów, dla których przecież pracujemy.

Ostatnio widzowie towarzyszyli Grzelakom w przeżywaniu osobistej tragedii, jaką był pożar. Czy uda się im wyjść na prostą?

J.W.: Szczegółów nie możemy ujawnić, ale pamiętajmy, że nasz serial nosi tytuł „Barwy szczęścia”. Jak to w życiu bywa, los nam rzuca kłody pod nogi, ale podnosimy się silniejsi, mądrzejsi o doświadczenia i umocnieni w uczuciach. Proszę się nie obawiać.

E.R.: Zachęcamy do oglądania serialu i zapewniamy, że warto poczekać na rozwój wydarzeń. Emocji nie zabraknie. Przesłanie tragedii, jaka spotkała Grzelaków, będzie pozytywne, acz nietypowe. Aldona z Borysem mieliby sobie nie poradzić? Jak nie oni, to kto? Toż to superbohaterowie, tylko peleryn im brakuje (śmiech)! Mówiąc już całkiem serio, zawsze udaje im się podźwignąć.

Korzystając z okazji, wszystkim Widzom i Czytelnikom życzymy pięknej i radosnej Wielkanocy, spędzonej w otoczeniu bliskich.