Co jest najważniejsze w pracy na planie serialu?
Wydaje mi się, że luz. Wiele razy mówili mi o tym aktorzy, którzy zjedli zęby w teatrze. Oczywiście granie na scenie i przed kamerą bardzo się różni, ale podstawa jest taka sama - nie można się bać. Dla aktorów zdjęcia na planie serialu to często jedyna praca, starają się i bardzo im zależy, żeby dobrze wypaść. Mi oczywiście też zależy, ale nie muszę z tego żyć; to dla mnie poboczne działanie. Jestem wyluzowany, nie ciąży na mnie presja, co mi pomaga. Nie peszy mnie kamera, nie staram się udawać kogoś innego, jestem naturalny w emocjach. To świat, w którym mogę się bawić.

Czyli traktujesz rolę w „Barwach szczęścia” jako jednorazową przygodę z aktorstwem, a muzykę wciąż stawiasz na pierwszy miejscu?
Tak, zdecydowanie, jestem czynnym muzykiem, koncertuję i pracuję nad nową płyta. Cieszę się, że mogę spróbować sił w czymś innym. Radość sprawia mi każdy dzień na planie. Przykładam się do tej pracy i dużo się uczę; mam mocno przyśpieszony kurs grania serialowego, które różni się od tego, co robiłem kiedyś na planie „Młodych wilków 1/2”. Ten film był kręcony na taśmie. Byliśmy bardzo skoncentrowali, bo zazwyczaj mieliśmy tylko jeden dubel. Na planie „Barw szczęścia” zdarza się, że nagrywamy jedną scenę osiem razy. Najpierw są dalsze plany, później średnie, bliskie, a na końcu zbliżenia na każdego z aktorów. Nie jest łatwo grać jedną scenę tyle razy i zachować świeżość.

Kiedy ukaże się twoja nowa płyta?
Niedługo spotkam się z producentem, chcę z nim omówić kilka zmian, które nadadzą mojej płycie innego wymiaru. Nie śpieszę się, zależy mi, by była dopracowana, jak najlepsza. Na szczęście mogę sobie na to pozwolić; nikt mi nie mówi, co mam robić. Decyduje o wszystkim.

W jakich miastach będziesz koncertował w najbliższym czasie?
Cały czas sporo się dzieje, regularnie występuję w różnych częściach Polski. Niedługo będę miał koncerty w Warszawie, Łodzi, we Wrocławiu i na Śląsku. Część z tych imprez będzie zamknięta.

Czy ludzie podczas koncertów proszą cię, żeby zaśpiewał swój hit sprzed lat - „Zakazany owoc”?
Wiem, że czekają na tę piosnkę, więc zawsze śpiewam ją na bis. Gdy mówię, że nadeszła wiekopomna chwila, wszyscy się śmieją, bo wiedzą o co chodzi i co się zaraz wydarzy. Nawet jeśli gram klimaty jazzowe, ludzie i tak wyczekują „Zakazanego owocu”. Chodzi o sentyment, który czują do tej piosenki, tamtych czasów, swojej młodości. Daję im to, bo bardzo raduje mnie, że są zadowoleni.

Twoje życie to świetny materiał na książkę. Myślałeś o tym, by wydać biografię?
Ludzie mi mówią, że mam ciekawe życie i że warto, żebym wydał książkę. Ciężko mi to oceniać, ale jeśli kiedyś znajdzie się ktoś, kto będzie chciał opisać, czego doświadczyłem, jak najbardziej się zgodzę. Opowiem różne historie, może komuś coś dadzą. Natomiast na pewno nie nastąpi to w najbliższym czasie, bo denerwuje mnie obecna moda. Wszyscy, nawet osoby, które nie mają zbyt wiele do powiedzenia, piszą autobiografie. To żenujące, nie chcę wpisać się w ten nurt.

Jestem przekonany, że twoja życiowa historia byłaby dla wielu ludzi niezwykle ciekawa i pouczająca.
- Jest ciekawa o tyle, że w czasach, gdy zacząłem przygodę z muzyką, inaczej wyglądały media. Obecnie mamy wiele kanałów telewizyjnych, internet, mnóstwo gazet i magazynów, które kreują szereg medialnych osób. Przed laty był tylko pierwszy i drugi program TVP. Gdy ktoś wystąpił w telewizji, znała go cała Polska. Od dzieci, poprzez panią Jadzię ze sklepu, skończywszy na pierwszym sekretarzu KC PZPR.

Którego pewnie spotkałeś.
Którego na szczęście nie spotkałem (śmiech). Zagrałem parę koncertów w Sali Kongresowej, gdzie kręcili się różni notable komunistyczni, ale to historia na inną książkę.