Po raz pierwszy zdecydowałaś się związać z serialem na dłużej. Nie masz obaw, że twoja wolność zawodowa, którą sobie bardzo cenisz, zostanie ograniczona?
Byłam ciekawa, jak wygląda takie życie, chciałam się nauczyć czegoś nowego. Oczywiście w grę wchodziły także kwestie finansowe. Stałe źródło przychodu dla mnie – aktorki głównie teatralnej – jest dużą wygodą. Na razie na planie „Barw szczęścia” jest fajnie i sympatycznie, polubiłam sporo osób. Problemem są tylko ograniczenia czasowe, jakie wiążą się z tą pracą.
Teraz, jeśli moje plany ulegną nawet najdrobniejszej modyfikacji, muszę natychmiast informować o tym moją agentkę, która uzgadnia terminy zdjęć z produkcją serialu. Myślałam, że jeśli, dajmy na to, będę miała trzy tygodnie przerwy w zdjęciach, to nic nie przeszkodzi mi w realizowaniu prywatnych celów, ale okazuje się, że tak nie jest. Po drodze pojawiają się różne zmiany, wyskakują mi kolejne dni zdjęciowe, terminy się przesuwają. To mi nie pasuje, bo lubię podróżować po świecie. Musieliśmy się nagimnastykować, żebym w styczniu mogła polecieć na dwa tygodnie do Kambodży.

Co robisz ze swoim czworonożnym przyjacielem, Wieśką, gdy wyjeżdżasz z Polski?
Jeśli podróżujemy z moim chłopakiem po Europie, jeździ z nami. Mamy Volkswagena T3 z lat 80. zaopatrzonego w lodówkę, kuchnię i miejsce do spania. Gdy mieliśmy wyjechać na miesiąc do Portugalii, zastanawialiśmy się, czy zabierać Wieśkę, ale ostateczne wsiadła z nami do samochodu. To były wakacje jej życia, nie sprawiała żadnych problemów. Gdy lecimy gdzieś dalej, czeka kolejka chętnych, żeby się nią opiekować podczas naszej nieobecności. Dochodziło nawet do tego, że niektórzy znajomi się na mnie obrażali, gdy oddawałam ją pod opiekę komuś innemu. Wieśka jest bezproblemowym, kontaktowym, kochanym psem.

Czy masz na najbliższe miesiące jakieś plany zawodowe, oprócz pracy w „Barwach szczęścia”?
Siedemnastego lutego do kin wszedł bardzo fajny film „Był sobie pies”, który dubbingowałam. Pod koniec grudnia miałam premierę spektaklu „Lekcja stepowania”, ponadto gram w trzech innych sztukach.
Dużo się dzieje w moim życiu zawodowym, mam teraz swoje pseudo pięć minut, zgłaszają się do mnie różni ludzie, którzy chcą ze mną pracować. Ale ja nie jestem osobą, która kuje żelazo póki gorące - przebieram w propozycjach, nie biorę wszystkiego jak leci. Jakiś czas temu postanowiłam zajmować się tylko tym, co sprawia mi przyjemność, i tego zamierzam się trzymać. Szkoda mi czasu na projekty, do których nie jestem przekonana. Może niektórzy uznają, że jestem za młoda na takie deklaracje, ale to moje życie i w tym wcieleniu chciałabym je przeżyć jak najfajniej (śmiech). Trzeba pamiętać, że oprócz życia zawodowego, jest jeszcze prywatne.

A może przyszedł czas na twój autorski projekt artystyczny? Myślisz o tym?
Jest spektakl, w którym bardzo chcę zagrać. Raz był wystawiany w Polsce, pod koniec lat 90. w Lublinie, ale ówczesna publiczność nie była na niego gotowa. To mocny, dosadny, niesamowity tekst. Zaczęłam go tłumaczyć, cały czas mam go z tyłu głowy. Jeśli dobrze przełożę go na język polski, chcę podsunąć go do przeczytania  Krystynie Jandzie. Gdyby zechciała go wystawić, byłabym wniebowzięta. Plik czeka w komputerze, może zasiądę do niego w te wakacje?