W "Barwach szczęścia" pojawiłaś się jako dziewczyna serialowego Adama, czyli Bartosza Porczyka, którego... nigdy nie spotkałaś!
To prawda, nie poznaliśmy się. Znam go jedynie ze zdjęć, które można znaleźć w internecie. Poza tym słyszałam o jego ciekawych rolach w teatrze we Wrocławiu. Do tego miałam informacje, że serialowy Adam jest niezłym ziółkiem. Tyle musiało mi wystarczyć.

Co najbardziej zaskoczyło cię na planie?
Tempo pracy. Trzeba być w stanie podwyższonej gotowości. Odczuwam brak wystarczającego doświadczenia, obycia na planie. Stresuje mnie to, że nie ma możliwości popełnienia błędu, spróbowania innego wariantu. Liczy się czas. Trzeba pracować szybko i sprawnie, dlatego konieczne jest wcześniejsze przygotowanie się do zdjęć. Ważne, aby dobrze przemyśleć okoliczności, w jakich rozgrywa się dana scena. Trzeba wziąć pod uwagę wiele czynników: co wydarzyło się wcześniej, jakie będą konsekwencje pewnych działań, charakter postaci.

Ekipa jest dla ciebie wyrozumiała? Biorą pod uwagę, że dopiero zaczynasz przygodę z planem filmowym?
To nie jest serial, którego produkcja dopiero się rozpoczyna. Większość osób na planie zna się od kilku lat. Z drugiej strony ciągle pojawiają się nowi bohaterowie, więc wydaje mi się, że aktorzy z dłuższym stażem są przyzwyczajeni do ich przyjmowania. Mimo życzliwości ze strony serialowych partnerów, pamiętam, że sama muszę znaleźć miejsce w zespole.

Twoja bohaterka pochodzi z Jamajki, a jakie są twoje korzenie?
Moja mama jest Polką, a tata pochodzi z Tanzanii. Urodziłam się w Szczecinie.

Byłaś w Tanzanii?
Tak, ale niestety tylko raz. Gdy miałam 18 lat pojechałam tam z tatą. Wreszcie mogłam poznać afrykańską część mojej rodziny. Czuję jednak niedosyt po tej wizycie. Może dlatego, że plan pobytu ustalał tata i nie mogłam zwiedzić Tanzanii po swojemu. Chciałabym pojechać tam jeszcze raz, a może też gdzieś dalej, do innych afrykańskich krain. Bardzo zależy mi też na tym, by mój kuzyn, który nigdy nie wyjeżdżał poza Afrykę, odwiedził mnie w Polsce.

Z jakiego regionu Tanzanii pochodzi twoja rodzina?
Część mieszka w Dar es Salaam, największym mieście w Tanzanii, które leży na wybrzeżu Oceanu Indyjskiego i jest administracyjną stolicą kraju. Pozostali są w Moshi, niedużym, biorąc pod uwagę polskie realia, mieście. To ciekawe rejony, niedaleko jest Kilimandżaro.

Jak zaczęła się Twoja przygoda z aktorstwem?
Zaczęło się od konkursów recytatorskich, potem zostałam zwerbowana do grupy teatralnej działającej przy domu kultury. W międzyczasie były warsztaty, prowadzone przez pedagogów PWST i AT. Jednak decyzja o zdawaniu do szkoły teatralnej nie była dla mnie oczywista. Myślałam raczej o zrobieniu sobie przerwy w edukacji i wyjeździe za granicę. Chciałam dać sobie czas na znalezienie tego czegoś, co mogłabym w życiu robić. Może gdybym nie dostała się za pierwszym razem do PWST w Krakowie, nie poszłabym więcej na egzamin. No, ale zdałam i zostałam.

Nie obawiasz się, że aktorstwo to mało stabilny zawód?
Mam taką świadomość. Próbuję się w tym jakoś odnajdywać. Potrzebna jest samodyscyplina i pomysł na siebie.

Czym się zajmujesz, gdy akurat nie jesteś na planie "Barw szczęścia"?