Rozpoczęła się emisja dziesiątego sezonu „Barw szczęścia”. To dobry czas na wspomnienia. Pamiętasz pierwszą scenę, którą nagrywałaś na planie serialu?

Pamiętam, pracowaliśmy w Serocku; ten odcinek reżyserowała Natalia Koryncka-Gruz. W pierwszej scenie, którą nagrywałam, musiałam jechać pod górkę wielkim samochodem dostawczym. Modliłam się na głos do Najświętszej Panienki, żeby nie zgasł. Nie miałam doświadczenia, pierwszy raz w życiu byłam na profesjonalnym planie filmowym, nie wiedziałam że część ekipy słyszy także to, co mówię przed i po komendzie „akcja”. Byli świadkami modlitwy młodej aktorki, która wzywa wszystkich świętych, żeby pierwszy dzień w pracy nie okazał się klapą (śmiech).

Czy masz jeszcze jakieś wspomnienia związane z „Barwami szczęścia”, które wywołują uśmiech na twojej twarzy?

Dobrze wspominam wątek, w którym Magdę więził jej chłopak Tomek (Paweł Ławrynowicz – przyp. aut.). Kręciliśmy między innymi scenę z wybijaniem okna krzesłem. Napracowałam się, trzeba było kilka razy wstawiać szybę (śmiech). Czasami wracam myślami do czasów początku serialu, kiedy kręciliśmy pierwsze sezony. Grałam wtedy z Pawłem Prokopczukiem (Jarek – przyp. aut.), moim pierwszym serialowym chłopakiem. Wtedy Magda mieszkała w domku za miastem. Jeździliśmy na zdjęcia do Jachranki - zimą w lesie leżały dwa metry śniegu, a latem smażyliśmy kiełbaski; było bardzo przyjemnie, beztrosko. Czuliśmy się trochę jak dzieci na kolonii, które wyrwały się spod opieki rodziców (śmiech).

Gdybyś miała taką możliwość, zmieniłabyś coś w charakterze i podejściu do życia Magdy?

Nie chcę jej zmieniać, bo przestałaby być sobą. Wiecznie jest zagubiona, nie potrafi ułożyć sobie życia osobistego, ciągle coś u niej kuleje. To taka osoba, nie ma sensu na siłę jej uszczęśliwiać - niech nadal poszukuje szczęścia i wierzy, że je kiedyś znajdzie. Podoba mi się jej upór. Sądzę, że gdyby się wreszcie ustatkowała, wyszła za mąż i urodziła gromadę dzieci, zmieniłaby się bezpowrotnie.