- Aga… Strasznie mi przykro - Chodakowski spojrzy z napięciem na przyjaciółkę. - I proszę cię, daj mi jeszcze trochę czasu. Muszę się jakoś z tym uporać, poukładać to sobie na nowo…
Jednak w głosie Agnieszki od razu pojawi się chłód…
- To nie jest „na nowo”, to jest ciągle to samo rozdanie… I wiesz, co? Dopiero teraz zaczynam rozumieć, co czuła Małgosia, kiedy byłeś z nią, a myślałeś o mnie. Ironia losu, prawda?
