Twoja rola w serialu „Na sygnale” ma wielki potencjał! Jak ci się gra nieporadnego ratownika medycznego Nowaka?
To bardzo ciekawa rola, która daje mi wiele możliwości i jest sporym wyzwaniem, bo na co dzień - w przeciwieństwie do Nowaka - mam w życiu wszystko poukładane. Radzę sobie i staram się mieć porządek; lubię mieć plany, chociaż nie dalekosiężne, bo w tym zawodzie nic nie jest pewne.

Twój bohater będzie ewoluował, czy cały czas będzie nieporadny i zagubiony?
Wydaje mi się, że już się zmienił. W moim bohaterze jest coraz mniej ciamajdy; Nowak staje się ratownikiem medycznym z krwi i kości. Słyszałem już plotki dotyczące jego przyszłości. Nowy prawdopodobnie się zakocha! Na razie nie mogę zdradzić, która z bohaterek serialu zostanie jego miłością, ale ten wątek zapowiada się bardzo interesująco.

Czy czujesz się już na planie „Na sygnale” jak u siebie?
Niedawno zorientowałem się, że pracuję na planie „Na sygnale” już osiem miesięcy. Nie wiem, kiedy ten czas minął! Bardzo dużo się nauczyłem, także w kwestiach medycznych. Wojtek Kuliński (serialowy Wiktor – przyp. aut.) mówił mi ostatnio, żebym przypomniał sobie, jak zachowywałem się na początku, podczas pierwszych dni zdjęciowych. Uzmysłowiłem sobie, że byłem bardzo spięty i że nawet chodziłem sztywny i wyprostowany jak Nowak (śmiech). Teraz jest o wiele lepiej, czuję się na planie swobodnie. Grałem w różnych etiudach, filmach krótkometrażowych, ale pracy przed kamerą w dużej mierze uczę się  w „Na sygnale”. To moja pierwsza poważna rola po ukończeniu studiów. Zdarza się, że jednego dnia nagrywamy wiele scen z różnych odcinków. Muszę pamiętać, co mój bohater robił wcześniej i mieć to cały czas z tyłu głowy. Nowak cały czas się zmienia, rozwija, w jego życiu wiele się dzieje. To nie jest zamknięta rola jak w teatrze, czy filmie.

Co, oprócz pracy na planie „Na sygnale”, dzieje się w twoim życiu zawodowym?
Jestem w obsadzie spektaklu „Historia filozofii po góralsku”, adaptacji książki księdza Józefa Tischnera, w łódzkim Teatrze Szwalnia. To mój egzamin z pierwszego roku Łódzkiej Filmówki; na scenie występuję z kilkoma osobami z mojego roku. Ta sztuka jest niesamowita, odkrywa nowe przestrzenie w myśleniu; lubię w niej grać, bo uczy otwartości. Występuję również gościnnie w Teatrze imienia Ludwika Solskiego w Tarnowie, w spektaklu „Poskromienie złośnicy”. Ta scena znajduje się trzydzieści kilometrów od mojego rodzinnego Brzeska, dzięki czemu mam okazję regularnie odwiedzać bliskich.