Jak trafiłaś do Bollywood?

To była kręta droga. Przed laty ukończyłam studium kulturalne w Ciechanowie, po którym zostałam instruktorem teatralnym, ale potem brałam, co przynosiło życie. Zwiało mnie na inny tor, zaczęłam podróżować, mieszkałam w Anglii, Holandii, chwilowo w Niemczech, aktorstwo zostało z boku. Cały czas czułam, że mi go brakuje, więc chwilę po trzydziestce poszłam do agencji aktorskiej. Po tygodniu byłam na planie. Dostałam kilka epizodów i pomyślałam, że coś może z tego być, że się nadaję. Realia okazały się trudne, nie udało mi się przebić, także dlatego, że cały czas pracowałam w innym zawodzie. Jednocześnie czułam potrzebę wyjazdu. Wiedziałam, że jeśli nie zrobię czegoś szalonego, później może być mi za wygodnie i nie odważę się na taki krok. Gdy nadarzyła się okazja, by polecieć do Indii, gdzie bliska mi osoba dostała pracę, nie zastanawiałam się. Pomyślałam, że jeśli zdobędę doświadczenie w Bollywood, może później będzie mi łatwiej w Polsce. Nie wyruszyłam z pustymi rękoma – od znajomych, którzy tam byli, dostałam namiary do kilku agentów.

Ile czasu spędziłaś w Indiach?

Mieszkałam tam ponad rok i pewnie zostałabym dłużej, gdyby nie trudne początki. W Indiach bardzo łatwo trafić na plan. Jeśli ma się czas i ochotę, wystarczy chodzić do miejsc, gdzie uczęszczają biali turyści, bo regularnie bywają tam ludzie, którzy szukają statystów. Można w ten sposób przeżyć przygodę i zostać elementem tła w filmie czy serialu. Nie da się utrzymać z tego zajęcia, żeby postawić kolejny krok i zacząć grać epizody, trzeba współpracować z wieloma agentami. Potrzebne jest też dużo cierpliwości i determinacji.

Dlaczego?

Mentalność Hindusów jest zupełnie inna niż nasza, miałam duży problem, żeby się przystosować. Umawianie się tam na konkretne godziny nie ma racji bytu. Czasami ustalałam, że mam być gotowa o piątej rano, żeby jechać na casting czy plan, a kierowca przyjeżdżał o dziewiątej i z uśmiechem mówił - no problem. Nikt się nie denerwuje, wszyscy żyją z minuty na minutę, nie ma planowania. Z jednej strony to bardzo ciekawe, bo może się dużo wydarzyć, codziennie czeka nowa przygoda, ale jeśli na czymś ci zależy, taki chaos zaczyna doskwierać. Gdy miałam umówione trzy castingi w ciągu dnia, a ktoś kto miał mnie zabrać na pierwszy spóźniał się trzy godziny, traciłam szansę na inne role. Zdarzało się, że o pierwszej w nocy dzwonił do mnie agent i mówił, że planu o szóstej rano jednak nie będzie i nie ma pojęcia, kiedy ruszą zdjęcia. Równie nieoczekiwanie telefonował dwa tygodnie później, też o pierwszej w nocy, i mówił że jutro gram skoro świt. Pierwsze osiem miesięcy w Indiach wykończyło mnie psychicznie. Gdy się przebiłam i zaczęłam dostawać ciekawe role, byłam zmęczona codziennością i obcowaniem z tak odmienną kulturą. Moja frustracja narastała.

Jak wygląda praca na planie w Bollywood? Czy panuje tam jakaś dyscyplina?

Praca trwa od bladego świtu do wieczora, tak jak w Polsce, ale nigdy nie wiadomo, co się wydarzy. Organizacja wygląda inaczej niż u nas. Na przykład na planie dużej produkcji, gdzie miałam być statystką, reżyser, który kojarzył mnie z serialu, powiedział że jednak zagram epizod. Czasami tuż przed ujęciem okazywało się, że mam mówić po hindusku, podczas gdy casting był po angielsku. Ujęcie wyglądało tak, że ktoś stał z boku, mówił moje kwestie, a ja je fonetycznie powtarzałam. Mam nadzieję, że nigdy tego nie zobaczę (śmiech).