Dr hab. Szymon Konwerski wskazuje, że kiedy czytamy o tych imponujących rozmiarów płazach, łatwo wpadamy w pułapkę stereotypowego myślenia na temat ewolucji. Często uważamy temnospondyle za dziwacznych „ewolucyjnych przegranych”, którzy ustąpili pola gadom (a te z kolei ssakom…). Tymczasem takie upraszczanie jest dużym błędem. Faktycznie, rozkwit temnospondyli przypada na koniec ery paleozoicznej i początek mezozoicznej (trias), kiedy jako jedne z największych drapieżników, zajmowały różne nisze ekologiczne zwłaszcza takie, w których potem rządziły krokodyle. Ale temnospondyle przetrwały kolejne wielkie wymierania – aż do wczesnej kredy. W ówczesnym świecie opanowanym przez dinozaury żył choćby pięciometrowy kulazuch. Temnospondyle musiały zatem z powodzeniem konkurować z „bardziej zaawansowanymi ewolucyjnie” gadami.

Zdaniem dr hab. Konwerskiego, każde takie odkrycie wzbogaca znacząco naszą wiedzę o historii życia na Ziemi i pomaga zrozumieć przebieg ewolucji określonej grupy organizmów. Przy okazji brazylijskiego odkrycia półtorametrowego temnospondyla z wczesnego triasu, warto jednak pamiętać, że olbrzymie (nawet dwumetrowe!) płazy z tej grupy odnaleziono także w Polsce – i to w bardzo dużej liczbie – w Krasiejowie i Lisowicach. Te zwierzęta pozostały niemniej w cieniu dinozauromorfów - „celebrytów” wydobytych na tych samych stanowiskach – silezaura z Krasiejowa i smoka z Lisowic. Tymczasem nasze krajowe temnospondyle (metopozaury i cyklotozaury) zasługują również na uwagę.

Dr hab. Konwerski przypomina, że jeden z wymarłych gatunków (Andrias scheuchzeri) salamandry olbrzymiej był niegdyś uważany za „człowieka, świadka potopu”. Następnie stał się inspiracją do napisania przez Karela Čapka w 1936 roku książki „Inwazja jaszczurów”. Książka wciąż jest aktualna i w pełen humoru sposób skłania do zadumy nad działalnością i przyszłym losem Homo sapiens, który tak łatwo zapomina, że jest częścią przyrody.