Jest to jeden z protokołów komunikacyjnych (PK), wykorzystywanych poprzez komputer do przekazywania informacji poprzez sieć do innych urządzeń. Każdy PK to to system reguł, który umożliwia dwóm lub większej liczbie jednostek przesyłanie informacji. W tym celu określa zasady, składnię, semantykę i synchronizację oraz możliwe metody usuwania błędów. Można to porównać do bardzo mocno sformalizowanego języka, w którym każdy komunikat ma jedno, dokładne znaczenie, którego celem jest wywołanie odpowiedzi spośród szeregu możliwych odpowiedzi określonych z góry dla tej konkretnej sytuacji.

Adresy IP są generowane przy użyciu dwóch głównych wersji protokołu internetowego - IPv4 i nowszego IPv6. Zapis ma formę unikalnego ciągu liczb oddzielonych kropkami. W obecnie używanym wzorcu są ich cztery, a każda może mieścić się w zakresie od 0 do 255. Zatem pełny zakres adresowania IP wynosi od 0.0.0.0 do 255.255.255.255.

Nie są one przypadkowe. Są tworzone i przydzielane matematycznie przez Internet Assigned Numbers Authority (IANA), oddział Internetowej Korporacji ds. Nadawanych Nazw i Numerów (ICANN). Za każdym razem, gdy ktoś rejestruje domenę w Internecie, przechodzi przez rejestratora, który uiszcza niewielką opłatę na rzecz tej organizacji. Dziś na całym świecie liczba takich adresów przekroczyła 4,3 miliarda.

To granice możliwości starszego formatu nazewnictwa, tymczasem z każdym rokiem potrzebnych jest co raz więcej adresów. W końcu z siecią komunikują się już nie tylko komputery, ale tez telefony, telewizory, samochody, radia i domowe urządzenia typu „Smart”. Dlatego zamiast IPv4, gdzie 32-bitowe liczby przedstawione w formacie dziesiętnym, zaczyna się stosować pojemniejszego IPv6 z liczbami 128 bitowymi w formacie szesnastkowym.

Swój własny adres można sprawdzić na kilka sposobów. Użytkownicy komputerów z systemem Windows mogą to zrobić wpisując „cmd” w zakładce wyszukiwania i naciskając klawisz Enter, a następnie wpisując „ipconfig” w wyskakującym okienku. Na komputerach Mac należy przejść Preferencji systemowych i wybierając opcję Sieć. Aby sprawdzić adres na telefonie, trzeba przejść do Ustawień, a następnie otworzyć menu Wi-Fi i menu sieci. Adres IP powinien znajdować się w sekcji Zaawansowane, w zależności od używanego telefonu.

Każda osoba fizyczna lub firma posiadająca plan usług internetowych będzie miała dwa typy adresów IP: prywatne i publiczne. Te dwie nazwy odnoszą się do lokalizacji sieciowej — to znaczy prywatny jest używany wewnątrz sieci, a publiczny poza nią.

Wszystkie urządzenia podłączone do sieci internetowej korzystają z prywatnego adresu IP. Dotyczy to nie tylko komputerów, smartfonów i tabletów, ale także wszelkich urządzeń obsługujących technologię Bluetooth, takich jak głośniki, drukarki czy telewizory Smart TV. Liczba prywatnych adresów IP w jednym domu rośnie wraz z rozwojem Internetu rzeczy (IoT). Dzieje się tak dlatego, że router lub modem musi rozpoznawać osobno każde urządzenie.

Publiczny adres IP to natomiast główny adres powiązany z całą domową czy firmową rozbudowaną siecią internetową. Chociaż każde podłączone urządzenie korzysta ze swojego własnego prywatnego numeru, każde z nich jest również częścią głównego czyli publicznego adresu IP sieci.

Istnieją dwa typy takich adresów – dynamiczny i statyczny. Ten pierwszy regularnie i automatycznie zmienia się. Dostawcy usług internetowych automatycznie przydzielają każdemu klientowi unikalny adres IP. Jednak okresowo będą przypisywać te adresy i umieszczać starsze z powrotem w swoim repozytorium.

Statyczny adres IP pozostaje zawsze stały. Większość prywatnych użytkowników Internetu i firm nie korzysta z tej formy, ani jej nie potrzebuje. Jest on natomiast kluczowy dla organizacji planujących hostować własne serwery. Dzięki temu wiadomości e-mail, strony internetowe i inne przesyłane dane będą miały ten sam adres. To bardzo ważne dla organizacji, które ze względów bezpieczeństwa muszą monitorować urządzenia podłączone do sieci., gdyż w ten sposób łatwo mogą wyłapywać „obce” dane.

Cyberprzestępcy mogą korzystać z różnych technik, aby uzyskać czyjś adres IP. Nie potrzebują do tego żadnych wyrafinowanych narzędzi czy wielkich umiejętności. Najczęściej korzystają tylko z nieostrożności użytkowników Internetu.

Mogą oni odkryć czyjś adres, po prostu śledząc jego aktywność online, od grania w gry wideo po komentowanie na stronach internetowych i forach. Zagrożeniem jest nawet rozmowa z nieznajomym za pomocą popularnych komunikatorów. Osoba siedząca po drugiej stronie może bardzo łatwo znaleźć IP po nazwie użytkownika.

Jeśli hackerzy już mają potrzebne im dane, mogą je wykorzystać by przeprowadzić atak, lub po prostu podszyć się pod czyjąś tożsamość. O ile prywatny użytkownik sieci nie jest łakomym celem do masowego cyberataku, to już kradzież tożsamości jest bardzo poważnym zagrożeniem. Korzystając z wykradzionego IP, przestępca może go użyć na przykład do pobierania nielegalnych treści.

Można przed tym jednak się ochronić. Dwie najpopularniejsze skuteczne metody to korzystanie z serwera proxy, czyli pośrednika kierującego ruch w sieci lub z z wirtualnej sieci prywatnej (VPN).