Przebywanie na wysokościach powyżej 2500 metrów, gdzie ciśnienie atmosferyczne jest znacznie niższe, wiąże się z niedoborem tlenu, niskimi temperaturami oraz zwiększoną ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe. Oprócz tego istotnym problemem jest zaburzenie równowagi kwasowo-zasadowej – szybsze oddychanie usuwa dwutlenek węgla, wpływając na wystąpienie alkalicznego odczynu krwi. Właśnie w tym kontekście nerki odgrywają kluczową rolę, pomagając organizmowi dostosować pH krwi.

Zbyt szybkie pokonywanie różnicy wysokości może prowadzić do choroby wysokościowej, obrzęku mózgu czy płuc. Aby zapobiec tym dolegliwościom, często stosuje się środki moczopędne, jak acetazolamid, a także unika nadmiernego wysiłku i przyjmuje głównie węglowodany. W ciągu doby nie należy przekraczać różnicy wysokości większej niż 1200 metrów.

Badania nad Szerpami wskazują, że ich aklimatyzacja kwasowo-zasadowa przebiega szybciej niż w przypadku mieszkańców nizin, co potwierdza ich lepszą zdolność do adaptacji na dużych wysokościach. Wyniki te mają istotne znaczenie dla zrozumienia mechanizmów adaptacyjnych w różnych populacjach i mogą przyczynić się do dalszego badania wpływu genetyki i fizjologii na aklimatyzację.