Dziś wielką księgę historii otwieramy na dramatycznych letnich dniach roku 1920. Trwa wojna z bolszewikami. Czerwoni zdawałoby się niepowstrzymanie prą w głąb Polski. Na apel Rady Obrony Państwa, w niesamowitym tempie rodzi się Armia Ochotnicza. Niebawem liczy ponad 100 tysięcy żołnierzy. Im przypada w udziale zadanie nad wyraz trudne - walki odwrotowe, improwizowane, w których nie ma czasu na sztabowe przygotowania, a o powodzeniu decyduje talent i instynkt dowódców pododdziałów. Ci zaś doskonale rozumieją, iż każda godzina, każdy dzień oporu na froncie pozwala na lepsze przygotowanie Warszawy do obrony. 201 ochotniczy pułk jaskrawo krwią zapisuje swój szlak bojowy Wkra, Ciechanów, Zambrów i wreszcie najdramatyczniejszy bój pod Paprocią Dużą. W dymach tej bitwy na prawie 100 lat znika grupa ochotników, których kroniki pułkowe zapisują jako zaginionych w walce. Niedawno jednak, przy zupełnie innych poszukiwaniach natrafiamy na zbiorowy grób straszliwie zmasakrowanych polskich jeńców. Nim spoczną z honorami na poświęconej Ziemi, chcemy się czegoś więcej o nich dowiedzieć, a do takich badań nie ma lepszego miejsca niż archiwum Wojskowego Biura Historycznego. Tam też natkniemy się na opis postaci Wiliama Beyera, który walczył pod Paprocią Dużą. Dzięki spotkaniu z jego wnuczką będziemy też w stanie przybliżyć jego losy.