Amelka rysuje bardzo ładnie. Pysia też by tak chciała, ale jej talent plastyczny pozostawia wiele do życzenia. Choć się stara i wszystkie Domisie próbują jej pomóc, to portrety, od których zaczyna, nie przypominają rysowanych modeli. Pysia jest załamana. Nie chce już więcej dotykać ani kredek, ani farb. Kiedy Pysia w samotności przeżywa w lesie swoją plastyczną porażkę, pojawia się Strachowyj, który próbuje ją wystraszyć. Ale ona nawet nie zwraca na niego uwagi. Strachowyj jest tym tak zaintrygowany, że aż rozmawia na ten temat z Domisiami. Właśnie obmyślają plan jak pomóc Pysi odnaleźć jej wyjątkowy, inny talent, bo na pewno taki ma. Strachowyj jest gotowy pomóc za kilka ciasteczek, które zrobi dla niego Amelka. Mówi Pysi, że nauczy ją rysunku, bo jest w tym świetny. Uczył go rysunku sam Bubo. Pysia postanawia zaryzykować. Okazuje się, że Strachowyj rysuje jeszcze gorzej niż ona, ale w ogóle się tym nie przejmuje, bo każdy ambitny w planach rysunek, który mu nie wychodzi, przerabia na zupełnie coś innego i jest z siebie bardzo zadowolony. To Bubo wytłumaczył mu, że wszystko da się poprawić lub przerobić na coś innego i że nie można się poddawać. Jest takie stare sowie powiedzenie: dziupla do połowy pełna miękkiego puchu lub w połowie pusta. Wszystko zależy od tego, jak chcesz na coś patrzeć. Wieczorem, przed snem, Amelka mówi Pysi, że ona, Bazyli i Eryk uważają, że Pysia ma wiele talentów, o których chcą jej powiedzieć. Pysia jednak uważa, że nawet jak się nie ma żadnych zdolności, to najważniejsze się nie poddawać. Amelka stwierdza, że właśnie Pysia odkryła największy talent, jaki można tylko sobie wymarzyć - optymizm.