Stalowa Wola to sztandarowy projekt COP - u. Miasto i hutę wybudowano w rekordowym tempie dwóch lat i trzech miesięcy, ale niestety wybuch wojny uniemożliwił dokończenie całości projektu. Nie zdążono także wybudować kościoła. Po wojnie, po długich staraniach, dopiero po odwilży w 1956 roku uzyskano zezwolenie na budowę kościoła na miarę 20 - tysięcznego miasta. Niestety pozwolenie na budowę cofnięto w 1961 roku. Kościół był już wybudowany w stanie surowym w 70 procentach, ale władza zmieniła kurs wobec budownictwa sakralnego i postawiła sobie za punkt honoru całkowite usunięcie kościoła z miejsca, w którym był budowany. Od tego czasu przez 10 lat trwała trudna batalia mieszkańców i władz kościelnych o dokończenie kościoła. Władza uruchomiła aparat represyjny MO i SB w celu niedopuszczenia do wznowienia budowy. Zaangażowano około stu tajnych współpracowników i kontaktów operacyjnych. Inwigilowano proboszcza i komitet budowy, niepokornych szykanowano, skazywano na dotkliwe grzywny pieniężne, próbowano skłócać wiernych z klerem, dyskredytowano księży itp. Dopiero w 1971 roku przy kolejnej odwilży politycznej uzyskano pozwolenie na dokończenie budowy, a symbolicznym zwieńczeniem trudnej walki było poświecenie gotowego kościoła przez przyszłego papieża kard. Karola Wojtyłę. Kościół ten odegrał też bardzo ważną rolę w powstaniu ruchu Solidarności na terenie Stalowej Woli. W 1988 roku Huta Stalowa Wola była najdłużej strajkującym zakładem w walce o przywrócenie legalności "Solidarności", a ówczesny proboszcz ks. Edward Frankowski odegrał ważna rolę w podtrzymaniu gasnącego strajku. W filmie występują uczestnicy i świadkowie tamtych trudnych lat, m.in. bp Edward Frankowski, abp Ignacy Tokarczuk, przywódca strajku w 1988 roku Wiesław Wojtas, prezydent Stalowej Woli Lucjusz Nadbereżny. W filmie wykorzystano nigdzie do tej pory niepublikowane materiały z archiwum IPN oraz unikatowe materiały filmowe.