Lubartowski pałac to przykład rezydencji magnackiej sięgającej genezą poł. XVI w. o istotnej w skali regionu wartości historycznej i artystycznej. Obecny barokowy pałac wzniesiony został w końcówce XVII w. dla Lubomirskich wg proj. Tylmana z Gameren. W latach 1722 - 1741 zespół odbudowany i rozbudowany dla Sanguszków wg proj. Pawła Antoniego Fontany, po raz kolejny przebudowany w latach 30. XIX w. Zespół pałacowy usytuowany w północnej części miasta stoi na osi alei prowadzącej do Kozłówki. W jego skład wchodzą pałac, oranżeria, park i fragmenty ogrodzeń z bramami. Pałac barokowy elewacją frontową zwrócony na zachód. Wzniesiony na planie prostokąta, z dwoma alkierzami w elewacji ogrodowej. Trójkondygnacyjny, podpiwniczony, z reprezentacyjnym pierwszym piętrem i niską ostatnią kondygnacją (tzw. mezzaninem). Murowany z cegły, otynkowany. Korpus nakryty dachem czterospadowym, alkierze czteropołaciowymi baniastymi hełmami z latarniami. Układ wnętrza dwutraktowy (częściowo przekształcony). Na osi parteru usytuowana sień mieszcząca lustrzane, dwubiegowe schody na piętro, za nią salon z wyjściem do ogrodu, nad którym sala balowa podwyższona o mezzanino. Fasada trzynastoosiowa z pozornymi ryzalitami: trójosiowym pośrodku i dwuosiowymi po bokach. Ryzalit środkowy w przyziemiu poprzedzony portykiem o czterech parach toskańskich kolumn wspierających balkon i zwieńczony trójkątnym szczytem na tle ścianki attykowej. Parter boniowany, wydzielony gzymsem kordonowym; ryzality na piętrach artykułowane pilastrami w wielkim porządku; całość zwieńczona belkowaniem z fryzem tryglifowym. Otwory okienne prostokątne, w ryzalitach piętra zamknięte półkoliście, zwieńczone przemiennie trójkątnymi i segmentowymi przyczółkami na konsolach. Kwadratowe okienka mezzanina ujęte uszatymi opaskami.