Hadziuk chodzi po wsi jak ranny łoś, widząc w każdym mężczyźnie sprawcę swego nieszczęścia, natomiast polonista przeprowadza kolejne rozmowy o kobiecej duszy, działając na każdą interlokutorkę podobnie jak na Hadziukową. Wójt dostaje nagle wezwanie do województwa. Nie znając przyczyn wezwania, jest przekonany, że czeka go odwołanie, a może nawet zostanie zakuty w kajdanki, jak to jest w modzie. Wójt wyrusza zatem w swoją ostatnią drogę służbową. Tymczasem polonista spotyka w lesie Hadziuka, który krąży ze sznurem w poszukiwaniu odpowiedniej gałęzi, bo ciężaru wstydu znieść dłużej nie może. Polonista aplikuje mu terapię małżeńską, dowodząc, że to on pierwszy żonę zdradził, łachmytę i pijaka z siebie robiąc. Hadziuk zostaje wysłany pod opieką Lucy do Lublina i tam poddany strzyżeniu, czesaniu i ubieraniu. Kiedy odmieniony wraca do żony, płomień miłości, co ledwo tlił się w Hadziukowej, wybucha z atomową siłą. Z kolei wójt wraca do Wilkowyj z medalem i wściekłością w oczach. Medal dostał za najlepszą w województwie absorpcję środków unijnych, a wściekłość z tego samego źródła się bierze, bo gorliwy Duda wniosków naskładał i teraz wójt zachodzi w głowę, jak ma piętnaście milionów euro wykorzystać, które mu Unia przyznała w swojej małpiej złośliwości.