Lucy ogłasza w urzędzie, że za miesiąc składa rezygnację i wyjeżdża do Ameryki. Kusy z desperacji, wywołanej coraz bardziej realną wizją emigracji, zapada na zdrowiu. Kinga z nowym przyjacielem, młodym leśniczym, postanawiają doprowadzić do pojednania Klaudii i Dudy. Żona doktora przekonuje się, że zbudowanie chóru z miejscowych talentów jest jednak zadaniem ponad ludzkie siły. Wikary Maciej przybywa z odsieczą, proponując gatunek muzyki na gruncie Wilkowyj dość egzotyczny, za to w pełni odpowiedni dla temperamentów śpiewaczek. Dworek Lucy, po ogłoszeniu wyjazdu, staje się miejscem pielgrzymek miejscowej ludności, ale z zupełnie innego powodu, niż ten, o którym był przekonany Kusy w swojej naiwności. Miejscowa ludność bowiem troszczy się tylko o zagospodarowanie schedy po Lucy, konkretnie jej stanowiska i dworku. W tej ostatniej dziedzinie najwięcej inicjatywy wykazuje senator.