Andrzej Ziółkowski i jego wystawa Zobaczyć w innym świetle to jedna z najciekawszych wsytaw fotograficznych w tym sezonie w Lublinie. Bohater w latach osiemdziesiątych studiował elektronikę na Politechnice Gdańskiej. Po studiach pracował jako inżynier, potem menadżer, w międzynarodowym koncernie elektronicznym w Polsce, Niemczech i Singapurze. Od 2005 roku oddał się pasji fotografowania. Kiedy w marcu 2014 roku, podczas kolejnej podróży fotograficznej, dotarł do chrześcijańskiej aśramy niedaleko Kanchipuram w południowych Indiach nie przypuszczał, że pobyt w niej stanie się momentem przełomowym duchowych i fotograficznych poszukiwań. Azją, jej barwną różnorodnością we wszystkich wymiarach, zachwycił się podczas dwudziestu lat życia w Singapurze. Jej bezcenny skarb to przede wszystkim jedyny w swoim rodzaju tygiel narodów i grup etnicznych z niespotykaną nigdzie indziej mnogością wyznań. Tam meczety, świątynie i kościoły, posągi bóstw oraz rytualne obrzędy wyznawców hinduizmu, buddyzmu, sikhizmu, islamu, judaizmu, taoizmu i chrześcijaństwa egzystują obok siebie i nawzajem się przenikają. W aśramie uwagę jego zwrócił zbiór pism mądrościowych umieszczony po lewej stronie głównego ołtarza, a wśród nich książka Universal Wisdom. A Journey through the Sacred Wisdom of the World napisaną przez angielskiego benedyktyna Bede Griffithsa (1906 - 1993). Przez 40 lat mieszkał w indyjskich aśramach, studiując tradycje filozoficzne i religijne największych religii świata. Dziś zaliczany jest do grona wielkich pionierów dialogu międzyreligijnego XX wieku. Zainspirowany duchowym testamentem tego chrześcijańskiego mnicha żywienia nadziei na spełnienie się ideału jedności większej od wszelkich podziałów i różnic przez następne lata przemierzał kraje Azji Południowo - Wschodniej, Indie, Nepal i Tybet, starając się uchwycić w fotografii uniwersalny wymiar ludzkiej duchowości, bez względu na religijną przynależność. Druga część magazynu to wystawa ikon w Muzeum Nadwiślańskim w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą. Termin Ikona wywodzi się od greckiego słowa eikon obraz. Terminem tym określa się obraz sakralny powstały w kręgu kultury bizantyńskiej, wyobrażający postaci świętych, sceny z ich życia, sceny biblijne lub liturgiczno - symboliczne. W sensie teologicznym ikona jest nie tylko dziełem sztuki niosącym w sobie symbolikę wypracowaną przez pokolenia, ale przede wszystkim jest ściśle powiązana z modlitwą i liturgią. Ze względu na swoje symboliczne znaczenie ikony tworzone są według ściśle określonego kanonu. Są surowe, proste, statyczne. Twarze i sylwetki nie pokazują uczuć. Każda kreska i kolor są przyporządkowane tajemnicy, o której ikona opowiada. Ikony nie są prostym naśladownictwem ani też portretem świętej osoby. Są jej odmaterializowanym symbolem. Stąd stosowane w ikonach złote tło, schematyzm i odwrócona perspektywa. Tradycyjne ikony malowane są na podłożu drewnianym, stąd ich genezy część badaczy upatruje w późnoantycznym malarstwie portretowym (portrety z Fajum). Według tradycji chrześcijańskiej autorem pierwszych ikon był św. Łukasz Ewangelista, który miał namalować wizerunek Marii z małym Jezusem na deskach stołu Świętej Rodziny z Nazaretu lub wg innej legendy na deskach stołu z Wieczernika. Z Łukaszowym autorstwem wiąże się dziś wiele ikon uważanych za cudowne, chociaż ich powstanie datowane jest na okres późniejszy. Wystawa to przeszło 70 ikon z wizerunkami Marii z Dzieciątkiem powstałych głównie w kręgu Cerkwi prawosławnej, ale także ikony unickie i starowierskie.