Wilma była podczas II wojny światowej więźniarką w obozowym domu publicznym zwanym przez Niemców Domem Lalek. Teraz ma ułożone życie osobiste - dom, męża, dzieci. Wyrzuciła z pamięci bolesne wspomnienia obozowych przeżyć, nie mówiła jednak o nich mężowi. Nieoczekiwanie do jej domu przychodzi komendant domu publicznego, w którym pracowała i usiłuje nakłonić ją do milczenia na temat jego przeszłości. Zeznania Wilmy obciążyłyby go w zbliżającym się procesie. Kobieta odmawia mimo szantażu i gróźb. Dostrzega grozę swej sytuacji, kiedy uświadamia sobie, że w mężu nie będzie miała oparcia. Nie znajduje on bowiem usprawiedliwienia dla zmuszonych siłą do prostytucji kobiet.