Igrzyska olimpijskie, które w 2024 r. odbędą się w Paryżu, są nie tylko największą i najstarszą imprezą świata. To również manifestacja olimpizmu – filozofii zawodów propagującej jedność, przyjaźń i pokój między ludźmi oraz narodami całego świata. Ta szlachetna inicjatywa reprezentowana jest także przez symbole olimpijskie, takie jak flaga, hymn czy przysięga.
Olimpiada, w której w 2024 r. udział weźmie ponad 10,5 tys. zawodników z całego świata, jest czymś więcej niż tylko wydarzeniem sportowym. Te globalne zawody to również symbol pokoju zachęcający do zjednoczenia ludzkości i promujący wzajemne zrozumienie oraz budowanie mostów między narodami na całej kuli ziemskiej. W myśl idei olimpizmu świat jest jeden, a ludzie powinni wzajemnie sobie pomagać oraz żyć w przyjaźni, równości i wolności.
Olimpizm jest filozofią życia, chwalącą i łączącą w zrównoważoną całość jakość ciała, woli i umysłu. Łącząc sport z kulturą i edukacją, dąży do stworzenia sposobu życia opartego na radości z wysiłku, na wychowawczych wartościach dobrego przykładu i na poszanowaniu uniwersalnych podstawowych zasad etycznych. Celem olimpizmu jest, aby sport służył harmonijnemu rozwojowi człowieka, z wizją propagowania miłującego pokój społeczeństwa i poszanowania ludzkiej godności. Ruch Olimpijski (…) rozciąga swoje działania na pięć kontynentów. Uprawianie sportu jest prawem człowieka. Każdy musi mieć możliwość uprawiania sportu bez jakiejkolwiek dyskryminacji (…) co wymaga wzajemnego zrozumienia w duchu przyjaźni, solidarności i fair play – możemy przeczytać w Karcie Olimpijskiej.
Lawrence Lemieux. „Złoty medal z człowieczeństwa”
Może się wydawać, że są to jedynie puste słowa, ale sportowcy na zawodach wielokrotnie udowadniali, że olimpijski duch naprawdę istnieje. Tak było m.in. w 1988 r. w Seulu, kiedy żeglarz Lawrence Lemieux, rywalizujący w klasie Finn, zauważył dwóch topiących się rywali. Kanadyjczyk zajmował wówczas drugie miejsce, miał szansę na srebrny lub brązowy medal i był niedaleko mety, ale bez wahania zawrócił. Na morzu panowały bardzo trudne warunki, obu żeglarzy z Singapuru prąd znosił na otwarty ocean. Jednocześnie wysokie fale sprawiły, że byli zupełnie niewidoczni. Lemieuxowi udało się wyciągnąć ich z wody i wciągnąć na pokład swojej jednoosobowej łódki. Tym samym uratował im życie.
Chwile te okazują się jeszcze bardziej wzruszające, kiedy dowiadujemy się, że Kanadyjczyk o medalu olimpijskim marzył przez całe życie. Mieszkał przez około 15 lat w przyczepie, zbierając pieniądze na treningi, utrzymanie żaglówki i możliwość udziału w różnorakich zawodach przygotowujących do igrzysk. Jednak w decydującej chwili poświęcił swoje marzenia na rzecz ocalenia innych ludzi. W jednym z wywiadów udzielonych po latach stwierdził, że nie żałuje tego, iż nie zdobył krążka. Lemieux podkreślił, że żaden medal i sukces nie są warte ludzkiego życia. Nigdy więcej nie wystartował już na olimpiadzie.
Kanadyjczyk za swój czyn został nagrodzony medalem Pierre'a de Coubertina. Dzięki duchowi sportowemu, poświęceniu i odwadze uosabiasz wszystko, co słuszne w idei olimpijskiej – powiedział żeglarzowi Juan Antonio Samaranch, ówczesny prezes MKOL. Zawodnik został okrzyknięty bohaterem również w prasie. W jednym z artykułów napisano, że Lemieux przegrał wprawdzie medal klasy Finn, ale za to wygrał ważniejszy, złoty medal z człowieczeństwa.
Idea igrzysk olimpijskich. Czym jest olimpizm?
Ta prawdziwa historia bardzo dobrze oddaje ideę olimpizmu, która promuje człowieczeństwo, szlachetność, uczciwość, równość oraz budowę lepszego świata w duchu przyjaźni między narodami, zgodnie z zasadami fair play i solidarności oraz bez dyskryminacji. Uznawany za ojca nowożytnych igrzysk olimpijskich de Coubertin wierzył, że poprzez sport można stworzyć globalne społeczeństwo.
Jeśli Igrzyska Olimpijskie będą się rozwijać – a jestem przekonany, że przy wsparciu wszystkich cywilizowanych narodów tak będzie – mogą stać się potężnym, choć pośrednim, czynnikiem w zapewnieniu powszechnego pokoju. Wojny wybuchają, ponieważ narody źle się rozumieją. Nie będziemy mieć pokoju, dopóki uprzedzenia, które obecnie dzielą różne rasy, nie zostaną zażegnane. Aby osiągnąć ten cel, czy istnieje lepszy sposób niż regularne gromadzenie młodzieży wszystkich ras, by mogła sprawdzić swą siłę i zwinność? – pisał Francuz w 1896 r.
Wspaniale ducha olimpizmu zobrazowali również piosenkarze zespołu Koreana, którzy skomponowali utwór „Hand in Hand” na zawody w Seulu w 1988 r. W piosence nawoływali, aby świat stanął ręka w rękę, by budować lepszy świat, rozbijać podziały oraz promować zrozumienie między ludźmi na całej planecie. Stoimy dłoń w dłoń/ Zacznijmy się rozumieć/ Burzymy ściany/ Które ciągle się między nami tworzą – brzmi refren. Tekst był reakcją na przemiany rozgrywające się pod koniec lat 80. Koreańczycy wierzyli wówczas, że reżim północnokoreański upadnie i ich kraj się zjednoczy. To dlatego plan teledysk umiejscowiono w pięknych sceneriach przyrody, a słowa są radosne i pełne nadziei.
RS
Źródła:
Pierre de Coubertin. Olympism, wyd. 1896
PKOL. Karta olimpijska
