Czy reinkarnacja to jedynie mit, czy może rzeczywistość poparta dowodami? Wędrówka dusz fascynuje ludzi od wieków – od hinduizmu i buddyzmu po ezoterykę oraz regresję hipnotyczną. Czy można pamiętać poprzednie wcielenia i czy nauka potwierdza istnienie reinkarnacji? Odkryj, skąd wywodzi się wiara w kolejne życia.
Telenowela „Miłość po grób”, która wkrótce będzie dostępna w TVP VOD, wciąga widza w fascynującą opowieść o jednej z najbardziej tajemniczych kwestii ludzkiej egzystencji – wędrówce dusz i reinkarnacji. Meksykański serial skupia się na losach dwóch mężczyzn z zupełnie różnych światów, którzy stają się uczestnikami niezwykłego zjawiska, które wywraca ich życie do góry nogami.
Bogaty przedsiębiorca, León Carvajal, tuż przed ślubem pada ofiarą morderstwa. W tym samym czasie płatny zabójca, Macario „El Chino” Valdés, zostaje stracony na krześle elektrycznym w Stanach Zjednoczonych za popełnione zbrodnie. Tajemniczy fenomen powoduje, że dusza Leóna trafia do ciała „El Chino”, a przestępca budzi się jako profesor antropologii. Ta zamiana nie tylko stawia bohaterów przed wyzwaniem zmierzenia się z nową tożsamością, ale także zmusza do refleksji nad przeszłością.
„Miłość po grób” porusza temat reinkarnacji, łącząc dramatyczne wątki z filozoficznymi pytaniami o życie po śmierci i wędrówkę dusz. Meksykański serial z pewnością przyciągnie uwagę każdego, kogo interesuje tematyka ponownych wcieleń oraz duchowych przemian.
Czym jest reinkarnacja?
Reinkarnacja to wiara w ponowne narodziny duszy w nowym ciele po śmierci. Koncepcja ta występuje w wielu religiach, takich jak hinduizm, buddyzm i dżinizm, oraz w niektórych nurtach ezoterycznych. Zwolennicy reinkarnacji wierzą, że każde wcielenie pozwala na duchowy rozwój i karmiczne oczyszczenie.
Istnieją relacje osób twierdzących, że pamiętają swoje poprzednie wcielenia. W reinkarnację wierzyli również ojcowie filozofii – Sokrates i Platon, a także legendarny matematyk Pitagoras. Ten pierwszy wyraża swój pogląd, cytowany przez swojego słynnego ucznia, w „Fajdrosie”.
,,Jestem przekonany, że naprawdę istnieje coś takiego jak ponowne życie, że żywi wywodzą się ze zmarłych, że dusze zmarłych istnieją i że dobre dusze doświadczają lepszego losu niż złe
– możemy przeczytać w dialogu.
Także Platon przychylał się do opinii Sokratesa. Filozof podkreśla swój pogląd wielokrotnie w różnych księgach, w tym m.in. w słynnym „Państwie”. Autor przedstawia w nim mit o wojowniku imieniem Er, który miał zginąć podczas jednej z bitew. Jego ciało zostało zabrane z pola walki. Miał zostać pochowany w dziesięć dni po śmierci, ale tuż przed złożeniem do mogiły ocknął się i opowiedział bliskim o tym, co widział w zaświatach, kiedy był martwy.
Śmierć kliniczna w starożytności? Tajemniczy mit o Erze
Opowieść o Erze w zadziwiający sposób przypomina współczesne relacje osób, które doświadczyły śmierci klinicznej. Duch Era, po opuszczeniu ciała leżącego na pobojowisku, zauważył, że to samo dzieje się z innymi zabitymi żołnierzami. Wszyscy razem ruszyli w stronę nieziemskiego miejsca, które przyciągało ich w niewytłumaczalny sposób.
Wkrótce zobaczyli dwie rozpadliny, między którymi siedziały tajemnicze istoty. To one wydawały błyskawiczne wyroki, przewieszając osądzonym symbole ich przeznaczenia. Ludzie dobrzy i pełni miłości byli kierowani ku niebu, natomiast ci, którzy wiedli niegodziwe życie, musieli udać się pod ziemię, w stronę przerażającej ciemności. Ci, którzy wznosili się ku górze, promieniowali radością, podczas gdy skazańcy pogrążeni w smutku płakali i krzyczeli.
– Więc on widział, jak przez dwie rozpadliny, jedną w niebie, a drugą w ziemi, odchodziły dusze po odbyciu sądu, a z dwóch innych przepaści wychodziły; z tej w ziemi okryte brudem i kurzem, a przez drugą schodziły z nieba dusze czyste. I te, które wciąż przybywały, wyglądały tak, jakby wracały z długiej wędrówki. Z radością odchodziły na łąkę, aby się na niej rozgościć jak na festynie; tam się witały z sobą te, które były znajome, i wypytywały się powracające z ziemi o to, co tam, a wracające z nieba pytały, jak tam u tych innych na ziemi. Więc opowiadały sobie nawzajem to i owo; jedne ze łzami i z jękiem wspominały, ile to i jak wielkich cierpień zaznały i widziały podczas wędrówki pod ziemią – wędrówka trwała tysiąc lat – a te znowu z nieba opisywały rozkosze i widoki niewypowiedzianej piękności – opisuje Platon.
Po pewnym czasie, jak opowiadał Er, wszystkie dusze wyruszyły w dalszą drogę. Wkrótce dotarły do miejsca, w którym znajdowało się najjaśniejsze światło, jakie kiedykolwiek widział. Emanowało ono niezwykłym blaskiem i kolorami, przypominając tęczę. Pośród niego unosiła się przedziwna bryła, złożona z ośmiu połączonych ze sobą kręgów. W tym niezwykłym miejscu dusze miały dokonać wyboru swojego przyszłego życia. Wojownik podkreślał, że nikt nie narzucał im losu – każda istota mogła sama zadecydować o swojej przyszłości. Co więcej, każdemu przydzielano duchowego opiekuna, który miał wspierać ją przez całe życie.
Następnie dusze udały się na brzeg Rzeki Beztroski. Każdy, kto wypił z niej wodę, natychmiast zasypiał i tracił pamięć o wszystkim, czego doświadczył wcześniej.
,,Kiedy się pokładli spać i nadeszła północ, odezwał się grzmot i przyszło trzęsienie ziemi. Wtedy w mgnieniu oka rozleciały się duchy na wszystkie strony w górę, ku narodzinom; rozprysły się jak gwiazdy. Jemu samemu nie pozwolono pić tej wody. A jakim sposobem i którędy znalazł się znowu w ciele, nie wiedział. Tylko że nagle oczy otworzył; było rano i zobaczył, że już leży na stosie
– kończy Platon.
Skąd wywodzi się wiara w reinkarnację?
Ta filozoficzna opowieść ukazuje istnienie boskiej, nieziemskiej sprawiedliwości, która kieruje ludzkim losem. Według niej człowiek nieustannie się odradza, ponosząc konsekwencje swoich czynów – otrzymując zarówno nagrody, jak i kary. Jest to jedno z najbardziej fascynujących świadectw wiary w reinkarnację, która znajduje swoje odbicie w wielu kulturach, szczególnie w religii hinduskiej.
Hinduizm wyróżnia się najbardziej rozwiniętym systemem wierzeń dotyczących reinkarnacji. Zgodnie z naukami tej religii dusze nieustannie przechodzą przez cykl narodzin, śmierci i ponownych narodzin, znany jako samsara. Każde kolejne wcielenie jest wynikiem karmy, czyli sumy uczynków z poprzednich żyć. Dobre czyny prowadzą do lepszego losu w przyszłym życiu, natomiast złe mogą skutkować odrodzeniem w niższej formie egzystencji.
Celem duszy w hinduizmie jest osiągnięcie mokszy – stanu całkowitego uwolnienia od cyklu narodzin i śmierci oraz zjednoczenia z absolutem, Brahmanem. Aby to osiągnąć, konieczne jest nie tylko zgromadzenie pozytywnej karmy, ale także duchowy rozwój, wyrzeczenia i dążenie do prawdy. Warto zauważyć, że wiara w reinkarnację nie jest ograniczona tylko do hinduizmu; pojawia się również w buddyzmie, dżinizmie oraz w wielu starożytnych systemach filozoficznych.
Nauka i reinkarnacja. Czy da się je pogodzić?
Jednym z naukowców, który dogłębnie badali reinkarnację, był dr Ian Stevenson z Uniwersytetu Wirginii. Przez dekady prowadził szczegółowe badania przypadków dzieci, które twierdziły, że pamiętają swoje poprzednie wcielenia. W swojej książce z 2001 roku „Children Who Remember Previous Lives. A Quest of Reincarnation” opisał historie ponad 2,5 tys. młodych osób, które podawały szczegółowe informacje o zmarłych ludziach, będących – według ich przekonań – ich wcześniejszymi inkarnacjami.
Publikacja Stevensona była zwieńczeniem dziesięcioleci badań, które badacz – jeden z najwybitniejszych psychologów XX wieku – prowadził na całym świecie. Odkrył, że dzieci potrafiły podać dokładne informacje na temat wyglądu, miejsca zamieszkania oraz okoliczności śmierci osób, które miały być ich poprzednimi wcieleniami. Co istotne, najmłodsze osoby, które miały takie wspomnienia, nie mogły zdobyć informacji w tradycyjny sposób, co rodziło pytania o ich źródło. W wielu przypadkach, jak się okazało, szczegóły zgadzały się z rzeczywistością.
W 1974 roku Stevenson publicznie wyznał, że wierzy w reinkarnację.
,,Myślę, że w przypadku wielu przypadków, które znamy, reinkarnacja – przynajmniej w niektórych przypadkach – jest najlepszym wyjaśnieniem, jakie udało nam się znaleźć. Istnieje ogromna liczba dowodów, które wciąż stają się coraz mocniejsze. Wierzę, że racjonalna osoba, jeśli chce, może uwierzyć w reinkarnację na podstawie tych dowodów
– stwierdził.
Jego wypowiedź spotkała się z brutalnymi atakami ze strony środowiska akademickiego. W artykule opublikowanym przez Paula Edwardsa, redaktora naczelnego „Macmillan's Encyclopedia of Philosophy”, prace Stevensona zostały określone mianem „absurdalnej bzdury”, a autora nazwano „człowiekiem żyjącym w krainie fantazji”.
Zarówno krytyka, jak i oburzenie ze strony części środowiska naukowego wynikały z braku akceptacji faktu, że tak poważany naukowiec popierał teorię, która była uznawana za niezgodną z klasycznym naukowym podejściem do badania rzeczywistości. W kręgach filozofów, psychologów i parapsychologów, którzy preferowali tradycyjne dowody empiryczne, takie stanowisko traktowano jako zagrożenie dla fundamentów nauki.
Pomimo krytyki Stevenson nie przerwał swoich badań, a jego prace nadal cieszą się uznaniem w różnych kręgach, zwłaszcza w parapsychologii oraz badaniach nad zjawiskami nadprzyrodzonymi. Obecnie jego publikacje mają wielu zwolenników w środowisku akademickim, co wykazuje coraz większą otwartość na wiarę w reinkarnację. Wkład Kanadyjczyka w rozwój badań nad fenomenami parapsychologicznymi pozostaje nieoceniony.
Mat. źródłowe:
Platon. Fajdros, wyd. 2022
Slagle, Alton (04.08.1974). Reincarnation: A Doctor Looks Beyond Death, New York Times
