Polska duma i król strzelców. Jaki prywatnie jest Robert Lewandowski?

Robert Lewandowski, który na świat przyszedł 21 sierpnia 1988 r., zapisze się złotymi zgłoskami w historii polskiego sportu. Z całą pewnością w przyszłości jego nazwisko będzie wymieniane obok naszych największych piłkarskich legend – Kazimierza Deyny, Zbigniewa Bońka czy Włodzimierza Lubańskiego lub Grzegorza Lato.

Takiego zawodnika jak „Lewy” Polska nie miała od czasów wyżej wymienionych sław, a jego występy prawdopodobnie długo jeszcze będziemy wspominać z łezką w oku. Niestety napastnika podobnej klasy na horyzoncie rodzimej piłki nadal dziś nie widać, a on sam zbliża się do końca swojej kariery, o czym kilkukrotnie już wspominał.

– powiedział o Polaku w 2020 r. legendarny Jurgen Klinsmann w rozmowie z oficjalną stroną Bundesligi.

Te słowa padły z ust Niemca w roku 2020, a więc jeszcze przed sezonem, dzięki któremu Lewandowski na zawsze zapisał się w historii Bundesligi, kiedy pobił mający prawie pięćdziesiąt lat rekord Gerda Mullera z lat 1971-1972 i został królem strzelców, notując na koncie 41 bramek – o jedną więcej niż zawodnik uznawany za najlepszego w historii niemieckiej piłki. Tak jak on, „Lewy” siedem razy zostawał królem strzelców Bundesligi.

Jedynie pod kątem liczby bramek zdobytych ogółem nie udało się Polakowi doścignąć mistrza świata z 1974 r. – Muller podczas swojej kariery ligowej strzelił 365 goli. Polak we wspomnianej klasyfikacji wszech czasów zajmuje drugie miejsce z 312 trafieniami i wyprzedza sławy takie jak Klaus Fischer czy Jupp Heynckes.

Nasz zawodnik więcej razy niż Muller cieszył się jednak z mistrzostwa Niemiec, gdyż Bayern Monachium z Lewandowskim w składzie wygrał ligę ośmiokrotnie, a z Gerdem w zespole – cztery razy. Niemiec ma z kolei na koncie więcej wygranych w europejskich pucharach – trzykrotnie triumfował z Bawarczykami w Pucharze Europy Mistrzów Klubowych i raz cieszył się ze zwycięstwa w Pucharze Zdobywców Pucharów. Lewandowski wygrał Ligę Mistrzów raz i dołożył do tego Superpuchar Europy w 2020 r. Obaj są ponadto laureatami licznych wyróżnień indywidualnych.

Zobacz odcinek „Robert Lewandowski” programu „Piłkarskie ABC” w TVP VOD

Mimo wielkich sukcesów na koncie Robert pozostaje skromnym człowiekiem. Tak został wychowany przez mamę Iwonę i tatę Krzysztofa, który zmarł, kiedy piłkarz Barcelony był jeszcze nastolatkiem. Lewandowski ma ponadto sprawdzone grono przyjaciół z czasów nastoletnich, z którymi nadal utrzymuje kontakt i według których sława w ogóle nie zmieniła „Lewego”. Na wieczorze kawalerskim, który opisał Sławomir Peszko w swojej biografii „Peszkografia”, bawili się razem z piłkarzami. 

„Kilka lat później ślub postanowili wziąć Robert i Ania. Lewy poprosił mnie wtedy, żebym był jednym z jego czterech świadków. Nie mogło się więc obyć bez kozackiego wieczoru kawalerskiego. Poza nim, mną, »Gancarem« i Wojtkiem Szczęsnym była jeszcze ekipa przyjaciół Roberta z Warszawy: Tomek Zawiślak, Marcin Kulczyk, Kamil Gorzelnik czy Marek Kalitowicz. Lewandowski był już dużą gwiazdą, ale nikt z nas nie pomyślał, żeby wyczarterować prywatny samolot i na Lazurowe Wybrzeże polecieliśmy regularnymi liniami. Co prawda on, ja i Szczęsny weszliśmy na pokład terminalem VIP, ale i tak nie udało nam się uniknąć ogona. Już w Nicei, kiedy jechaliśmy z lotniska do hotelu Radisson, za naszym busem pojawił się biały fiat, który co chwilę podjeżdżał, żeby sprawdzić, kto siedzi za zaciemnianymi szybami” – opisywał Peszko w książce wydanej razem z Sebastianem Staszewskim.

Kilka dni później „Lewy” bawił się na weselu, które odbyło się w Trębkach Nowych. Peszko zauważył żartobliwie, że „co jednak wydarzyło się w Trębkach, pozostanie w Trębkach…”.

Na pewno nikt nie bawił się tam przy planszówkach, których wielkim fanem jest Lewandowski. Lubi on również zagrać na konsoli oraz obejrzeć dobry film, szczególnie jeżeli występuje w nim Denzel Washington. 

To wtedy wyznał, że sława mu „nie ciąży”. „Żyję sobie spokojnie. Nawet po pięciu bramkach w dziewięć minut nie przeczytałem o tym żadnego artykułu. Niezależnie czy piszą o mnie dobrze, czy źle, wolę mieć czystą głowę. Dzięki temu łatwiej mi dać z siebie to, co najlepsze, w następnym meczu” – podkreślił i zauważył jednocześnie, że pokazuje na zewnątrz tylko to, co chce. „Wiele osób prosi mnie o mnóstwo rzeczy. Mogę przeprosić, że nie zawsze odpisuję czy oddzwaniam. Ale czas odpoczynku u piłkarza też jest bardzo ważny. Ludzie muszą zrozumieć, że tak funkcjonuję i wszystko musi być poukładane” – wytłumaczył dziennikarzowi TVP Sport.

Niestety niektórzy kibice nie potrafią tego zrozumieć. „Byłem kiedyś w restauracji, miałem usta pełne jedzenia, a tu podchodzi do mnie człowiek, prosząc o wspólne zdjęcie. A przecież byłem w trakcie posiłku z Anią czy z kimś z rodziny. Taka osoba powinna poczekać przynajmniej, aż będę wychodził, a nie tłumaczyć mi, że ona za pięć minut musi wyjść, dlatego potrzebuje zdjęcia już teraz. Przykro mi, ale w takiej sytuacji to ona musi się dostosować, bo chyba nie wypada przeszkadzać komuś w trakcie posiłku z kimś bliskim” – wspominał Lewandowski.

Małżeństwo Lewandowskich jest często opisywane w prasie, mimo iż starają się chronić swoją prywatność, a szczególnie prywatność córek: 5-letniej Klary i 2-letniej Laury. Rąbka tajemnicy o ich życiu uchyliła ostatnio Monika Sobień-Górska w książce „Imperium Lewandowska”, w której znalazło się również miejsce dla wywiadu z Anną. W ich rozmowie pojawiła się m.in. kwestia wychowania dzieci. 

„Lewy”, jak się okazało, wcale nie był zachwycony jej pomysłem. „»Po co dajesz im telefon przy stole? Powinny z nami spędzać czas, rozmawiać«. Każda z naszych koleżanek w towarzystwie miała pomoc męża przy dzieciach, ale Robert nie jest osobą, która może non stop biegać za dziećmi w restauracji, bo by go inni goście zamęczyli o zdjęcia, autografy. Ja to rozumiem. Ale po prostu czasem chcę odpuścić” – opisywała Anna.

Zauważyła przy tym, iż jest „bardziej pobłażliwa i pozwala dziewczynom na więcej” niż Robert, który ma zdecydowanie bardziej stanowcze podejście do wychowywania swoich pociech. Finalnie Lewandowska przyznała mężowi rację w opisywanej wyżej sytuacji, ale jednocześnie zauważyła, że „życie nie jest idealne”.

RS